Foto’s: Björn Comhaire
Tekst: Kris Verdonck
Zon, zee, strand. Supergoed weer. Superprogrammatie.
Als het van Live is live afhangt, dan gaat 17 juni ’22 de geschiedenis is als de dag van de gitaar. Twee van de allergrootsten stonden op het podium. De Belgische Poolse Italiaan Mauro Pawlowski en de Amerikaan Nels Cline. Gasten die absolute controle hebben over hun instrument en dat perfect weten in te passen in de groepen waarin ze spelen.
Het is vrijdagnamiddag halfdrie. Een ondankbaar rock-‘n-rolluur. Terwijl het volk mondjesmaat binnenstroomt, mag Admiral Freebee het nieuwe, driedaagse festival openen.
Iemand moet de kop afbijten, en wie beter dan dit rock-‘n-rollbeest uit Antwerpen. Freebee staat bekend om zijn rootsrock, met invloeden zoals Neil Young. En net zoals ome Neil op Trans elektronische muziek verkende, gaat Tom Van Laere op zijn jongste The Gardener richting synthrock, of hoe noem je rock-‘n-roll zonder gitaren en met een drumcomputer? Het is in elk geval very rock-‘n-roll dat Van Laere nieuwe muzikale wegen durft in te slaan.
Einstein Brain, Always On The Run, Not In It 4 Love… de lijst bescheiden en minder bescheiden hits van Admiral Freebee is best lang en een uur vliegt zo voorbij. Sterke opener door een bende klasse muzikanten.
Maar dat was ook nodig als ‘den admiraal’ zijn mannetje wilde staan in een programma met niets dan toppers. Toppers zoals Trixie Whitley bijvoorbeeld.
Telkens we Trixie Whitley zien, is onze eerste gedachte: wat een fragiel meisje. Mager maar gespierd en omringd door enkele topmuzikanten zette ze een ijzersterke soulvolle set neer.
Etta James, move over. Whitleys stem vervoerde ons per expres naar een duistere nachtclub vol verlangen en verdriet. En bij elke noot die ze zingt, weet je: wat een wereldtalent. En wat een onderschatte gitariste. Deze vrouw kent de blues vanbinnen en vanbuiten en weet ze naar haar hand te zetten. Deze vrouw is de blues.
Goddelijk aperitiefconcert!
Het publiek is een kleine twintigduizend man geworden. Veel twintigers, dertigers, veertigers. De sfeer is goed, zeer goed. Ook oppergod Tom Barman heeft er duidelijk zin in. “Wij zijn dEUS en we zijn het aperitief van de dag”, grapte hij bij aanvang van de set. En nog een korte uitleg, dat het een festivalset gaat worden, een van de laatste keren dat ze deze spelen. En dat ze vanaf oktober de baan opgaan met nieuw werk. “We’re gonna clean up our act”.
En lap, ze zijn vertrokken voor anderhalf uur. Het publiek is direct mee, handjes in de lucht, dansend.
Mauro, de Anton Lavey van de Belgische rock heeft kleine oogjes: de avond voordien was het Mauroworld, een muzikaal ritueel waar hij zijn duivels publiek ontbindt. Maar kater of niet, zijn gitaarwerk is subliem (Voor de fans: check out zijn Zappa-werk met Flat Earth).
De setlist is een greatest hits, het collectief geheugen van de Belgische alternatieve rock. Beginnen met Quatre Mains tot en met de laatste Friday van op Suds & Soda. Sommige van de nummers gaan al mee van in de hoogdagen van de Cartoon’s, in de Hotellounge zijn we nog steeds verliefd op de stem van Ricky Lee Jones, de plingpling-riff zorgt nog steeds voor kippenvel.
De bandleden zijn strak op mekaar ingespeeld, maar toch is er ruimte voor sonisch avontuur. Chapeau ook voor de
geluidsmensen die dit allemaal in goede banen leiden.
De bende van Jeff Tweedy heeft een nieuwe elpee uit; Cruel Country. En zoals de titel al een beetje doet vermoeden, gaat de groep op zoek naar zijn countryroots. Zo ook in Zeebrugge waar ze oud en veel nieuw werk afwisselen. Iets vroeger dan aangekondigd, komen de heerschappen het podium opgewandeld. Tweedy tikt met z’n vinger aan zijn hoed en telt af.
De nummers zijn grotendeels akoestisch. De heren hebben een uitgebreide gitaarcollectie bij, per song wordt er wel gewisseld van instrument. Nels Cline heeft onder andere een lapsteel mee en een elektrische dobro die hij even en zonder show met z’n tanden bespeelt. (Oh ja, nu we het over gitaren en tanden hebben, Google: Nels Cline Jimi Hendrix tribute, en je oren en ogen geloven het niet)
Wanneer hij zijn Jazzmaster bovenhaalt weet je dat er snarengeweld zal volgen. Naast ons staat een jonge kerel die vol ongeloof de vingerzettingen van Clines solo’s op het grote videoscherm filmt. De weide ontploft bij de intro van Impossible Germany, en nog meer tijdens de outro van de song wanneer de drie gitaristen met elkaar in duel gaan.
Nog meer klassiekers passeren met onder andere A shot in the arm, Via Chicago, Handshake drugs en Hummingbird. En wat is er mooier dan California Stars bij valavond met zicht op zee? Tijdens de laatste songs van de set gaan de heren voluit voor het gitaargeweld, afsluiten doen ze met de wijze raad: Kicking Television.
Voor we het goed en wel in de gaten hadden, is het al na tienen, tijd voor The National om hun kunstjes te laten zien. Een groot videoscherm achteraan het podium stuurt live beelden vanuit de backstage zodat wij met z’n allen de blijde intrede van de band live konden aanschouwen. Het zorgt in ieder geval voor een stevige spanningsopbouw op het strand en daar was het hem allemaal om te doen natuurlijk.
Waarom The National moet headlinen, blijft een goedbewaard Zeebrugs geheim. De groep heeft al jaren niets relevant uitgebracht, en doet amper van zich spreken. Ze zijn wel aan het werken aan nieuwe songs, waarvan we er een drietal ten gehore kregen. Vintage The National stuff, zeggen ze er zelf over. Dat betekent meer van hetzelfde.
Matt Berninger had er verdomd veel zin in. Genieten van de aandacht en van de golf van sympathie die vanuit het publiek het podium kwam opgewaaid, hoe zou je zelf zijn?
Van bij opener Bloodbus Ohio tot afsluiter About Today gingen de handjes in de lucht en de kelen open en zo werd het strand nog net een beetje warmer.
