Doordringende gitaren, een niet aflatende energie, kolkende mensenmassa’s, crowdsurfers en stagedivende gitaristen. Idles performde een bloedstollende show van meer dan 2 uur in de Antwerpse Lotto Arena en lieten een geweldige indruk na.
Idles zijn Joe Talbot (zang), Mark Bowen (gitaar, electronica, keyboard), Lee Kiernon (gitaar), Adam Devonshire (bas) en Jon Beavis (drums), aangevuld met Colin Webster (saxofoon).
Hun vijfde studioalbum Tangk, geproducet door Nigel Godrich, werd de wereld in gekatapulteerd in februari 2024 en wordt nu gepromoot met een Europese tour die in juli met Rock Werchter nog een tweede stop in ons land kent. En dat belooft een feestje in het kwadraat te worden, voortgaande op de energiebom die op de Lotto Arena werd losgelaten.
De anticipatie van het publiek in een volledig uitverkochte Lotto Arena was duidelijk voelbaar toen de eerste noten van tevens het openingsnummer van Tangq, Idea 01 werden ingezet. Een relatief kalm nummer, waarna met Collosus, de band omhuld in rood licht, de punkrock rollercoaster pas echt werd ingezet. Nu al, ja nu al, zagen we de eerste moshpits verschijnen in de mensenmassa. Idles slaagde erin vanaf de eerste seconde de energetische vibes van de set over te dragen op het publiek, die duidelijk gekomen waren om zich te laten meevoeren. “Split the crowd, split the crowd”, draagt Talbot op. U vraagt, wij draaien.
“Viva Palestina!”, scandeert Talbot. Het feestje zou er geen zonder missie worden, dat werd snel duidelijk. Gitarist Lee Kiernon dook enthousiast het publiek in en dit bleef niet bij één keer.
“I’m scum”, scandeerde Talbot. Het nummer barstte los, het publiek zong luidkeels mee en volgde gedwee het commando “Antwerp, get low!” op. Indrukwekkend op zijn minst, de standing area van een arena die gaat zitten. Iedereen roept mee “Fuck the King, fuck the King, fuck the King”. En toen barstte het nummer volledig los, met een Lotto Arena die daverde op zijn grondvesten.
Hoewel het nieuwe album er één met een boodschap vol liefde is, is de woede van de band richting een mensonterende, falende overheid en een maatschappij die op de rand van zelfdestructie staat nog steeds duidelijk voelbaar.
Mark Bowen, zoals we hem kennen, in jurk, huppelend over het podium of wild bewegend achter de synth, Talbot heen en weer lopend, chicken-style met momenten, middenvinger in de lucht. Stagedivende muzikanten, maar ook plots iemand uit het publiek die op het podium verschijnt, met de groep meedansend en zingend. Het kan zomaar allemaal tijdens het feestje van Idles.
Een mengelmoes van woede, liefde, agressie, chaos overgoten met een saus van sereniteit en cameraderie. De band bleef gaan, vol overgave, 24 nummers, twee uur aan een stuk en het verveelde niet. Een set vol adrenaline, maatschappijkritiek, politieke boodschappen maar bovenal met een boodschap van liefde en samenhorigheid. Idles slaagde er wonderwel in het gevoel van de intieme setting van een kleinere club te recreëren in de mastodont van een zaal die de Lotto Arena is en dat is alvast een opmerkelijke prestatie
When Idles play, you don’t fight, you dance.
Website / Facebook / Instagram
