Jane Weaver werd 52 jaar geleden geboren in Liverpool en slaagde er, kennelijk met redelijk succes, in voldoende onder de radar te blijven van het fijnproeverspubliek. We openen dit verhaal met een sarcastische ondertoon want met iets meer dan een dertigtal sympathisanten werd Jane Weaver in de Witloofbar van de Botanique fel onderbelicht. Dat is jammer maar vooral schandalig want ze heeft naast levenservaring ook een imposante stapel prachtsongs op haar palmares staan. We zijn zelf nog maar recent op haar psychedelisch folkspoor gekomen en uiteindelijk treedt ze zelden op. Het was overigens haar allereerste optreden op Belgische bodem en ze is al ruim 20 jaar bezig, solo voor alle duidelijkheid.
We lichten verder toe. Weaver kwam 30 jaar geleden voor het eerst op een podium terecht. De wereld was toen nog volledig in de ban van Twin Peaks. Ze was toen zangeres van een vierkoppige britpopband met de naam Kill Laura die zelfs John Peel beroerde. Ze richtte na de dood van Laura in 1997 – Laura Palmer zelf moest er al veel langer aan geloven – het folktronica ensemble Misty Dixon op en startte simultaan een solo carrière die in 2002 een eerste mini album opleverde, Like An Aspen Leaf. In 2024 zijn we 22 jaar en 15 ep’s en vooral platen verder. In 2002 richtte ze ook Bird Records op en de artiesten hierop werden later geroemd in een compilatie-album met de naam Bearded Ladies. Ze toert nu eigenlijk voor het eerst in onze contreien met haar straffe nieuwe plaat Love In Constant Spectacle. De producer van deze plaat heet John Parish…
Weaver vormt live een kwintet met de klassieke rockinstrumenten en zelf zingt ze en speelt ze gitaar. Het leek er fel op dat ze vóór het concert ging joggen in de tuin van de Botanique want ze droeg loopschoenen en een legging. Daarboven had ze een jurk gegooid die twee heel bizarre gedachten ontlokte. Eerst dachten we aan de hoes van Wish van The Cure en daarna aan K3. Het optreden begon met het dit jaar geschreven en onuitgegeven Quantify (abstractie makende van de exclusieve 7 inch vinyl waarop Quantify gekoppeld wordt aan Deep Perelle). Perfect Storm opent de nieuwe plaat en was een niet onlogische tweede in de set. De muzikant met het ‘Moog’ shirt aan de synthesizer bewees al meteen zijn waarde met een gelaagde groovy electro-sound. Het is een typische Weaver-song met een onweerstaanbare melodie en bevlogen zanglijnen.
De helft van het optreden werd aan de nieuwe plaat gewijd maar die nummers werden mooi afgewisseld met ouder werk dat in een perfecte stormwind met de nieuwkes werd verweven. Het heupwiegende Emotional Components met de lieflijke ‘like you, like me’ tekst volgde iets verderop. The Revolution Of Super Visions van de vorige plaat Flock opende zoals veel nummers met een behoorlijke seventies keyboard-flair en klonk als een superband met Róisín Murphy, Eileen en Jessie Ware als boordpersoneel van een onweerstaanbare funk-knallervlucht. Het titelnummer Love In Constant Spectacle kon niet ontbreken en dat lang niet alleen omwille van de titel want het is één van de vele onweerstaanbare parels van de plaat. Het is een nummer waarvan wij toch behoorlijk wat Bowie-vibes ondervinden. De synths ademden de jaren tachtig uit en we droomden lekker weg.
Heartlow staat ook op Flock, een plaat met een heerlijke hoes vol kleurrijke vogelhuisjes die de naam van het label nog eens accentueren. Denk aan jengelende nineties Britpop met veel gevoel voor Pinback. Alle nummers werden nauwlettend gekozen en het was het ene sublieme lied na het andere, niet abnormaal als je 12 volwaardige keuze-albums hebt. Modern Kosmology uit 2017 werd mooi aangekondigd en klonk nogal Noa Lee. Het nummer werd twee minuten lang gespeeld in een episode van de award winnende serie Killing Eve. Weaver liet zich naar eigen zeggen muzikaal begeesteren door uiteenlopende artiesten maar we onthouden toch vooral Kate Bush en Serge Gainsbourg als overduidelijke invloeden. Tijd voor een portie toekomstig tijdloze nummers van haar nieuw album met het sfeervolle Romantic Worlds. “I know it’s complicated, you know me all too well, I feel so isolated”. Veel teksten blijven raadselachtig maar we waren al niet meer aan het luisteren maar al dansend aan het genieten.
The Axis And The Seed heeft een heel hoge Blonde Redhead-sensatie losgemaakt en Jane zong ook ijler als anders, geheel passend bij de Kazu-mijmeringen die ons voor de geest kwamen. Op plaat en ook in de Witloofbar werd dit nummer gekoppeld aan Is Metal. Deze heerlijk wegdromende indierocker leek constant te zullen ontploffen in hevige postpunk maar dat gebeurde uiteindelijk nooit. Univers – wat een nummer ook – werd in het Frans ingezet en vormde de aanzet naar de absolute finale met Flock van Flock (gniffel gniffel) en een lang uitgesponnen slotnummer I Need A Connection van de bijna 20-jarige The Amber Light. Dit nummer leek de hele tijd in de vibe te golven van Robin Kester. Die schreef Infinity Song en dat nummer kwam spontaan in onze gedachten op.
Of misschien niet zo spontaan want wie stond gisteren in Parijs in het voorprogramma van Jane Weaver? Jawel, Robin Kester. Jane vroeg of we in Brussel “dansen op dinsdag” als een dingetje beschouwden en wat volgde was een dikke vijf minuten electrorock met hemelse gezangen.
Hoe knap alle songs ook waren, we misten interactie tussen publiek en band en de bezadigde houding in de Witloofbar leek ook het nodige vuur uit het kwintet te halen. Dat was wel wat jammer. Veel gedanst werd er niet maar wij stonden een Witloofbarpilaar verder met de ogen gesloten te dansen alsof het nooit meer morgen werd. “I want to impress you. I want to infect you, I want to inject you. I need a connection.” Opdracht grotendeels volbracht Jane!
