PATRICK GOES 60 /// GLUM LORD + RÖT STEWART + DEAD NEANDERTHALS

Kortrijk, The Pit’s (10/5/2024)
Foto’s: Patsker Omaer Beguin

Patrick Goes 60, het evenement in het legendarische Kortrijkse punkhol The Pit’s waar we al heel lang naar uitgekeken hebben, werd een feit. Voor we ons lieten onderdompelen in een ferm potje ‘kwaliteitslawijt’ wipten we nog even binnen ten huize van het feestvarken (recensent Patrick Bruneel). Na het traditioneel geworden ophalen en uitwisselen van onze ‘fysieke brol’ en nog vlug een karton halve liters van Bruneel zijn gerstenatmerk achtergelaten te hebben (we waren deze door ons enthousiasme bijna thuis vergeten) trokken we naar The Pit’s om zeker op tijd te zijn om nog wat te keuvelen met de aanwezigen en uitgenodigde artiesten. Onze gastheer was nog nooit zo vroeg op tijd in zijn geliefde punkhol.

Het krakende scharniertje

Met een geniepige portie harsh noise opende Glum Lord de mooie lenteavond. Glum Lord is het éénmansproject van Otto Kokke, die ene helft van het Nijmeegse duo Dead Neanderthals dat later op de avond op het podium nog in actie kwam. Tien minuten de oortjes uitkrauwen en klaar was Glum Lord. De noise had toch iets ranzig harmonieus en kwam in vlagen op ons af. Op de achtergrond borrelden wat drones doorheen het op en neer dreunende geruis waardoor het korte setje ons wel kon bekoren. Patricks jongste was ook van de partij en genoot zichtbaar van de schurende en krakende scharnier geluiden.

Nog iemand oordopjes nodig?

De Kortrijks punktrots Röt Stewart kwam met plezier een thuiswedstrijd spelen. Wölf Stewart (zang), Jah Nick Rötbeck (gitaar), Rötsomer (bas) en Clint M.K. Rötwood (drums) gaven vol gas en speelden ‘rötestrak’ zowel oude als nieuwe nummers.

Het punkcore kwartet brengt binnenkort een langspeler uit die gezien hun beknopte songs eerder een ‘kortspeler’ zal worden en dat door het jonge Pang Pang Records wordt uitgebracht. Niet getalmd, er werden zestien songs in een dikke twintig minuten door de speakers gejaagd. Röt Stewart speelde met passie en vol overtuiging The Pit’s aan diggelen. Tijdens de knallende tracks amuseerden de muzikanten zich rot. Gekke bekken trekken, op de toog kruipen, grapjes maken, bier spuwen en over elkaar struikelen met ook nog eens een aandachtig oog voor het publiek.

Zanger Stewart merkte tijdens zijn intense performance dat er toch aanwezigen waren die de handen op de oren hadden. De sympathieke zanger greep naar de zak met oordopjes om er nog uit te delen maar de oortjes zaten wonderwel al volgepropt. De laatste drie minuten kreeg Rötbeck vocale bijstand van een vriend van het punkhuis (Maxim Rötpauw) waardoor de boel bijna ontplofte. En het gaat snel voor de Kortrijkzanen want ze spelen de eerste week van juli in het voorprogramma van niemand minder dan de Britse grindcore legende Napalm Death in Maastricht. Röt Stewart speelde snel, scherp, uitbundig, grappig en met ongelofelijk veel passie. Gewoon zalig!

En toen zagen we het licht

Het moet zo een jaar of tien geleden zijn dat Dirk Serries (Vidna Obmana, Yodok, Void Of Expansion) ons aanraadde om eens naar Dead Neanderthals te luisteren. Sindsdien zijn we fan van dit Nederlandse experimentele tweetal dat steeds de weg van de vernieuwing kiest. Het duo, bestaande uit Otto Kokke (vroeger saxofoon, nu elektronica) en René Aquarius (drums, grommen), houdt ervan om hun geluid en stijl compleet te wijzigen.

Dead Neanderthals winden er ook geen doekjes om en spelen live meestal maximum een twintigtal minuten maar dan wel aan 300%. Ook nu was het bingo, in plaats van het licht uit ging het licht (wel héél uitzonderlijk) aan in The Pit’s. Dead Neanderthals hadden hun eigen schijnwerpers meegebracht en knalden het punkhol vol met licht en geluid. We kregen een transcendent aanvoelende set met loodzwaar drumwerk en hypnotiserende synthesizer partijen. Tussen de intense geluidswolken gromde Aquarius regelmatig als een bizon in de microfoon. De aanwezigen werden meegesleurd in een soort restaurerende klankwolk die naar het einde toe langzaam oploste. The Pit’s werd door Dead Neanderthals omgetoverd in een kapel van magnetische licht- en klankvibraties die nog een tijdje in onze bloedbanen zullen na resoneren. Wat een heerlijke trip was me dat zeg.

DJ Kandaniewastiller speelde lekkere experimentele en ranzige plaatjes vóór en na de optredens van deze onvergetelijke en vette muziekavond.