De grote dag was eindelijk aangebroken. Dienne en Nelle Bogaerts zijn al méér dan tien jaar als Lili Grace aan de slag en kwamen in de AB Club hun langverwachte en indrukwekkende debuut Silhouette voorstellen. Het voorprogramma werd opgeluisterd door de jonge Brugse Jente Neels. We kunnen alvast verklappen dat het een avond werd waarin emoties, hemelse stemmen en muzikale genialiteit elkaar omarmden op een zelden gezien hoog niveau.
Hoera! Hoera! Er mag nog gerockt worden op Belgische podia. Jente Neels is zanger/gitarist bij het synthpopcollectief Neva maar leeft zich ook graag solo uit, en dat doet ze gewoon als Jen, want zo wordt ze genoemd in haar vriendenkring. Zo gewoon is haar présence op het podium echter niet want Jen heeft rockbloed door de aderen lopen via haar broers en vooral haar vader natuurlijk. De ravissante 20-jarige Jen kwam zelfverzekerd het podium opgestapt met de geweldige uitspraak “ik droomde ervan om dit te kunnen zeggen: Goeienavond AB!!”
Jen begon aan haar set met een vanzelfsprekendheid alsof ze voor de spiegel in de badkamer stond en toonde wat ze in haar mars heeft, en dat is best imponerend. Ze laveert van stevige rocksongs over traditionele rustige alt-rock naar tempowissels en puntig gitaarwerk dat tegen de stroom ingaat. Ze is fel beïnvloed door Phoebe Bridgers.
Jen heeft nog een grotere troef dan het erg gevarieerde gitaarspel. Haar stem heeft een enorm bereik en klinkt te allen tijde warm en vol. Ze zingt steeds toonvast en overtuigd. Haar aangeboren talent is nog aangescherpt in Hasselt waar ze zang en singer-songwriter studeert. Laten we haar stem vergelijken met die van die andere blondine: Anouk. Het is een verademing jong bruisend talent gewoon de rocktoer pur sang te zien opgaan.
Het Belgische muzieklandschap is vaak in electro-schuifjes opgedeeld en er lijkt te weinig ruimte over voor old school rock-’n-roll. Jen heeft dit goed begrepen en zingt evenmin over koetjes en andere kalfjes maar gaat ook in haar teksten stevig door. In Blue gaat over ontgoochelingen in relaties, Pills gaat niet over paracetamol na een stevig avondje doorzakken maar veel wil Jen er verder niet over kwijt (kleine inside joke). Wat een stevige oplawaai was ook In Your Face waarin ze vocaal alle registers openzet. Puur muzikaal gezien kunnen we ze misschien het best vergelijken met Stella Donnelly in een wilde mood. PJ Harvey speelde twintig jaar geleden onder een loden middagzon op het Big Day Out Festival in Sydney en bracht daar op haren alleen Rid Of Me akoestisch. De standaard is gezet. Mogen we vragen om Jen de main stage van Rock Werchter 2022 te laten openen? Danku! You were Jentastic!
Het werd adembenemend stil in de zaal als de zusjes Bogaerts hun opwachting maakten begeleid door opgenomen geluidsfragmenten uit hun prille jeugd, opnames geplukt van een homecamera en omgezet naar een launchpad. Je hoort vogels tsjirpen, je hoort de cello van Nelle. Wat volgen zal is de integrale opvoering van de debuutplaat. In die volgorde gespeeld omdat het ook het relaas is van een verwerkingsproces. Hun broer belandde in coma na een zwaar verkeersongeval en dit trauma hebben ze op deze plaat een plaats gegeven. Je hoort een optreden lang welke gevoelens hen als jonge meisje overvielen. Dit is op zich al indrukwekkend maar live is dit van een dusdanige dimensie dat zelfs wij recensenten behoorlijk van slag geraakten door het buitenaardse talent van deze dames uit Beringen.
Dienne nam plaats achter haar piano in een ‘flawless’ witte outfit, Nelle was adembenemend in haar zelfgemaakte blauw ensemble. Uitgedost voor de proclamatie van hun eindwerk, zo leek het. Zelfverzekerd, gelouterd en zoals Dienne het verwoordde “we hebben ongelooflijk veel plezier gehad om deze plaat te maken, zoals ze is uitgedraaid, en onze band is alleen nog maar intenser geworden”. Nelle sprak over het hoogtepunt van een jarenlange trip, een apotheose in een uitverkochte AB Club.
Hemelse samenzang begeleid door piano, hobo en cello vormen de vaste ingrediënten van een erg pakkend verhaal dat meteen bittere ernst werd in titelnummer Silhouette. Tienermeisjes willen spelen maar dat kon niet zomaar meer. “Who will repair your silhouette? Bruised, your body ’s marked . I don’t recognise him.” Verstilde electro en vertwijfelde stemmen droegen deze song. Traveller was zo mooi en puur dat tranen niet meer tegen te houden waren. De liefdevolle manier waarop Dienne zong en de strelende manier waarop Nelle cello speelde lieten een diepe indruk na.
Het podium was in een sterrenhemel verlicht, wat verwijst naar het decor in de snoezelruimte van het revalidatiecentrum Pulderbos. Hun broer, ruimtevaarder in een ander universum. De zussen namen in Saints voor het eerst vooraan op het podium plaats al roepend “Throw your hands into the sky”, wat een volle Club ook deed.
The Horde liet een heel ander geluid horen als het ontaardde in een kruising tussen hardcore ambient en bitse industrial. Onderkoelde samenzang leidde tot een woeste-uitbarsting. “Het moest er even uit” zei Nelle hier lachend over, maar uiteraard weerspiegelde dit vooral hun onmacht en woede die vooral aan het eind van Saints bijna tastbaar werd. Het geloof in God was weg. Not God klonk dan weer het meest folky van alle nummers, door de typische manier van samenzang die het nummer draagt. Het verhaalt het schuldgevoel dat de meisjes overviel. “Wij hadden een jeugd, hij niet”. De song Killer is een killersong in de zin dat het opnieuw erg inhakt op jou als luisteraar. De manier waarop het woord ‘killer’ door de launchpad werd gejaagd is akelig en stond in schril contrast met de hoge engelenstem. Het optreden werd net als de plaat een opeenstapeling van uitersten. Logisch, want ook de meisjes gingen emotioneel van het ene uiterste in het andere.
Fishing Spot haalde nog meer jeugdherinneringen op en de geluidsfragmenten die Dienne uit de boxen liet komen waren deze keer eerder hartverwarmend. Je hoorde beide meisjes plezier maken. Pdb leek verder te gaan waar The Horde stilviel. Hyperkinetische drum-’n-bass warempel lokte Nelle weer naar de dansvloer terwijl Dienne op theatrale wijze hobo en launchpad hand in hand liet gaan. Indrukwekkend hoe deze zussen niet alleen bloedstollend mooie muziek maken maar hier ook een straf staaltje performance art aan koppelen. Het slotnummer Nothing Human was dan weer pure soul. “How will we sing ‘bout us? Explain our sorrow. We made a strange chant with some raw clues” Onder een oorverdovend applaus verliet Lili Grace het podium maar we kregen méér.
Nelle nam plaats naast haar zus achter de piano en samen zetten ze Forever Young van Alphaville in, gevolgd door een nieuw nummer, What Has There Been Told, dat op passende wijze een orgelpunt plaatste achter een concert dat zoveel meer was dan een concert door klassiek geschoolde muzikantes. Dit was pure schoonheid die een dermate verpletterende indruk naliet dat we 5 uur na het optreden nog niet bekomen waren.
Die stemmen, dat liefdevol samenspel, het theater, en de prachtige liedjes. Wauw Lili Grace. Ok, nog even samenvatten. Jen, jij opent de main stage? Goed, dan mag Lili Grace om 21u Rock Werchter in vervoering brengen, en PJ Harvey mag headlinen. Iedereen content!
