Na een paar ep’s te releasen debuteerde Lagüna enkele weken geleden met de elpee All Colours At The Same Time. Ze stelden het album live voor in een goed volgelopen Hostel de Snuffel in Brugge. Op het podium is de vijfkoppige groep een feest voor oor en oog. Vijf muzikanten met sterke persoonlijkheden die elk hun eigen ding doen ter meerdere eer en glorie van de songs, zonder dat ze mekaar voor de voeten lopen.
Bij elk concert van Lagüna groeit deze eigenzinnige Antwerpse postpunkband. Gedaan zijn de dagen van de sonische bombardementen die hen zilver op HRR18 deed behalen. De knap uitgewerkte songs staan nu centraal.
Het geluid in de Snuffel was bijzonder goed gemixt, alle klanken waren perfect onderscheidbaar. De stevige ritmetandem van drummer Alfredo Bravo Ebner en de mysterieus glimlachende bassiste Naomi Bentein is het pompende hart van de band. Daarrond zitten de keys en tweede gitaar van Xavier De Clerq en het ‘gitaristieke’ werk van een wild rondspringende Mauro Bentein, broer van Naomi. Niels Elsermans is de voorbije jaren uitgegroeid tot een echte frontman. Behalve zingen met een grafstem, die lijkbidders ergens tussen Ian Curtis en Jim Morrison situeren, beeldt hij de songs ook uit. Subtiele handgebaren, dreigend in de eindeloze donkere verte kijkend of met danspasjes waar sommige mensen pillen voor moeten nemen.
Het sterke All Colours At The Same Time stond centraal op dit concert, aangevuld met werk uit eerdere ep’s. Postpunk met een poppy randje. De dreiging en het ongemak zijn er, maar er is ook hoop. Dit is geen nichemuziek meer, maar vraagt om een groter publiek. De Chokri’s dezer wereld moesten hen al geboekt hebben.
