Halloween valt vroeg dit jaar, we hebben nog niet eens ‘ons horloge moeten verzetten’. De portie herfst tereur die ons donderdag in diepe gedachten deed verzinken in de Orangerie van de Botanique was van het soort dat we niet met één adjectief kunnen omschrijven. Imponerend, bedwelmend, angstaanjagend, en vaak ook onbehaaglijk vermoeiend.
Anderhalve dag later zijn we nog niet helemaal gerecupereerd in ons hoofd. We werden op een dubbele portie Amerikaanse religie getrakteerd, telkens gestuurd vanuit een andere invalshoek, maar even indrukwekkend. We openden met Liturgy, blackmetal uit Brooklyn, en sloten af met Kristin Hayter uit Rhode Island, de hogepriesteres die een bevreemdend concert gaf waarbij ze een eigen interpretatie demonstreerde van haar neoklassieke darkwavecomposities onder de naam Lingua Ignota.
Liturgie is het geheel van voorgeschreven gebeden, ceremoniën en handelingen die een eredienst uitmaken. Een optreden van Liturgy uit New York lijkt hier wel de muzikale variant van te zijn. Het kwartet speelde voor een podium dat als een altaar met bizar Jezusbeeld het strijdtoneel vormde voor drie kwartier blackmetal zoals we die nog nooit gehoord hebben.
Bezielster van dit combo is Hunter Ravenna Hunt-Hendrix (‘krijseres’ en gitariste). Mario Miron (gitaar, en met bandshirt van Amenra), Tia Vincent-Clark (bas) en non-stop oogcontact zoekend met drummer Leo Didkovsky hielpen mee een indrukwekkende blackmetalburcht te bouwen. Na nog geen tien minuten dachten we eerlijk gezegd ‘dit houden we geen vijf minuten meer vol’. Een half uur later stonden we te hopen dat deze hoogmis verlengingen en penalty’s kreeg.
Hunt-Hendrix leidde haar troepen op grandioze wijze door de set die vooral opgebouwd was rond nummers uit H.A.Q.Q. en Esthethica. Kenmerkend voor de band is de agressieve muur waarmee elke song wordt ingezet. Een ondoordringbaar geluid dat enkel werd verstoord door een met de onregelmaat van de klok krijsende Hunter alsof ze in een doodsstrijd verwikkeld was. Wij vonden dit onnodig en vaak storend want het haalde de aandacht even weg van de genialiteit van de songs. Waar nummers zoals Sun Of Light of Glory Bronze als een orkaan de zaal inwaaiden begonnen die halverwege te vervellen en konden we contouren van een melodie herkennen. Laat dit nu net de sterkte van Liturgy zijn. Beenharde metal serveren waarbij de zaal eerst ademloos en later knikkebollend genoot van wat ze hoorde. Het zijn ook die ingrediënten die de band uniek maken in haar soort en tot gevolg hadden dat de zaal euforisch reageerde toen elk nummer afgelopen was. Dat duurde wel even want Liturgy maakt alleen lange composities.
Het contrast werd steevast uitgepuurd. Zo was het gekrijs van Hunter nergens te bespeuren als ze de zaal toesprak met een zachte en zelfs lieve stem. Zwarte humor was haar niet vreemd want ze kondigde het slotnummer 93696, van de volgend jaar te verschijnen nieuwe plaat, aan als ‘this will be our last song today, but I will have to warn you, it is very long’. De kennismaking met Liturgy was overweldigend en smaakte naar meer. Meer kregen we dezelfde avond nog op een erg bevreemdende manier geserveerd in een cocktail van performance art, dronegeluiden op tape en bizar pianospel, uitgepuurd door de fabelachtige stem van de excentrieke Kristin Michelle Hayter.
Ze treedt op als Lingua Ignota. Letterlijk betekent dit ‘onbekende taal’ en zo ervaarden we deze bizarre hoogmis ook. Lingua Ignota is het oudste bekende voorbeeld van een kunsttaal. De taal is in de 12de eeuw gemaakt door de Duitse abdis en mystica Hildegard Von Bingen. Hayter begon haar optreden tussen een bos lichttoortsen die ze de hele tijd verplaatste. Ze kwam hiervoor Many Hands tekort. De set was opgebouwd rond de songs van de recente plaat Sinner Get Ready, een plaat waarin ze de verwerking van een gewelddadige relatie, muzikaal en theatraal vorm gaf.
Ieders adem stokte in de keel en niemand durfde een woord te prevelen tijdens het van Caligula geplukte Do You Doubt Me Traitor waarin Hayter bijna schuimbekkend de pedalen leek te verliezen en briesend tekeer ging. “Satan, fortify me! I don’t eat, I don’t sleep. How do I break you, before you break me?” De muziek stond op tape maar was hier totaal ondergeschikt aan het verbluffend staaltje theater dat ze etaleerde.
De song ging naadloos over in het intense Repent Now Confess Now. Flitsende beelden van zonnige landschappen werden gemixt met vage schimmige groepen mensen die leken te feesten. Gewapend met een lichttoorts ging Kristin de confrontatie met de fans aan. Nothing But The Blood Of Jesus en veel mensen die als zoutpilaren rond haar bleven staan, beduusd.
Voor het overige was het voluit Sinner Get Ready-time en de tape en het manische geschreeuw gingen stilaan over in het gezang van een getormenteerde vrouw die de hoogste toonladders combineerde met radeloze klaagzang. Heel indrukwekkend allemaal, vooral omdat dit dan gepaard ging met een wel erg speciale interpretatie van het instrument vleugelpiano.
De snaren van het binnenwerk van de vleugelpiano ging ze te lijf met metalen kettingen en snoeren. De snoeren zorgden voor een darkwave ambient geluid tijdens The Sacred Linament Of Judgement. Aan de piano gezeten kwamen de teksten van The Order Of Spiritual Virgins extra hard binnen, klagerig gezongen bij een voorts doodse stilte. “Hide your children, hide your husbands. And all who dare look upon me, swear eternal devotion.”
De ketting lag nog over de snaren gedrapeerd en dat resulteerde in een vreemdsoortig klankspel dat leek alsof ze backstage de vaatwasmachine aan het ledigen waren. Het klaterend pianospel in Perpetual Flame Of Centralia zorgde voor een intens effect dat tegelijk bloedstollend mooi als hypnotiserend was. Van het rustige Pennsylvania Surface werd niemand vrolijker gestemd want wat dacht je hiervan? “Me and the dog, we died together. And all that I’ve learned is everything burns. Do you wanna be in hell with me?”
En weg was ze, maar de zaal bleef minutenlang applaudisseren. Het sein voor Hayter om een briljante cover van Dolly Parton op piano te brengen. Jolene was zo een moment dat een cover het origineel overtreft. Het gebeurt weinig tot nooit. Een optreden van de soort van Lingua Ignota zie je ook weinig tot nooit.
Zowel Liturgy als Lingua Ignota waren overdonderend, elk op hun manier. De zomer komt wel nooit meer terug. Autumn falls….
