Tekst: Hans Vermeulen / Foto’s: Cristina Vergara
Geen betere manier om mistroostig, druilerig weer tegengif te geven dan concertjes meepikken zoals bijvoorbeeld in de Ancienne Belgique. Onze keuze viel immers op het Londense Goat Girl, die overtuigden ons in 2022 al op Sonic City en raakten ons albumgewijs onder de gordel. Below The Waste etaleert hun veelzijdigheid nog geen klein beetje. Het voorprogramma kwam eveneens uit Engeland, Bristol meer bepaald. Robbie & Mona hebben een nogal speelse bandnaam gekozen en ook muzikaal springen ze frivool om met geijkte muzikale paden. Het is zeker psychedelische droompop maar het zou oneerbiedig zijn hier hun muzikale lijn te trekken. De meeste nummers kennen bevreemdende plotwendingen en de droom is duidelijk in een jazzclub ontstaan.
Ze heten overigens helemaal niet Robbie en Mona doch Eleanor Gray en William Carkeet. Wij hadden wellicht voor ‘Willeanor’ geopteerd maar werden niet geraadpleegd. Ze zeiden ons – naar aanleiding van een praatje achteraf – dat ze dit eigenlijk hadden moeten doen. Robbie & Mona zijn denkbeeldige karakters die enkel als geesten voortleven in de hoofden. Vorig jaar reeds bracht het duo album Tusky uit. We hoopten op zo min mogelijk backing track want we wilden de complexiteit van de nummers tot volle live ontplooiing zien komen. Deze smeekbede werd alvast niet verhoord. Eleanor vertelde hierover dat ze liever als duo optreden omdat dit gewoon beter aanvoelt dan met extra muzikanten. Aangezien Eleanor alleen maar wat effecten op haar micro zette en voorts enkel zong, lag de muzikale druk vooral op de keyboards en samplemachine van William.
De verrassing was overigens compleet vermits ze Tusky volledig links lieten liggen en nieuwe nummers uittesten en afwisselden met materiaal van hun ep EW uit 2020. De erg sfeervolle lichtbundels waren ook een zegen voor Eleanors stijlvol kort kleedje met zwarte kniehoge kousen. William combineerde de synths met zijn gitaar en het naar Pinback hunkerende gloednieuwe Angel Cloth haalde hier al meteen zijn voordeel uit. Slow Club Luv klonk ook wel zo maar overstuurde samples en abrupte pauzes gaven het nummer een vreemde twist en de synths waren zo compromisloos experimenteel en luid – denk aan Radioheads Kid A – dat de AB Club wel leek te daveren. De nummers waren te allen tijde groovy alsof ze voor een obscure plaat van Nightmares On Wax waren opgenomen.
Silver Halides was complete waanzin en een ongenadig sample-kluwen met luidende kerkklokken in de finale. Hoogtijd om het over de stem van Ele – “You can call us Will & Ele” – te hebben. De sombere en lugubere klank in Edge Of The Moon deed onze gedachten afdwalen naar David Lynch en vooral zijn muze Julee Cruise. Eleanor heeft een verbluffend mooie stem en ze reageerde nadien zichtbaar ontroerd door deze vergelijking, vooral omdat in de tekst van het nummer warempel de naam van de in 2022 overleden zangeres werd geciteerd. “You are the first to compare me with Julee”. Het wondermooi verstilde Fidelity maakte grote sier en de kersverse single NDE was de fabelachtige afsluiter van een meeslepend optreden. Eleanor voelt zich in de Engelse muziekscene een buitenbeentje want ze voelt er zich niet in thuis. Het is eindelijk een keertje geen postpunk, dat kunnen we beamen. Wij voelden ons heel erg thuis in haar creatief wereldje!
Ga hier maar tegenaan staan, Goat Girl zijnde. Below The Waste is de derde plaat en de ‘goat girls’ kenden al een paar personeelswissels. Ze kwamen als viertal het podium op. In onze herinnering stonden ze ooit met 5 of zelfs 6 op Sonic City. Links zat een pianist die zichzelf had vermomd als Pipi Langmuts. Centraal stonden zangeres en gitariste Lottie Pendlebury en bassiste Holly Mullineaux. De geweldig ritmisch drummende Rosy Jones zat iets verderop. Geen idee waarom ze dit doen, maar de drie hebben een artiestennaam. In de net geciteerde volgorde levert dit Clottie Cream, Holly Hole en Rosy Bones op.
Achter hen sierde een leuk logo de backdrop. Het was een soort Monster van Lochness dat uit het water opveerde om dan vuurballen te spuwen, dit alles met het nerveus dansende lettertype dat de bandnaam weergaf, geheel in de stijl van Kabouter Wesley. Op een dag speelde Goat Girl in de AB Club en kondigde aan vooral nummers van de nieuwe plaat te spelen. Wij vonden die plaat iets te banaal kabbelen in onze living en hoopten dus op een stevige live-injectie. Aanvankelijk speelde de band met de handrem op en werd de dynamiek van de plaat gevolgd. Het vreemd getitelde Where’s Ur <3 (“Where’s your heart” dus) opende de set en liet de zoete stem van ‘Lottie Clottie’ horen. Het is donkere dromerige indierock die pas rechtveerde in het slot.
Gelukkig waren er ook al vroeg van die heerlijke momenten zoals het vrij onweerstaanbare Ride Around met die Fugazi-aanse Slint-rifs en de lage zanglijnen die uitmondden in een heerlijke harmonie van de drie dames met hoge uithalen in de stijl van The Last Dinner Party. In Words Fell Out waren we er heel zeker van. We houden van Lottie’s stem. En we hebben geen moment aan Helmut gedacht. Het nummer zelf is erg sfeervol maar teveel van dit type songs na mekaar deed de set minder deugd. Sad Cowboy van de vorige plaat is eigenlijk een erg melodische indiefolksong en liet Holly uitblinken op bas om al een eerste aanzet naar een overtuigend tweede deel in te leiden. Goat Girl weet dus als geen ander hoe ze een setlist moeten opstellen. Wat beide bands vanavond non-stop deden is verrassen. Zo mondde de droevige cowboy uit in een op synths dampende electropopsong.
Lottie nodigde iedereen uit om een dansje te ‘placeren’, iets wat zij dan op grappige wijze demonstreerde en meteen navolging kreeg van Holly die de hele avond last had met het rechter schouderbandje van haar beeldig kleed. Links was er geen probleem, want daar zat immers de riem van haar basgitaar. Toen het tempo opnieuw fors gedrukt werd, kregen we de band op haar sterkst te horen. Perhaps liet opnieuw de donkere indierock met slepende gitaar en half-fluisterende stem horen, maar wat een pareltje is dit. Ook hier werden we op het verkeerde been gezet want halverwege stopte het zalige kabbelen en was het plots 31 oktober en volop horror. Throwing Muses klonken plots weer heel dichtbij.
De band volgde van dan af nauwkeurig de finale volgorde van de laatste plaat. Psychedelica waren troef tijdens Jump Sludge met een hoofdrol voor Rosy op de drums. Ook Sleep Talk was bedwelmend maar hield iedereen gelukkig klaarwakker. De variatie in de nummers maakt deze band behoorlijk uniek want Goat Girl zet je als luisteraar voortdurend op het verkeerde been. Waar het aanvankelijk allemaal nogal vrijblijvend leek te zijn, was de angel er ééntje die nogal avontuurlijk prikte en we verloren absoluut niet onze tijd, alweer haaks op de tekst van Wasting (our time). De pittige dubbele bis liet dan weer snedige no wave/punk horen om ons voor een laatste keer onder de gordel te raken. Goatverdomme Girls!
Goat Girl: Facebook – Instagram
Robbie & Mona: Facebook – Instagram
