Chroma release show, geef toe, dit klinkt toch uitnodigend? Hanne Torfs is er de vrouw niet naar om magisch kerstsfeernieuws in saai inpakpapier te overhandigen. Hanne is ook in de honingarme wintermaanden een bezige bij en de winter 2024-2025 zet ze al dansend in met haar band Fortress. Chroma heet de nieuwe ep die vorige week werd uitgebracht en in de Trix Club Bar werd gevierd middels een exclusieve show. Fortress trad één keer op om nadien de focus te leggen op een volwaardige plaat. Er was ook een voorprogramma uit Antwerpen: Ivori Moss.
De Circle Of Life biedt bands soms mooie kansen. Op voorhand hadden we ons de bedenking gemaakt dat we zangeres Aline Goffin van Ivori Moss zeker de vraag zouden proberen stellen of het nu Ivory of Ivori is. Het is voorts natuurlijk het electropopproject van de broers Sander & Jasper Bullynck, met ondermeer links met Oscar & The Wolf. Aline kwam in ieder geval niet zomaar even langs, want ze ging in de strijd voorop met twee nieuwe nummers, Borderline en Bloomer. Haar charismatische podiumverschijning en verdomd mooie stem maakten meteen grote sier. De recente singles volgden en konden op herkenningsapplaus rekenen, want vergis je niet: velen in de aanvankelijk erg schaars bevolkte Trix Bar kwamen zeker ook voor Ivori Moss.
Overdue danste gezwind op de uitgezette synthpatronen en het was mooi om Aline op de synthgolven te horen surfen met haar mooie stem. Bulldozer Baby toonde aan dat de keuze voor Ivori Moss als voorprogramma niet zomaar uit de winterse lucht kwam gewaaid. De nummers zetten probleemloos aan tot dansen in belachelijk meeswingbare refreinen. Mother schreef Aline omdat ze door zelf mama te worden een sterkere band voelde ontwikkelen met haar eigen moeder. Bovendien werd ze op het podium omringd door twee kersverse papa’s. Een nummer over mama als een ode voor papa’s. Wie is nog aan het volgen?
Sander en Jasper zijn dus broers, maar ook familie van Aline want ze is hun nichtje. Ze komen van Knokke en de bandnaam is daar wel een beetje van afgeleid verklapte ze ons nadien. Het was wel een beetje het avondje van de frontvrouwen die nummers maken met metaforen, beelden en kleuren als leidraad. Zo is de naam Ivori Moss afgeleid van de schuimkoppen die aanspoelen aan het strand van Knokke want die deden Aline denken aan ivoorkleurig mos. Net zoals er twee Lubiana’s zijn die muziek maken, zijn er ook twee zangeressen die Ivori Moss heten. De andere is wel Ivory en koos haar naam pas later.
Maar we wijken af van het optreden waar Aline en haar neven de finale indoken met Diving, een nummer met een hoog Fortress-gehalte. Ook slotnummer Emergency Break wist te bekoren en liet horen dat Ivori de “Mossterd” haalde bij bands als Robyn en Chvrches. Fijne kennismaking met een leuk familietrio met een erg overtuigende nicht aan de microfoon. Het podium werd dan grondig vertimmerd voor de komst van Fortress dat dus een nieuwe ep onder de digitale arm droeg.
Chroma is een zes tracks tellende auditieve reis langs levendige, atmosferische synths, een blauwdruk van de innemende tegelijk zwoele en dansbare zang en beats. Hanne beschouwt dit als haar meest tastbare werk, en dat bedoelt ze ergens letterlijk. Hanne vertelde in het verleden reeds dat ze geen compromissen sluit en haar gevoel volgt. Chroma maakt haar extra bloot en dus kwetsbaar, want Fortress gaat op veel vlakken “all-in”.
Fortress is een puur elektronisch trio, dat buiten Hanne en haar levenspartner Nils Tijtgat vervolledigd wordt door Joppe Van Wetswinkel. Hanne en Nils geven de doe-het-zelf-markt het nakijken want zelfs de livevisuals zijn van eigen makelij alsook een door Nils geprogrammeerde lichtshow die mits het schrijven van software programma’s perfect synchroon met de songs fonkelde als de mooiste kerstboom. Volgens ons regelde Nils en passant ook de verkeerslichten in Borgerhout en de belichting bij Obituary dat beneden in de grote zaal veel lawijt stond te maken. En leek dat circus een paar honderd meter verderop ook niet verdacht veel op een fort? We mogen van 2025 veel verwachten, want Hanne is halftijds van Antwerpen naar Gent verhuisd om er samen met Nils een mooie, grotere muziekstudio in te richten. Ondertussen was de bar volgelopen met kijk –en danslustigen en kon de intro van Alive worden ingezet.
Na dit nummer vertelde Hanne hoe hard ze naar dit optreden had uitgekeken en dat ze alleen maar keek naar mooie mensen die ze niet genoeg kon bedanken om voltallig aanwezig te zijn. Dat dit optreden tot in de puntjes voorbereid was bleek niet alleen uit de duizelingwekkende sublieme georkestreerde lichteffecten uit het verlichte brein van Nils maar eigenlijk vooral uit de zorg waarmee de set was ingedeeld en hoe de nummers werden aangekleed of uitgekleed. Er hing een optreden lang een geweldige sfeer rond de nummers die heel mooi in een gezapige cadans in elkaar leken te versmelten. We kunnen dit alleen maar omschrijven als ‘beach house music’ waarbij de bedwelmende soundscapes van Beach House een feestelijke gouden afwerking kregen met een kampvuurknetterende sint, eh we bedoelen synth.
Ook Don’t Knock kwam overtuigend aankloppen als stampertje van de eerste ep Dreamscape (2023). Maar de uitvoering vonden we veel mooier klinken dan op de ep omdat dit één van de nummers is die van bombast werd verlost en gracieus werd aangekleed in een oogstrelende compositie. Het onweerstaanbare refrein liet de schare enthousiaste fans – toch even onderstrepen – uitbundig dansen. Zou Fortress werkelijk alles gespeeld hebben? Het zal toch weinig gescheeld hebben en ze hebben een mooi palmares bij elkaar geschreven. Moonchild passeerde ook en daarvoor mogen we al drie jaar terug gaan in de tijd.
Het nieuwe Forest Fire werd door de schuld van Hanne de meewuifsong van het jaar, want er werd even verwezen naar het Eurovisiesongfestival. Omdat Hanne ons niet de grootste Eurosong-aanbidder leek bluste ze snel het woudvuur met een paar andere chromateuse nummers als Colours en Delirious Dancers. We waren ons toch weer de bedenking aan het maken hoe het mogelijk is dat Fortress niet te zien is op de betere festivalpodia, want live zijn er bitter weinig Belgen die dergelijke vibe in een oogstrelende verpakking kunnen overbrengen. En neen, we hebben het niet alleen over mooie Hanne (prachtige outfit trouwens!). Delirious Dancers is bovendien één van de strafste nummers die ze al maakten.
Verrassend leuk nieuws volgde dan met de aankondiging dat NAFT Fortress als voorprogramma wil voor hun concert op 19 februari in het Koninklijk Circus. Dit heeft natuurlijk te maken met de single die ze samen maakten, het heerlijke Holding On, ook op te horen op Chroma. En ja ook de oude singles bleven fris klinken in een chroma-jasje. Do It Again was zo een probleemloos nieuw hoogtepunt. Hanne liet aansluitend weten dat ze buttons heeft geverfd in de sfeer en de kleuren van de nieuwe ep. Allen naar de merch dus! Geen bisnummers maar wel nog een geweldige apotheose met een zinderende versie van Full Moon, de Chroma-opener die hier bijna de set afsloot.
Ook de uptempo-songs bleven mooi in de sfeer van de hele set deinen en het maakte iedereen dankbaar en dansbaar. Naar ons gevoel speelde Fortress hier de beste show die we ooit van hen zagen. De set was heerlijk uitgebalanceerd en de nummers klonken beter dan ooit. Midnight Sun was de perfecte afsluiter van een heerlijke avond met twee droompopprinsessen in galakledij. “Lost in the fortress, all alone”.
FORTRESS Facebook – Instagram
IVORI MOSS Facebook – Instagram
