Voor de laatste dag op Gent Jazz konden we niet snel genoeg op de Bijloke site in Gent zijn. Er stond heel wat te gebeuren en we hadden er zin in. Maar eerlijk? Het was vooral uitkijken naar Melanie De Biasio die voor de vierde keer Gent Jazz zou aandoen. En dat zou sowieso hét concert van de dag worden.
Onder een stralende zon betraden we the place to be en raar maar waar: alle zielenroerselen en muizenissen des levens bleven ogenblikkelijk achter op het brede trottoir voor het evenement. Er viel honderdduusd kilo van onze schouders bij het aanschouwen van de vele vrolijke terrassen, schaduwplekjes, waterpartijen, etc.
Op de Garden Stage traden vandaag aan De Snoepfabriek, Oriana Ikomo, Sonic Hug, Don Kapot en Early Life Forms.
Op de mainstage: De Beren Gieren, Theo Croker, Melanie De Biasio en The Cinematic Orchestra.
We bekeken de tijdschema’s en besloten – we waren er nu toch – om sowieso te gaan voor De Beren Gieren, Theo Croker en uiteraard Melanie De Biasio voor wie we tenslotte waren afgezakt naar het schone Gent. Niet dat de rest ons niet boeide maar tijdschema’s zijn strikt voor recensenten gedurende de zomer. Uiteraard, gepassioneerd als we zijn, namen we van vele andere optredens ook een stukje mee maar niet genoeg om er een eerlijk en volledig verhaaltje over te schrijven.
In een zwoele tent namen De Beren Gieren de aftrap op het grote podium. Van hen kennen we het recent opgenomen What Eludes Us waarvoor ze naar Noorwegen trokken om het album te realiseren. Wat technische problemen met de contrabas in het begin van hun set konden hen er niet van weerhouden om het publiek mee te nemen in de verrassende wendingen en spielereien in hun instrumentale performance. Met net op tijd rustpunten en pauzemomenten in de dynamiek van hun set.
Al was het wat aftastend en aarzelend begonnen, de gierende beren namen ons mee in hun wereld van melodie en klankspel. Puik werk van Fulco Ottervanger (toetsen), Lieven Van Pée (bas/contrabas) en Simon Segers (drums).
Na een kleine pauze met onze snoet in de zon (en, toegegeven, onze lippen aan een herbruikbare beker pils) was het aan Theo Croker om ons te entertainen.
De set zou bestaan uit meerdere what the fuck-momentjes van onzentwege. Basis van de set waren vaak beats die ons deden denken aan hiphop of zelfs pure rap. Maar door daar een trompet door te halen, zachte toetsen en up tempo drums kregen we toch iets heel anders. Met momenten hoorden we ook stem, volgens ons afkomstig van een tape want ons arendsoog kon nergens een zanger of zangeres spotten, de muziek vervoegen. Meestal ging die stem mee met de trompet, wat echt werkte.
Krachtige solo’s zorgden voor enthousiasme bij het publiek maar helaas zakte op een bepaald moment het optreden wat weg. We durven niet te schrijven dat het saai werd maar het zakte gewoon wat in elkaar.
Gelukkig volgde quasi meteen daarop hun laatste nummer waarin eerst de trompettist verdween, er een bas solo volgde, de bassist verdween, een toetsensolo volgde, de toetsenist verdween en dan… een magistrale drumsolo werd ingezet. Daar werden we wel weer helemaal wild van en deze mocht voor ons nog veel langer worden uitgesponnen. Wat een klasse drummer! Staande ovatie van ons en petje af!
Alles samen vergeven we hen het inzak-momentje en zagen we toch een puur jazz concert zoals jazz werd en is bedoeld.
En dan was het zover. Melanie De Biasio werd aangekondigd. De gigantische tent zat tot de nok gevuld en vele rijen mensen buiten de tent probeerden om ook iets mee te pikken van het optreden.
In het kort kunnen we stellen dat mevrouw De Biasio zag, kwam en overwon. Wat een magistraal optreden was dit!
Het begon nogal intiem, broos en breekbaar en de eerste nummers werden aan elkaar gebreid waardoor er al een kwartier voorbij was vooraleer het publiek een eerste keer kon applaudisseren. Maar ook dat applaus werd meteen de kop ingedrukt door Melanie die gelijk het volgende nummer inzette op de dwarsfluit.
Het licht op het podium was behoorlijk summier en menig fotograaf zal gevloekt hebben maar het werkte wel. De camerabeelden op de grote schermen werden standaard ingesteld op zwart wit en daar was een reden voor. Het zachte oranje, blauw, rood en paars was soms zo zacht dat het amper waar te nemen was. Maar het versterkte wel de muziek en haar zachte stem.
De zangeres verplaatste zich over het podium alsof ze zweefde. De ene keer zat ze neer, bij het volgende nummer nam ze plaats bij de micro om daarna weer aan de andere kant van het podium plaats te nemen. We kunnen geen nummers opnoemen als hoogtepunten want, ook al is dat moeilijk te geloven, het hele optreden (echt ieder nummer) was één groot hoogtepunt.
Iedere artiest die twijfelt over hoe je een performance in elkaar steekt: ga kijken naar Melanie De Biasio.
Er is geen enkele andere Belgische artiest(e) die kan wat zij kan. Grote woorden, maar het is de waarheid.
Ontdek zeker haar albums en ga haar live zien als je de kans krijgt!
We bedanken de mensen van Gent Jazz voor het warme ontvangst en we bedanken Greenhouse Talent voor het vertrouwen in wat we doen.
