We komen toch eens terug op de voorbije Gentse Feesten. Het breed uitgesmeerde muziekprogramma beperkte zich niet tot de grote pleinen zoals Boomtown en het Luisterplein of het Missy Sippy Blues & Roots Festival want ook de Charlatan had een uitgekiend deluxe-programma samengesteld. Op de voorlaatste avond werd de dans daar geopend door Olga Jane, het muzikale alter ego van zangeres en diva Jana Pauwels. Haar kennen we ook als één derde van het machtige Celly Tubmaker. Solo klinkt Jana gans anders en laat ze zich bijstaan door drie uit de wol geverfde muzikanten.
Wie die zijn vraag je? Etienne Gijselinckx bespeelde zijn ‘moog’ met een gitaar die in de weg hing of omgekeerd. Tom Peeters drumde en Jonas Desmet was de rustgevende factor op de keyboards. De band is wonderwel op elkaar ingespeeld en Jana gaf hen meermaals een open doekje en een momentje in de spotlights terwijl ze zelf stond te dansen op de eerste rij. Maar hoe moeilijk – om niet te zeggen totaal onmogelijk – is het niet om de aandacht op te eisen als band in de wetenschap dat de frontvrouw Jana Pauwels is? Jana is een beetje alles wat een zangeres kan zijn. Ze dartelde door de set met de flair van een volbloed actrice, bespeelde het publiek en wilde pintjes drinken met de mensen. Ze zag er zoals steeds prachtig uit en dan hebben we het nog niet over haar stem gehad.
Jana kan stembandhoogtes overwinnen als was ze een doorwinterd alpinist die voor de zoveelste keer aan de voet van de Mont Blanc stond. Er zijn geen files, wegenvignetten of iets dergelijks vereist om haar bezig te horen. Volg haar op haar instagram en je staat altijd op de eerste rij om je te laten onderdompelen in de wondere wereld van Olga Jane. Single Let Me Feel liet Jana meteen in een zelfverzekerde bevlogen modus over het podium schrijden . ‘Show me all your gold and let me in’. De tekstlijn ‘let me feel I can do anything’ paste wonderwel bij de heerlijke dansbare electrogrooves. Het is één van de vele facetten waarin Olga Jane uitblonk. We bedoelen hier vooral dat de composities vele richtingen uitwaaien en je verdomd goed moet opletten want je zou wel eens afgeleid kunnen vrezen in een volgend nummer te zijn beland.
Zo is het duo Dady Oh / So Long behoorlijk complex met in het eerste nummer een fel en hoog uithalende ‘wat een stem!’-Jana en het jazzy, naar Flowers For Breakfast hengelende So Long zorgde aansluitend voor een hogere dansbaarheidsfactor, wat dan bij ons een dankbaarheidsfactor losweekte. Jana is er de vrouw niet naar om simpele songs te schrijven maar haar stem was dermate bedwelmend dat zelfs de grootste freejazz-opstoten met een zachte streling van haar stem in het gareel gehouden werden, of misschien zelfs gewoon weggestemd werden met de nadruk op stem. Jana deed ons toch wel fel denken aan de geweldige Raye, omwille van haar fameuze stem, maar ook haar kwaliteiten om zich theatraal het podium eigen te maken en het publiek te betrekken in het verhaal dat ze met haar band bracht.
Wondermooi was het moment waarop ze aan de rand van het podium ging zitten en haar ranke silhouet werd opgelicht in een roze Barbie-gloed. Nogmaals ode aan de roze pumps! Partytime was er in het ultieme slot met Spin The World dat naadloos volgde op haar andere epische single Big Little Man, het nummer dat haar held bezingt, haar broer. Een uur Olga Jane vloog voorbij en dat is zowel jammer als een goed teken. Olga Jane klonk als een broadway show met een wereldster aan de microfoon, en de Charlatan was gevoelsmatig geen dansbunker maar een jazzkroeg in retro-stijl met piano en bediening met fluwelen handschoentjes in a Barbie World. We want more!
