Dat de genialiteit van PJDS om één of andere obscure reden onderschat wordt, werd ook in De Casino weer duidelijk. Het concert was in eerste instantie betalend, voorzien om plaats te vinden in De Casino concertzaal. Een week voor datum kregen de ticketholders een mail met de melding dat het optreden verplaatst werd naar het café en gratis werd. De logica ontgaat ons nog steeds volledig, terugkijkend op het fantastische optreden dat we in het café, die donderdagavond, mochten aanschouwen.
PJDS zijn naast Pieter-Jan De Smet, Mirko Banovic (bas), Teun Verbruggen (drum), Frederik Segers (gitaar) en Jan Duthoy (toetsen).
PJDS startte en sloot de set solo af, enkel hij en zijn gitaar. Hij liet de magere opkomst (die, we blijven het herhalen, volkomen onterecht was) niet aan zijn hart komen en vloog erin met Baby’s In The World. Na drie nummers solo, met ook Here’s To Us dat hij voor het eerst in 30 jaar speelde, kwam het zootje ongeregeld, zoals de zanger hen noemde, het podium op en begon het echte werk. Black And Blue, een nummer uit het recentste album van de band, Extinct Birds, galmde door de zaal. Er werden heel wat nummers uit de plaat gespeeld doorspekt met ouder werk.
Pieter-Jan zijn performance straalde een authenticiteit en theatraliteit uit die we zeker konden smaken.
De zanglijnen deden soms Bowie-esque aan en de theatraliteit, intensiteit en articulatie straalden een Gavin Friday-achtige vibe uit. Ook meenden we invloeden van Scott Walker te herkennen en terecht of onterecht soms flarden die aan het rustigere werk van The Divine Comedy deden denken. Wat een combinatie! En wat een artiest die volledig opging in zijn uitvoering en ieder woord met volle overtuiging uitspuwde.
The Dew Was Still On Her, ook uit Extinct Birds: Bowie-sound bouwde ingetogen en geleidelijk op, gevolgd door een explosie, begeleid door de sound van de aztec death whistle, eindigend in één brok emotie die naar buiten gestuwd werd. We waren danig onder de indruk.
Het hoogtepunt van de avond was voor ons Salt Laced City (For Arno) een verwijzing naar Oostende en opgedragen aan wijlen Arno, met flarden van Filles Du Bord De Mèr in verwerkt. Een nummer dat onder onze huid kroop en daar bleef zitten.
Met de aankondiging van het laatste nummer kwamen er teleurgestelde geluiden uit het publiek. Met andere woorden: ze kregen er niet genoeg van (laat de afwezigen dus nogmaals goed beseffen wat ze gemist hebben). Een reactie kwam er van Pieter-Jan met: “Ja, ze hebben gezegd dat Connor Rousseau naar zijn bed moet”. De set eindigde met een vleugje humor gevolgd door To Miss Someone, een zeer pakkend nummer dat ons bij de keel greep.
Wie net als wij een avond lang de muzikaliteit en intensiteit van PJDS wil ervaren, kan op 11 mei terecht in De Grote Post te Oostende. Niet twijfelen, doen. Deze band verdient een veel groter publiek dat mee wiegt op de emoties van de ingetogen nummers en danst op uitbundige deunen. Een memorabele avond die we niet snel zullen vergeten.
PJDS facebook
PJDS instagram
PJDS website
