Foto’s: Cath Van Laere
Maarten Devoldere maakt al meer dan 20 jaar deel uit van Balthazar, af en toe moet de man echter solo zijn ei kwijt onder de naam Warhaus. Samen met zijn toenmalige vriendin Sylvie Kreusch blikte Maarten de albums We Fucked A Flame Into Being en Warhaus in en vorig jaar verscheen het derde Warhaus-album Ha Ha Heartbreak waarop hij de breuk met Kreusch verwerkt. Devoldere sloot zich drie weken op in een hotelkamer in Sicilië waar hij de demo’s opnam voor de plaat. Later werd ze afgewerkt met producer Jasper Maekelberg, die ook zorgde voor de filmische arrangementen. Nu Balthazar even stilligt, kan Warhaus terug schitteren.
Noonzy mocht de avond openen. Dat is de band rond singer-songwriter Arnaud Stockbroekx die onlangs nog te zien was op de Antwerpse voorrondes van Sound Track en afgelopen maand nog het voorprogramma verzorgde voor dEUS in Europa. Stockbroekx brengt vrolijke lo-fi indiedeuntjes die een beetje ruiken naar Mac DeMarco.
Begin dit jaar stond Stockbroekx ook al in De Casino voor de bekendmaking van de winnaars van De Nieuwe Lichting waarvan hij toen in de finale zat. Bij de gelukkigen stond de micro aan op het podium, maar bij Arnaud was dat niet het geval, nu gelukkig wel. Hij begeleidde zichzelf op elektrische gitaar en kon rekenen op een backingtrack met daarop de bas, drumcomputer, synth en backings. Zijn nummers zijn best charmant en kunnen als “kleine zorgeloze slacker composities” gelabeld worden. Het publiek was echter al snel afgeleid en babbelde er een hele set op los. De liedjes misten wat body waardoor ze allemaal wat op elkaar leken. We hoorden wel het potentieel van deze singer-songwriter maar we hadden het gevoel dat hij met een band achter zich veel aanstekelijker zou klinken.
Voor de heren van Warhaus het podium opkwamen kregen we eerst een medley van Warhaussongs uit een draaiorgel. Dat was even leuk, maar misschien niet leuk genoeg om er 20 minuten mee door te gaan… Daarna betraden Balthazar collega’s Tijs Delbeke en Michiel Balcaen het podium samen met Jasper Maekelberg en Sander Verstraete om de gedreven intro van Control in te zetten. Inderdaad, de oudere Warhausplaten werden niet overgeslagen. Maekelberg had om nog onbekende redenen zijn hemd over zijn hoofd getrokken en daarboven het hoofd van een paspop gezet. Hij kon dus niet zien wat hij aan het spelen was. Ceremoniemeester Devoldere kwam later de band vervoegen met zijn warme laidback vocals. Het viel onmiddellijk op dat Warhaus op het podium veel energieker en gedrevener klonk dan in de studio, iets wat het publiek zeker kon appreciëren.
Na de geweldige openingstrack verwijderde Jasper zijn nep-hoofd en kregen we een aanstekelijke, groovy versie van Desire en de nieuwe single Popcorn. Sylvie Kreusch was niet aanwezig om het duet in te zingen met Maarten, maar de band zorgde dat ze niet gemist werd want heel de band zong haar stukken. Het bezwerende Shadowplay werd door Delbeke opgeleukt met vurige salvo’s van de trombone en de viool. In het midden van het nummer bracht Maekelberg een zalige solo die hij daarna samen met drummer Balcaen nog wat meer in de verf zette. Zo groeide het nummer uit tot een freaky jam, waarna het rustig eindigde. Het vuur werd echter onmiddellijk terug aangewakkerd met het onuitgebrachte Jim M.
Maarten bracht vervolgens een akoestische versie van Memory, volledig ontdaan van alle toeters en bellen. Toch bleef het nummer overeind. Het was de perfecte aanzet voor het bloedmooie Best I Ever Had dat vrij sober werd gehouden. Voor Time Bomb telde Devolder af van tien naar nul waarna we een zalige, funky versie van het nummer kregen met een stevige climax. Conner Rousseau kreeg een speciale vermelding in het poppy Love’s A Stranger, de Vooruit voorzitter was gelukkig niet aanwezig om nog wat extra aandacht op te eisen. Toen volgde een avontuurlijke, dansbare versie van het instrumentale Beaches, die Devoldere aanvulde met enkele vurige noten uit de trompet. De set werd afgesloten met een aanstekelijke, vurige en funky versie van It Had To Be You.
Er volgeden nog twee bisnummers, Maarten bracht solo een ingetogen versie van Machinery waarin hij werd bijgestaan door het draaiorgel, wat het heel bijzonder maakte. Open Window sloot de avond af. Het prachtige song werd gebracht zonder de strijkers, soberder dus maar even intens mooi. Helemaal op het einde speelde Tijs nog wat trombone en viool en mocht het publiek meezingen wardoor het een gigantisch koor leek en we een overweldigend, ietwat bombastisch einde kregen. Het perfecte einde voor een zeer geslaagde set.
Noonzy: Facebook – Instagram
Warhaus: Facebook – Instagram
