Tekst: Erik Van Damme
Foto’s: Johan Vanparys
Op de tweede dag van Rock Herk waren we er al vroeg bij om Stay Idle aan het werk te zien. In 2022 wisten ze ons op het festival Razernij al te overtuigen, we waren dus heel benieuwd hoe ze het er in een nog niet zo volgelopen Club zouden vanaf brengen. De enthousiaste band brengt punk vanuit de onderbuik en speelde hun set alsof ze voor een overvolle tent stonden. Chapeau want een festivaldag openen is nooit een evidentie. Toch stond Stay Idle op scherp, en gingen ze als een losgeslagen bulldozer tekeer. We werden dus al direct wakkergeschud. Dank u wel Stay Idle!
Heel andere, maar daarom niet minder interessante, koek op de main stage. Ed Harcourt startte zijn set zittende achter de piano, met enkel zijn warme stem als deken om ons hart nog meer te verwarmen. Net als het dreigde een gezapig concertje te worden, pikte violist Rick Nelson van The Afghan Whigs in, wat het geluid plots not intenser en voller maakte. Nog een moment later kwam frontman Greg Dulli zelfs meezingen op Broken Keys om het plaatje compleet te maken. Als kers op de taart profileerde Harcourt zich als multi-instrumentalist toen hij de gitaar omgordde en met knallende drumsamples iedereen die twijfelde, compleet van de sokken blies. Die aparte mix van drumroffels, pianolijntjes en gitaarriffs zorgden zelfs voor een ware apotheose op het einde van de set. Een man met vele gezichten deze Ed Harcourt, zoveel is zeker.
In Club deelde de Gentse posthardcoreformatie Dad Magic ferme uppercuts uit in een razend tempo. Nogmaals werden we compleet van onze sokken geblazen. Wat ons bij Dad Magic nog het meest over de streep trok, was dat ze bewust afweken van de doorsnee posthardcore en hardcore. Het durven buiten de lijntjes kleuren, hoorde en zag je vooral in een eerder melodieuze aanpak. Maar daarom werden we niet in slaap gewiegd, telkens dat gaspedaal compleet werd ingedrukt, werden we verpulverd door een ondoordringbare geluidsmuur. En dat is hoe we onze boterham post of andere hardcore nog het liefst eten.
De hevige stortbui was weer over, tijd om het wat rustiger aan te doen. Een half uurtje poëzie en verhalen van Herman Brusselmans lijken ver gezocht op een festival maar schijn bedriegt. Herman stond ons al op te wachten in de geïmproviseerde backstage van de Street. Wat Brusselmans te vertellen had, klonk als muziek in de oren van de zeer talrijk aanwezige liefhebbers die dan ook zonder morren op de grond gingen zitten zodat iedereen de woord-rebel kon horen en zien.
We bleven hangen in de Club voor Campus. Tien jaar na hun laatste show is de band terug van nooit weggeweest. In 2023 bewezen ze in AB Club dat het vuur nog steeds brand, in een volgelopen club zetten ze dat nog meer in de verf. Geen woorden aan vuil maken, en direct je publiek bij de lurven nemen. Zo hoort dat. Ondertussen begon het buiten ook te rommelen en te regenen, de eerste tekenen van een zondvloed die later over Rock Herk zou trekken. Campus deed er dan maar een paar stevige scheppen bovenop, en trok alle registers open tot de tent op barsten stond. Als een pletwals gingen ze tekeer. Daar waar reünies vaak resulteren in routineklusjes afwerken, had Campus duidelijk een nieuwe adem gevonden en zijn ze klaar voor een nieuwe bladzijde want dit smaakte vooral naar meer.
BWANA zagen we voor het eerst als finalist van Sound Track in 2022. Toen stond ze er nog solo en breekbaar met haar gitaar en wist ze het publiek te ontroeren met haar diepgaande teksten en mooie muziek. Nu, enkele jaren later, heeft Friedel Dufait zich ontpopt tot vlinder die met een heuse band haar vurige maar ook breekbare muziek wondermooi weet te brengen. BWANA gaf een zeer geslaagd optreden, een band waar we waarschijnlijk nog veel van zullen horen.
We volgden de dreigende wolken naar de Street voor Pruillip die ons al twee keer eerder konden overtuigen, op We Are Open in 2023 en recent nog tijdens het BRDCST festival in AB. Ze brachten een “aan sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies Van Dinter, die je ziel doormidden scheurden”, schreven we over dat laatste optreden. Benieuwd of ze ook op de Street zouden kunnen overtuigen? De weergoden hielpen wel, want de hemelsluizen gingen nu volledig open wat paste bij het duistere deken dat Pruillip over ons hoofd heen stortte. Een intense gewaarwording, die ons prompt deed dansen tussen de regendruppels. De samensmelting tussen verschroeiende sludge en die bijzonder stem van Annelies… het werkt dus ook in de buitenlucht. Missie geslaagd!
Op We Are Open waren we diep onder de indruk van Predatory Void die ons onderdompelden in een donker badje waaruit ontsnappen niet meer mogelijk was. Ook zij kregen wat hulp van de weergoden want het werd pikdonker en de regendruppels werden zelfs nog groter, de bui intenser. Met een ijzingwekkende schreeuw vanop het podium, die je ledematen doormidden scheurde en een instrumentale mokerslag waardoor je demonen voor je ogen zag verschijnen, verblufte Predatory Void ons andermaal. Geen voer voor tere zieltjes, en zodra de bui ging liggen verlieten dan ook velen de tent. Wij bleven echter staan, sloten de ogen en lieten ons meevoeren naar de fantasiewereld die Predatory Void ons aanbood. Eentje waar wezens uit de duisternis je eerst zacht, daarna door middel van een klievende wervelwind, de ziel uit het lijf rukken. Zo voelde dit optreden aan.
Ricky Bekstok liet ondertussen de Street vollopen voor zijn feestje. Drie tikken van de drumsticks en we waren vertrokken voor een half uur samengesmolten hiphop-punk-techno-kermismuziek. Het publiek smulde van de ongeremde explosie van marginaal gedoe die toch voor een ongelooflijke sfeer zorgt. Ideaal om de doordeweekse beslommeringen even te vergeten. Rock Herk zou het geweten hebben en nog een tijdje nagenieten van de West-Vlaamse botsauto’s die door de Street bulderden. Een feestje in een uniek kader, een lekstok voor de bek van Ricky Bekstok.
J. Bernardt deed de zon uitbundig schijnen op de mainstage, letterlijk en figuurlijk. Niet dat de man ons onderdompelde in al teveel zeemzoeterigheid. Maar zijn zwevende songs, en warme stem deden onze donkere ziel weer tot rust komen. Op Great Gigs In The Park in Sint-Niklaas deed hij hiermee het publiek moeiteloos uit zijn hand eten, nu lukte het moeizamer. J. Bernardt slaat met zijn soloproject vooral een brug tussen alternatief en toegankelijkheid, en dat is iets wat je moet durven ondergaan. Wie houdt van een avontuurtje links en rechts, zit bij hem dus op het juiste adres.
Van licht naar donker? Het leek wel een rode draad doorheen deze festivaldag boordevol contrasten. Want in de Club stond B R I Q U E V I L L E ons voor de zoveelste maal te confronteren met ons meest donkere kant. De zon scheen ondertussen uitbundig door de tent heen, maar wij voelden alleen maar duistere klauwen die ons de adem benamen. “Een hoogmis voor donkere zielen”, schreven we ooit in een verslag, dat bood de band ons ook nu weer aan. En ook nu – nadat we hen meermaals bezig zagen en het nieuwe er wel wat af was – voelde zo een B R I Q U E V I L L E concert nog steeds intens en onvergetelijk aan.
Tot op heden was het ons, hoe raar dit ook moge klinken, nog niet gelukt om Compact Disk Dummies live aan het werk te zien. We hoorden links en rechts wel straffe verhalen, en gingen dus poolshoogte nemen aan drukke mainstage. De band bewees op energieke wijze waarom ze zo hoog aangeschreven staan in ons land. Niet alleen was er de heel bewegelijke frontman – hij stoof werkelijk naar elke hoek van het podium – het was ook het niet aflatend afvuren van de ene na de andere energiebom die in je gezicht ontploft die ervoor zorgde dat we helemaal mee waren met hun verhaal. Zo’n bands zijn er natuurlijk nog, maar de Dummies is zo’n een uitzonderlijke band is die je de ene na de andere adrenalinestoot bezorgt, en blijft bezorgen een geheel uur lang. Het verveelde nooit. De perfecte live band om je compleet murw te slaan deze Compact Disk Dummies en dat was op Rock Herk niet anders.
Na de portie duistere gedachten van Briqueville en Predatory Void werd het hoog tijd voor de absolute climax met Psychonaut. Een uur lang werden we door elkaar geschud. Al ging de pas complete tent overslag bij de hit The Fall of Consciouness, een klepper van formaat, die ook ons de koude rillingen bezorgde. Maar Psychonaut bewees ook dat ze veel meer zijn dan enkel dat ene supernummer. De band rond Thomas Michiels (bassist en zang) en gitarist Stefan De Graef verstaat als geen ander die ultieme kunst om licht en donker met elkaar te verbinden zoals weinigen hen dit hebben voorgedaan. En dat is de verdienste van enerzijds cleane vocalen, uiteenlopende klankentapijtjes van drum, bas en gitaar en een rauwe stem die je een krop in de keel bezorgd. Psychonaut zoekt dan ook heel bewust de grenzen op, tot er geen grenzen meer zijn. Intens tot in het kwadraat zoveel was en is nog steeds zeker.
Een nostalgische trip naar de jaren ’90? Therapy? bood ons veel meer dan enkel dat. Een zeer spraakzame frontman, verbluffende muzikale omlijstingen en songs die herkenbaar maar vooral verre van gedateerd klinken. Dat was de rode draad doorheen dit concert. We vergaapten ons dan ook voortdurend aan de verbluffende wijze waarop de band nog steeds speels en ongedwongen met zijn publiek omgaat. Van een routineklus was totaal geen sprake. Met pakkende anekdotes, gekende kleppers als Diane, een grote dosis humor en gevoel voor zelfrelativering, zorgde Therapy? voor het ultieme en meest sfeervolle rockfeestje op Rock Herk. Besluit: Met een lach of een traan maar vooral in een bad van uiteenlopende emoties deelt Therapy? nog steeds stevige uppercuts uit, net zoals voorheen. Daar kunnen sommige bands van toen nog veel van leren…
Tijdens Yard Act besloten we om onze honger te stillen maar ook de band deed een duit in het zakje. Als een losgeslagen meute olifanten in een porseleinwinkel ging het gezelschap tekeer, het publiek voortdurend porrende tot niemand meer stilstond. Yard Act zorgde voor een stevige energiestoot voor wie wat last begon te krijgen van vermoeidheid.
We konden er weer tegen voor een tijdje en waren prompt klaar voor de finale. De band waarvoor wij de trip naar Rock Herk maakten was The Afghan Whigs. Zij behoort tot die bands die ooit zorgden voor één van de meest memorabele Pukkelpop edities ooit: die van 1994.
Ondertussen hebben we de band rond Gregg Dulli al enkele keren live gezien. Sommige concerten waren ronduit memorabel, andere dan weer om snel te vergeten. Dullie had wat last van een pijnlijke knie en speelde een deel van zijn set zittende op een klapstoel. Zijn warme stem en uitmuntende gitaarwerk hadden hieronder niet te lijden en dat was meteen ook het sterkste punt van dit concert. Muzikaal, vocaal en instrumentaal kon je er geen speld tussen krijgen. The Afghan Whigs deelden de ene aanstekelijke adrenalinestoot na de andere deelden uit met hun heel herkenbare sound die blijft bekoren. En toch werden we niet volledig over de streep getrokken en dat kwam vooral omdat alles nogal behoudend klonk. Er was weinig speelsheid te bespeuren hoewel Dulli zijn publiek wel regelmatig aansprak. Kortom: The Afghan Whigs gaven een zeer mooi concert, zorgden voor een ultieme nostalgietrip, maar memorabel zoals voorheen waren ze zeker en vast niet. Er volgde ook geen bisnummer, waardoor we wat op onze honger bleven zitten. We zullen het dan maar steken op Dulli’s pijnlijke knie.
We sloten de dag af in de Club met Brutus die na middernacht lieten zien waarom ze zijn uitgegroeid tot één van de absolute toppers binnen het metal/rock gebeuren in ons land en ver daarbuiten. Het bandje dat we ooit ergens in een verloren hoekje zagen optreden, greep hun publiek vanaf de eerste noot bij de lurven, en lieten niet meer los tot de hele tent overslag ging. Het gaspedaal werd geen moment losgelaten, zoveel energiebommen kregen we over ons heen. Uiteraard lag de focus vooral op de verbluffende stem van Stefanie Mannaerts in combinatie met haar oorverdovende drumwerk, maar het mag duidelijk zijn dat Brutus vooral een wisselwerking is tussen drie muzikanten die alles uit de kast halen om als een pletwals de modder uit de schoenen te stampen en daar met brio in slagen.
We zagen Brutus ondertussen al een tiental keren optreden, ze hebben nog nooit ontgoocheld, maar anno 2024 spelen ze toch op wereldniveau en het eindpunt is nog niet bereikt. Een knallend einde van twee dagen boordevol uiteenlopende contrasten zoveel is zeker.
Rock Herk: Facebook – Instagram
