Foto’s: Cath Van Laere
In 1987 debuteerde Terence Trent Howard onder de naam Terence Trent D’Arby met het geweldige album Introducing The Hardline According To Terence Trent D’Arby. Hij trok toen veel aandacht door zijn eigenzinnige avontuurlijke sound waarbij rock, pop, soul en funk in samensmolten. Terence wilde nadien nog meer experimenteren en het avontuur opzoeken met als resultaat dat de singles en albums die volgden (Neither Fish Nor Flesh, Symphony Or Damn en Vibrator) nauwelijks nog op de radio werden gedraaid en de platen bijna niet verkochten. Toch waren die langspelers eigenlijk wel dik in orde. Het grote publiek had echter geen interesse meer in de nogal zelfingenomen D’Arby.
Na jaren van stilte veranderde Terence in 2001 zijn naam in Sananda Maitreya en brengt hij sindsdien af en toe een nieuwe plaat uit waarop hij dezelfde avontuurlijke weg bewandeld. In 2017 begon Maitreya aan een trilogie met het album Prometheus & Pandora waarop in 2021 Pandora’s Playhouse verscheen en dit jaar het sluitstuk The Pegasus Project: Pegasus & The Swan. Dat laatste album is een dubbelaar met maar liefst 41 nieuwe nummers en die langspeler kwam Sananda voorstellen in Sint-Niklaas. We waren benieuwd of hij nu nog steeds die indrukwekkende stem heeft en of hij nog zijn oude nummers speelt.
Het Antwerpse trio Fortress mocht openen voor deze “80’s legende”. Hanne Torfs, Joppe Vanwetswinkel en Nils Tijtgat brachten vorig jaar de debuutep Dreamscape uit en zijn al volop bezig aan een opvolger waar we de sprankelde Colours en Holding On uit te horen kregen. Het was af te wachten wat de band in band in petto had in de kiosk in het park achter De Casino waar zoals elke zomer de optredens plaatsvinden.
Sananda en zijn band hadden weinig plaats voor het trio overgelaten op de kiosk, die sowieso al kleiner is dan een gewoon podium. Maar Fortress gaf zoals steeds het beste van zichzelf met een zeer overtuigende, krachtige set. Door het plaatsgebrek hadden Torfs en co na de intro af te rekenen met een technisch probleem zodat het optreden even stil viel. Spijtig, want de sfeervolle instrumentale intro klonk prachtig zodat de overgang met Wonderlust wel geweldig zou geweest zijn. Maar dat kon de pret niet drukken en de band speelde nadien een overweldigende en energieke set tijdens dewelke de zon regelmatig begon te schijnen.
Het oude materiaal vulde de nieuwe songs goed aan. Helaas kreeg de band het grootste deel van het publiek niet mee, want die keken teveel uit naar de set van Maitreya. Over het optreden van Fortress kunnen we alleen maar laaiend enthousiast zijn, dit is niet voor niks één van de uniekste elektrobands van ons land.
Een half uurtje later was het dan tijd voor het 80’s icoon die eerst zijn band The Sugar Plum Pharaos op het podium liet komen om daar het instrumentale Tarantella Napoletana (origineel van Luigi Ricci) in te zetten. Ook op het einde van de set moesten we het nummer trouwens nog twee keer aanhoren. Maitreya woont al jaren in Italië, is al 21 jaar getrouwd met een Italiaanse en zijn band bestaat dan ook helemaal uit Italianen. De man is dus goed ingeburgerd.
Met It Ain’t Been Easy begon Sananda dan echt aan zijn set en het viel op dat hij nog steeds die unieke, flexibele stem heeft. Het nummer zelf is echter zo’n ingetogen soulrocker die weinig indruk maakt, niet echt de beste opener dus om het publiek mee in vuur en vlam te zetten. Helaas ging het optreden even rustig verder met Duchess en zijn recentste single The Birthday Song. Geen misse liedjes hoor, maar ze hebben weinig power en energie, waardoor het grootste deel van het publiek al de interesse verloor. Het hielp ook niet dat Sananda zo goed al niet bewoog op het podium en weinig interactie had met zijn publiek. Behalve dan misschien met het ‘grapje’ dat hij had gehoord dat Sint-Niklaas de geboortestad was van Saint-Nicolas…
Een paar songs later kreeg hij het publiek toch nog mee met de klassieker Delicate. Maar daarin viel hij bij sommige uithalen dan weer door de mand omdat hij dan toch niet meer zo toonvast is. Er volgden nog paar een songs die in België nauwelijks aandacht kregen. Dat is te begrijpen want ook deze nummers wisten ons en het publiek niet te overtuigen.
De klassieker Let Her Down Easy bracht Maitreya solo vanachter zijn keyboard en dat was nog best oké. Ook tijdens het uptempo Motown-achtige This Town was de magie van vroeger even terug. Maar daarna zakte de set terug in als een pudding.
Tot op het einde een blok Terence Trent D’Arby-nummers volgde met Sign You Name (natuurlijk met meezingmoment), de rockers She Kissed Me en Supermodel Sandwich om af te sluiten met hitjes Wishing Well en Dance Little Sister. Door de houterige podium présence van Sananda miste dit nummer echter de energie en de body van vroeger. De man is een paar maand geleden 62 geworden maar als we van podium présence moesten afgaan dan leek hij wel 10 jaar ouder.
Maitreya liet voor de bis zijn band weer eerst het podium op gaan om opnieuw het instrumentale Tarantella Napoletana om daarna nog Holding On To You te brengen dat hij opdroeg aan zijn vrouw waarna de band nog eens het Italiaans instrumentaaltje inzetten en daarna van het podium verdween.
Na de energiebom van Fortress was het serieus aanpassen om in de gemoedelijke vibe van Sananda Maitreya te geraken. Het viel op dat zijn onbekende materiaal niet aanslaat en er in de volledige set weinig schwung zat. Aan zijn muzikanten zal het niet liggen want die waren super maar Maitreya deed zelf weinig moeite om iedereen over de streep te trekken. Hij stopte zich meer weg onder zijn pet en focuste zich op een scherm waar zijn teksten op verschenen zodat de connectie met het publiek er nauwelijks was.
Fortress: Facebook – Instagram
Sanada Maitreya: Facebook – Instagram
