Op 2 luttele dagen na was het exact een jaar geleden dat we Say She She voor het eerst aan het werk zagen en hoorden, in Gent in zaal Trefpunt. Er is op een jaar tijd veel veranderd voor de drie stemband-elfjes uit Brooklyn, New York. Ze maakten een zomer lang furore waaronder op Glastonbury, speelden in het najaar bij de gerenommeerde Jools Holland op BBC en brachten een terecht gelauwerde zilverkleurige tweede plaat uit, geheel toepasselijk Silver geheten. Ondertussen werden de zalen steeds groter en de aanhang jonger. Cactus Club wist hen te strikken voor een passage en de Brusselse AB deed hen dat een dag later na.
Oorspronkelijk stond Say She She in het best wel grote café gepland, maar de populariteit van de dames swingde behoorlijk de pan uit, en dat kon ook gezegd worden over de vraag naar tickets. Een update naar de grote zaal drong zich op. Beide passages waren dus uitverkocht. In Brugge mocht Ciggy Sunday openen.
Dit podium was verre van onbekend terrein voor de band die is vernoemd naar een rustgevende sigaret op zondag. Ieder zijn ding, wij verkiezen Kaffee Sunday. Bassist Kawien Choi en zanger/gitarist Lars Van der Zijpen richtten de band op en zochten gelijkgestemde zielen om hun funky, jazzy kronkels vorm te geven. Het bracht hen tot in de finale van Soundtrack en die werd gespeeld in de Cactus Club, jazeker. Voor hun sound was de input van saxofonist Anton Depoortere logischerwijze kenmerkend.
Family klonk een beetje Lalalover-zaliger maar we voelden minder spelplezier dan de song uitstraalde. Soms is zo een gevoel moeilijk te vatten. Het nogal naar hiphop verwijzende nieuwe nummer klonk echter verrassend fris van de lever en daar nam de band ons wel mee op hun unieke tocht door Jazzy Tuesday. Whistle was lekker groovy maar we konden ons steeds minder van de indruk ontdoen dat we een lentebries wilden voelen bij dit nummer en dat ligt vooralsnog moeilijk. Ciggy Sunday nam ons in de Charlatan vorig jaar een eind langer mee in het jazzy-verhaal. Dat ze veel in hun mars hebben bleek toen al en werd tijdens Soundtrack bevestigd. Het zijn geen cactusvijgen na Pasen dus laten we deze band maar van nabij blijven volgen.
Nya Gazelle Brown, Piya Malik en Sabrina Mileo Cunningham kwamen het podium opgewandeld nadat hun vier muzikanten al begonnen waren aan de intro van Reeling, openingsnummer en één van de prijsbeesten van de wereldwijd geweldig onthaalde plaat Silver. De band lijkt een verzameling eerder vlot inwisselbare doch steengoede muzikanten met slechts één constante. Dale Jennings was ook in Gent bassist en was nu getooid in een heel toepasselijk silver seventies glitterhemdje. Hij speelde bovendien een optreden lang met een podiumbrede glimlach want zijn vrouw stond heel energiek te wezen op de eerste rij. Een dag later zou ze zelfs even het podium op mogen in de Brusselse AB om hun huwelijksverjaardag te vieren. We sturen onze bronnen overal naartoe. Over de outfits van de drie zangeressen kunnen we ook alleen maar triomfantelijk doen, want dat was evenzeer silver, shining & soulful.
De drie zijn vijf jaar na hun ontstaan twee albums ver op de discoteller. We zijn niet de enigen die Silver in onze eindejaarslijst gepropt hadden. Op het podium viel alweer hun erg aanstekelijke en nooit aflatende glimlach op. Op hun muziek blijven stilstaan is schier ondenkbaar, dus we kunnen ons best voorstellen dat een blik in het publiek vanop een podium erg chaotisch en deinend dansbaar moet zijn en zoiets kan al eens op de lachspieren werken. Hemelse harmonieën uit het New York van 40 jaar geleden doen wat met een mens op een doorsnee weekdag. Hun songs zijn inderdaad enorm ondergedompeld in de diva soul van The Supremes en de onweerstaanbare funk van George Clinton, doch in een erg 2024-achtige productie.
De bandnaam is afgeleid van hun voorliefde voor Nile Rodgers. De funkgrootmeester van Chic werd uitvoerig gevierd tijdens C’est Si Bon, dat qua onweerstaanbare vibes haar gelijke niet kent. Verfijnde elektronische toetsen waaiden de zaal in en het diepe basgeluid vormde de perfecte ondergrond voor de sublieme zanglijnen.
Never Say Never was een fijn hoogtepunt met een perfecte samenzang. Het is glinsterende pop waarvan je je afvraagt waarom niemand eerder op deze melodielijn was gekomen. Tekstmatig laveren de dames van sexy liefdesverhalen over pijn naar politieke kwesties. Niet alleen postpunk klaagt maatschappelijke thema’s aan. Laat je als luisteraar niet misleiden door de aanstekelijke melodieën en het ontbreken van tierende zangeressen en overstuurde gitaarnoise. Maar we lieten ons toch weer lekker verleiden. Denk maar aan het overheerlijke nieuwe Echo In The Chamber met een springerige groove en veel lagen ‘wah-wah’.
De Talking Heads cover Slippery People was ook een schot in de roos. Altijd gevaarlijk om onsterfelijke songs een eigen jasje te willen aandoen, dus kozen ze voor een kleedje en dat paste David Byrne als gegoten. Nya kondigde dan Norma aan. “Our bodies, our choice.” Norma is natuurlijk Norma McCorvey, beter gekend onder haar fictieve naam Jane Roe naar de opgeheven wet van 1973, de zogenaamde Roe v Wade-wet. Het is geschreven op die rampzalige dag in 2022 toen deze wet nietig verklaard werd en abortus geen fundamenteel recht meer vormt van elke Amerikaanse vrouw.
Het politiek pamflet dat de plaat beheerst was op zich geen bewuste keuze. Piya zei hierover dat ze diverse achtergronden hebben en ze de beste vriendinnen zijn die zich zorgen maken over wat in deze wereld allemaal fout loopt. Het zijn hoe dan ook geen vriendinnen van ene Trump.
De lichte soul van Don’t You Dare Stop en de electro-funk van Questions hebben gemeen dat ze iets bedwelmend hebben door het feit dat beide nummers best wel lang uitgesponnen werden. Ondertussen waren de drie al eens de coulissen in gedoken om hun zilveren ensemble in te wisselen voor een ‘golden girls’-outfit. Ze zagen er uit als kerstversiering en daar worden we altijd vrolijk van.
De band kreeg tijdens de verkleedpartij een moment van glorie en bassist en gitarist kwamen de fans van dichterbij bekijken. Ze bewezen in alle geval dat ze niet moeten onderdoen voor de grote funkbands uit de jaren zeventig. In Don’t You Dare Stop kon Nya overigens haar hoge stem uitgebreid demonstreren. Misschien is Sabrina technisch de beste want ze lijkt wel uit een opera weggeplukt. Kippenvel tekende zich af op onze armen als ze over Nya heen zong. Dat was zo het geval tijdens het briljante Forget Me Not, geïnspireerd door de vrouwelijke activistes van The Guerrilla Girls.
Vaak duelleerden twee zangeressen om de hoogste noten terwijl de derde er niet mee wegliep maar de strijd net diepgang gaf door lagere toonladders te bedwingen. Zoete gezangen en groovy beats werden in schreeuwerige funkkleuren uitgedost. Er werd natuurlijk gebist. Gelukkig met het harmonisch delirium dat Bleeding Heart was. Een dramatisch en filmisch nummer dat inzette als een kerkkoor om dan tot de meest sexy disco-song van de avond te ontpoppen. Deze dames samen op een podium geeft iets magisch, het is absolute wereldtop en we verlangden al naar meer en eventueel een derde outfit, maar dat was erover natuurlijk.
The Jackson Sisters schreven 51 jaar geleden een onsterfelijke song, I Believe In Miracles. Het zou de ultieme groef slijpen in een met soul, funk en disco overgoten topavond in Brugge. De drie dames hebben maar één doel voor ogen, dat is al dansend en zingend de wereld beter maken. We hebben het gevoel dat ze heel erg groot kunnen worden en dan hebben we ze toch maar mooi in kleine zalen weten ontbolsteren.
CIGGY SUNDAY : instagram
SAY SHE SHE: website – instagram – facebook
