Fotografie: Hannelore Dieleman
Ah, les vacances. Die zalige zomer zonder zorgen. Afgelopen blijkbaar, want om ‘van de parking‘ naar Antwerpen te geraken, moet je sinds Hemelvaart weer dubbele reistijden rekenen.
Te laat dus voor opwarmer van dienst Noa Lee, nog goed op tijd voor Sleater-Kinney en Blonde Redhead. De (drie-)dubbele indie affiche kon het OLT Rivierenhof toch maar half laten vollopen. Dát publiek zal de file alvast niet veroorzaakt hebben.
Sleater-Kinney mocht de dubbele headliner aftrappen. Carrie Brownstein en Corine Tucker kwamen met vijf vrouwen op het podium hun uitstekende nieuwe plaat van dit jaar voorstellen. (Een review van Little Rope vind je hier.)
Het werd een uurtje rocken dus met een rood belichte Hell (door Corine gezongen) en Needlessly Wild (door Carrie gezongen) als trap tegen de deur. Price Tag deed er nog een schepje bovenop en Dress Yourself was een van de relatief rustigere nummers, ook van de laatste plaat: “Get up, girl, and dress yourself, in clothes you love for a world you hate”. Eens de rrriot in het meisje zit, dan gooi je die niet zomaar af. Geen ballads voor deze dames.
What’s Mine Is Yours kreeg een uitgesponnen midden met Corine Tucker die op de gitaar de baspartij opnam. Hurry On Home was een terechte overlever van de vorige plaat (met St. Vincent gemaakt). A Quarter To Three was een verzoekje van een vriend en kreeg een melodica solo. Carrie Brownstein kon lustig haar rondspringerige zelf zijn in Don’t Feel Right en ook bij het energieke oudje Dig Me Out.
De finale was voorbehouden voor nieuw werk. The Center Won’t Hold was lekker freakerig en gesandwicht tussen twee nieuwe topsongs. Say It Like You Mean It bracht alle zangkwaliteiten van Corine Tucker op het voorplan en in het geladen slotnummer Untidy Creatures nam de zangeres enkel de micro op en een roadie (V, of course) haar gitaar over. “You built a cage, but your measurement’s wrong. ‘Cause I’ll find a way and I’ll pick your lock.” Een strijdlied voor rechten en een dijk van een song om te besluiten. Krachtig en prachtig!
De laatste plaat van Sleater-Kinney was dan een voltreffer, het optreden miste wat passie om van een topervaring te spreken. Te weinig publiek? Te zwaar tourschema? Corine Tucker wat ziekjes? Een uur set iets te kort?? Wie zal het zeggen.
Co-headliner Blonde Redhead mocht ons komen overtuigen van hun langspeler uit 2023. (Een bespreking van het bijna jarige Sit Down For Dinner vind je hier.)
De spots gingen eerst naar de broers Pace, Simone als een regelrechte Stewart Copeland op drums, Amedeo met zijn bezwerende gitaarriffs en hoge stem: “Yet, I’m just a man still learning how to fall.” Kazu Makino kreeg meteen erna de microfoon. Melody Experiment kampte helaas nog met wat geluidsproblemen, maar de band was prima van start gegaan.
Met Doll Is Mine (gezongen door Amedeo) en Elephant Woman (door Kazu) werd een grote hap uit het album Misery Is A Butterfly genomen.
Snowman was een pak krachtiger dan op plaat met de open akkoorden op elektrische gitaar en gekke dancemoves van Kazu aan haar keyboards: één lange hoogspanningslijn! In Dr Strangelove en Spring And By Summer Fall etaleerde drummer Simone Pace zijn meesterschap op drums nogmaals. Die outro van Spring … zoveel beheersing van zijn instrument, wat een winst is een opperbeste drummer toch voor een groep!
Sit Down For Dinner, Pt. 1 en 2 volgden met Kazu Makino weer in de volgspot. Ze gaf het publiek de raad mee “to move as much as possible”, frisjes als het inmiddels in het park geworden was. SW, 23 en het nieuwe Kiss Her Kiss Her waren het finale trio van dit trio met meer trips in vierminutenformaat.
Ook Blonde Redhead kampte met een wat te weinig gevuld OLT Rivierenhof en een korte set van een uur, maar kon toch overtuigen met de gedrevenheid van de geoliede machine die de band is. Afwezigen hebben altijd ongelijk.
Sleater-Kinney | Blonde Redhead
