Laten we even een gek idee lanceren? Concertzaal Trefpunt programmeert een band die drie maand later voor duizenden en duizenden festivalgangers zal optreden op hét grootste festival, Glastonbury? Dat kan niet zeg je? Het kan wel. Democrazy heeft dat dinsdag bewezen.
Op het moment dat Kevin zijn Duivels ontbond op Duitse bodem kreeg soul en funk minnend Vlaanderen hoog bezoek uit Brooklyn, New York. Say She She kwam langs voor de Gentse passage van hun Europese tournee. Wij stonden op de eerste rij en hadden drievoudig meeval want we konden de dames van Say She She nadien strikken voor een paar vraagjes die ze zelfs beantwoord hebben.
Nya Gazelle Brown, Piya Malik en Sabrina Mileo Cunningham kwamen het podium opgewandeld nadat hun vier muzikanten al begonnen waren aan de intro van Fortune Teller, één van de prijsbeesten van het her en der bejubelde zelf geproducete debuut van het trio. Prism kreeg ondermeer de volle vijf sterren van The Guardian, en we begrijpen absoluut waarom. De 4 muzikanten werden gerekruteerd uit een andere Amerikaanse grootstad, Los Angeles. Gitarist Sergio Rios zorgde voor de productie van de plaat waarbij de drie dus heen en weer vlogen van The Big Apple naar L.A. Het album is rijkelijk gestoffeerd met tal van instrumenten waaronder een paar blazers en voor elk instrument tekenden meerdere muzikanten. In Gent beperkten ze zich tot de klassieke gitaar-bas-drum-keyboard configuratie. Het is sowieso al geen sinecure om 7 groepsleden met instrumenten in een minibus te proppen, dus tonnen respect!
Wat maakt Say She She nu zo bijzonder dat ook Glastonbury hen oppikt? Los van het feit dat het uitstekende zangeressen zijn met oorwormpjes van songs op hun conto, komen ze tegemoet aan iets wat de muziekbusiness anno 2023 ontbreekt, met name ‘een zingende band’. Ze slingeren ons met hun hemelse harmonieën terug naar het New York van 40 jaar geleden toen de wereld aan het bekomen was van het punk- en discogeweld.
Hun songs zijn inderdaad enorm ondergedompeld in de diva soul van The Supremes en de onweerstaanbare funk van George Clinton. Desondanks hoor je toch dat het geen muziek van die tijd is, de productie en het onderliggend sfeertje zijn onmiskenbaar 2023. Het hoeft geen betoog dat de bandnaam afgeleid is van hun voorliefde voor Nile Rodgers van ondermeer Chic. Sabrina zei hierover dat hij the master of dance music is.
Piya groeide op in Londen en kwam na haar verhuis naar Brooklyn in hetzelfde appartementencomplex terecht als Sabrina. De band omschrijft hun vriendschap als “rooftop friendship” omdat Piya en Sabrina elkaar beter leerden kennen op de typisch Amerikaanse rooftop-parties. Via via kwamen ze met Nya in contact maar het duurde ettelijke jaren en diverse afzonderlijke muzikale projecten alvorens ze rond 2017 tot de conclusie kwamen dat ze misschien maar eens samen een band moesten oprichten.
Toen we hen feliciteerden met hun prachtige harmonieën kregen we als antwoord: “We just love singing together”. Vaak voeren ze een gespeelde strijd om de hoogste stem want Nya haalt regelmatig hoog uit, en daar probeert Sabrina overheen te geraken. Dat was zo het geval tijdens het briljante Forget Me Not, geïnspireerd door de vrouwelijke activistes van The Guerrilla Girls. Je weet wel, die jaren ’80 feministes met hun gorillamaskers.
Van de 13 gespeelde songs werden er slechts 4 uit Prism geplukt. Een volgende plaat staat al in de steigers, de kwaliteit van songs als Reeling, Trouble, Questions en afsluiter Miracles lag zo mogelijk nog hoger dan dat op de plaat.
Eigenlijk was het optreden een aaneenschakeling van belachelijk knappe songs. Ze bleven maar parels zingen en laveerden tussen sfeervolle soul en dampende disco zoals die van In The Morning en Don’t You Dare Stop. Hun invloeden zijn divers en rijk, niet in het minst omwille van hun totaal verschillende achtergronden die hen toch op de één of andere manier verbindt. Ze luisterden 30 jaar geleden naar Minnie Ripperton, Stevie Wonder, nineties r&b, drum-’n-bass, The Tom Tom Club, Talking Heads, Sade.
Tijdens het tweede deel van de set werd het nummer Norma aangekondigd. Het is een nummer dat het recht van de vrouw bezingt, het recht om zelf te kunnen beslissen wat met haar lichaam gebeurt.
Norma is natuurlijk Norma McCorvey, beter gekend onder haar fictieve naam Jane Roe uit de vorig jaar opgeheven wet van 1973, de zogenaamde Roe v Wade-wet. Het is geschreven op die rampzalige dag in 2022 toen deze wet nietig verklaard werd en abortus geen fundamenteel recht meer vormt van elke Amerikaanse vrouw. Met die song wilden ze iedereen in de zaal aanporren samen met hen te dansen, dansen op het recht dat hen ontnomen werd. En hoe kan men beter protesteren dan met een dansnummer, een nummer dat eigenlijk in de lijn ligt van het volledige optreden dat Say She She in Trefpunt etaleerde.
Het ultieme doel dat de band voor ogen houdt is dansen in de stijl van de echte disco van de jaren ’70. Met de rug naar de band gekeerd dansen alsof het een gigantische fuif is.
Het was subliem hoe Sabrina en Nya springerig synchroon dansten terwijl Piya haar knappe stem bovenhaalde. Helemaal te gek werd het als ze hun samenzang combineerden met een ‘dance-along’. De temperatuur liep behoorlijk op, zweetparels floreerden! Sabrina merkte op dat het vooral de eerste rijen waren die enthousiast meededen met wat Nya zo geweldig omschreef als een ‘shakeroo’. We hebben ons verontschuldigd voor het eerder bedaard danskarakter van de gemiddelde Belg.
Wij hebben ons moeten inhouden of we waren het busje ingedoken om mee te rijden naar de volgende stop van Say She She, en dat was Amsterdam. Glastonbury, the girls are more than ready!
