Fotografie: Hannelore Dieleman
Kids With Buns hadden de eer om, in een afgeslankte duo-versie, het OLT Rivierenhof voor de bereiden op ’the tempest’. Kalmte voor de storm dus en een rustige droompop-set met Bad Grades natuurlijk en het specifieke stemgeluid en -gebruik van Marie Van Uytvanck.
Kae Tempest startte hun set met het ontvangen van een warm welkomstapplaus en gaf een gebruiksaanwijzing voor wat het laatste optreden was van de tour met het album The Line Is A Curve (en zoethouder-ep Nice Idea). Bindteksten zijn niet aan hen besteed, we mochten ons aan één flow verwachten. Het draaide allemaal om connectie, wat we terug zagen op de achtergrond met een symbolisch bedraadde en geprojecteerde boom. Geen betere context mogelijk dan het met bomen omzoomde openluchttheater voor dit feest van het woord.
En een stroom kregen we, met in het eerste deel van de set de sterkhouders van het laatste album. De synths en beats (en de eeuwige glimlach) van Clare Uchima vulden het grote podium en het geluidsspectrum, de basis waarop Tempest hun teksten kwijt kon. Kae, vaak met de ogen dicht declamerend, maakte er van bij het begin een intense trip van. No Prizes maakte het portret van een man èn een samenleving: “I just wanna keep climbing, and I don’t know why, I don’t mind”. Salt Coast werd mee gescandeerd, Thinking Clearly werd snel maar helder gerapt. In More Pressure nam Kae tijdens een instrumentale break weer uitdrukkelijk de tijd om de energie van het publiek te absorberen.
Tempest mocht dan verbinding, liefde en hoop uitstralen, in Ketamine For Breakfast werden de oude demonen opgevist: “My future is bright, but my past is killin’ me”.
Het tempo ging nog hoger in Circles, waarmee de setlist stilaan een bocht richting ‘best of’ nam. These Are The Days schreeuwde om een volwaardige band op het podium, Maar in Holy Elixir, waar flarden van andere songs geciteerd werden, veegde Clare Uchima op haar eentje dit idee van tafel, met een opbouw van de XL versie als ware het een rave.
Het nieuwe Statue In The Square werd opgedragen aan de warme queer community, Kae kon niet wachten om de song te delen. De nieuwe plaat komt er begin 2025 aan en zo te horen: laat maar komen.
De finale was voor People’s Faces. “My head’s ringing from the love of the stars” klonk het, en geen hippie heeft het ooit harder gemeend. Maar bij Tempest komt dit niet zonder de rauwe wereld onder ogen te zien: “When you were lying in your bed and couldn’t sleep, thinking, ‘couldn’t we be doing this differently’?” Dan ligt de troost in het gelaat van de ander: “I love people’s faces”.
Eentje om het af te leren, kreeg het enthousiaste publiek er nog bovenop. Hold Your Own werd zonder muziek alleen door Kae op het podium gebracht en zorgde, de koele nacht inleidend, voor rillingen door merg en been. Kae Tempest slaagde er van begin tot eind in iedereen in het publiek te begeesteren en mee te nemen. Een einde is een nieuw begin. The Line Is A Curve.
Kae Tempest website/ Instagram/ Facebook
