Na twee jaar stilte is het Leuvense stadsfestival M-idzomer er volledig terug met een fantastische affiche. Zoals altijd werken Het Depot en Museum Leuven samen aan dit eigenzinnig muziek- en cultuurfestival. Wij keken al maanden uit naar de line-up van zaterdag, want die dag focuste het festival op artiesten die meeslepende, melancholische muziek brengen. Op het programma stonden toppers van bij ons zoals Naima Joris, Isbells, Sohnarr en Bluai en als hoofdact het Britse Tindersticks.
Naima Joris mocht de spits afbijten. Van Naima weten we dat ze zich goed in haar vel moet voelen om een overtuigend optreden te geven. Aan haar nummers of bewerkingen van nummers zal het niet liggen, deze raken altijd tot op het bot, maar faalangst trekt haar performance soms naar beneden.
In Leuven zat alles evenwel mee, er verscheen regelmatig een grote glimlach op haar gezicht – ook al zei ze dat ‘drama’ haar ‘middle name’ was – en we kregen een perfecte set. Casper Van De Velde (schntzl) verving Tijl Piryns aan de drums en deed dat op zo’n geweldige manier dat we niet doorhadden dat hij niet gewoon was om de songs te spelen. We kregen nummers uit de Daniel Johnston tribute ep (Cold Hard World en Walking The Cow) aangevuld met haar eigen prachtige composities en nog enkele covers (Solitary Daugher van Bedouine, And It’s Supposed To Be Love van Abbey Lincoln dat volgens Naima veel te vrolijk klonk in de originele versie en Miss Perfumado van Cesária Évora) die even intens en prachtig klonken als haar eigen composities.
Toen er op het einde van de set iemand uit het publiek flauwviel, twijfelde Joris even of ze haar laatste nummer nog zou brengen. Wat alleen maar laat zien wat voor een mooi mens ze eigenlijk is. De getroffene was echter snel weer beter en we kregen nog het prachtige Belly Button.
Aangezien M-idzomer met verschillende podia werkt, moesten we kiezen tussen Bluai en Sohnarr. We kozen voor Patricia Vanneste met haar project Sohnarr. Haar debuutalbum Coral Dusk is werkelijk een pareltje om te koesteren. Vanneste nam die plaat op in Zweden en Noorwegen, midden in de Scandinavische natuur enkel gewapend met haar viool, microfoon en laptop. Ook al nam ze de plaat in haar eentje op, toch laat ze zich live bijstaan door Tom Soetaert aan de piano en keyboards, Adil Benhsain op altviool, Sam Faes op cello en Beatrijs De Clerck op viool die vanavond evenwel werd vervangen door iemand anders (helaas kennen we naam niet van deze persoon).
In een half uur werden we meegezogen in een wonderlijk mooie melancholische wereld met prachtige warme arrangementen, sublieme stukken en de mooie ingetogen stem van Patricia. Ze bracht met haar gezelschap een mooie bloemlezing uit haar debuutalbum. Haar album klinkt al vrij indrukwekkend maar live klinkt het nóg beter. We kregen van begin tot einde kippenvel van al dat moois. Een half uur Sohnarr is natuurlijk veel te weinig, maar het was intens genieten. Het is prachtig om te zien en te horen hoe Vanneste volledig openbloeide na haar vertrek bij Balthazar.
Zanger, gitarist en songschrijver Gaëtan Vandewoude van Isbells producete het wondermooie album How Does It Feel To Be Wrong All The Time van The Me In You dat dit jaar het licht zag. Van Isbells zelf is het echter al van 2019 geleden dat ze hun laatste album Sosei uitbrachten. Nog maar net verscheen het nieuwe nummer Away You Go, een ode aan de onlangs overleden songschrijver Geert Maris, ook gekend als Nona Mez. Het was de bedoeling dat het nummer in Leuven voor de eerste keer gespeeld zou worden maar door de strakke timing is dat helaas niet gelukt, jammer.
Wat we wel kregen was we een geweldige set. Het viel weer op hoe mooi dit vijftal elkaar aanvult. Met magische samenzang en prachtige melodieën kregen we weer Isbells op zijn best. De meeste songs kwamen uit het album Sosei aangevuld met nummers uit Billy en Stoalin’. uit het debuutalbum kregen we enkel een pakkende versie van Reunite. Ook was er plaats voor het nieuwe nummer Side By Side dat ons al laat watertanden naar meer nieuw werk van deze topband.
Met winst in de finale van Sound Track Antwerpen, Humo’s Rock Rally en De Nieuwe Lichting is het onmogelijk om Bluai dit jaar niet tegen te komen op een of ander festival. Maar dat verdient dit viertal ook. Tussen al de kleppers die op de affiche stonden van M-idzomer waren zij misschien de vreemde eend in de bijt.
Het viertal kreeg ook maar een half uurtje de tijd om hun songs aan de man te brengen. Ze hadden echter niet veel tijd nodig om iedereen ervan te overtuigen dat ze knappe songs schrijven. Als ze wat steviger uit de hoek komen klinkt Bluai als een hoekige Pixies maar tijdens hun luchtige indiepopnummers horen we een fris eigen geluid waar je alleen maar vrolijk van wordt. Catherine Smet heeft dan ook een warme stem die perfect kleeft op die melodische songs. We kijken alvast uit naar de debuutep van Bluai dat op 28 oktober verschijnt.
Tindersticks bracht vorig jaar hun dertiende studio-album Distractions uit waarop de band volledig anders klonk dan anders. De langspeler werd opgenomen met drumcomputer, bas en gitaar en klinkt vrij basic in vergelijking met de vorige platen. Dit jaar schreef de band twee soundtracks (Both sides Of The Blade en Stars At Noon) en bracht het ook het verzamelalbum Past Imperfect uit. De vraag was wat Stuart A. Staples en co in petto hadden voor Leuven: een soort van ‘best of’ set of een sombere voorstelling van hun laatste studio-album?
Er werd gekozen voor een optreden met een volledige band, het zou dus een soort van ‘best of’ set worden. Het vijftal werd af en toe vergezeld door een extra gitarist die de nummers een wat vollere klank gaf. Staples zei zo goed als niks tegen zijn maar overdonderde met zijn prachtige songs en een dankwoordje af en toe.
We kregen geen nummers uit Distractions maar wel uit het vorige album No Treasure But Hope, dat ze door covid nog niet in ons land konden voorstellen. Vanaf het sfeervolle Like Only Lovers Can had de band het publiek volledig mee. De set begon heel rustig en ingetogen. Pas meer naar het einde toe kregen we iets steviger werk met een gedreven versie van Her van de debuutplaat uit 1993 en een intense versie van See My Girl. Afsluiten deden ze wat rustiger met A Night So Still en Take Care In Your Dreams. We kregen ook nog twee bisnummers, eerst Show Me Everything (met een referentie naar Emma van Hot Chocolate) en als afsluiter het bloedmooie For Her Beauty. De perfecte afsluiter van een perfecte festivaldag.
