Foto’s: Patsker Omaer Beguin
Vier artiesten uit de Belgische DIY scéne stonden op het programma van Electrabelge Night dat gepresenteerd werd door Fred Angst (Aroma Di Amore) in samenwerking met VZW Foenkel en plaatsvond in de gezellige muziekbelevingsplek Djingel Djangel. We kregen een avond waar (slaapkamer)artiesten van eigen bodem hun muziekspelonken verlieten om ons te verwennen met diverse elektronische geluidspanorama’s.
Marc Debroey is dit jaar tien jaar actief met Sebastopol waarmee hij elektronische composities spint met modulaire synthesizers en andere analoge toestellen. Sebastopol beet de spits af met een set die deels uit improvisatie en deels uit een selectie voorbereide elementen bestond. De wiebelende elektronische pulsen werden laagje per laagje aan elkaar gekleefd en vergezeld van Arabische gesproken samples waardoor we in een soort Muslimgauze (Bryn Jones)-net terechtkwamen. De visuals met beelden van rondzwevende kogels en vuur van ontploffingen toonden duidelijk Sebastopols afkeer van oorlog. De vredesduif liet zich toch ook even zien tijdens de videomontage. Net toen we het gevoel kregen dat Debroey goed op dreef begon te komen, liep het jammer genoeg mis. Door een technisch probleem moest Sebastopol zijn set na twintig minuten stopzetten. Toch hebben we veel respect voor Debroey die echt live elektronische muziek bracht en niet gewoon op het ‘play’-knopje drukte.
Na het technische probleem van Sebastopol kwamen de zenuwen van de tweede act van de avond in een hoger spanningsveld. Nevel is het kindje van Bart Van Meulebroeck die in 2019 de mooie dubbele cd Hageland op het vergane Wool-E-Discs uitbracht. Dat we bij Nevel in een soort The Orb-sfeertje zouden belanden werd al na enkele seconden duidelijk met de intro sample van The Orbs klassieker Little Fluffy Clouds. Van Meulebroeck werkte zich in het zweet met een zeer gevarieerde set waarbij verschillende elektronische muziekstijlen door elkaar gegooid werden. We genoten van een vlechtwerk met groovy down tempo, kosmische ambient en Berlijnse School waarbij heel wat experimentele fragmenten toegevoegd werden. Nevel onderbrak zijn set om wat toewijding te geven over het gebruik van een stemsample van Luc De Vos (Gorki), een pianosample van Pieter Vermeyen en het gesproken stukje van John Cage over het waarnemen van muziek en omgevingsgeluiden. De niet te versmaden muziek van Nevel werd vergezeld van prachtige achtergrondbeelden, Van Meulebroeck werd bijna verzwolgen door de kleurrijke psychedelische creaties van Ed’s Amazing Liquid Light. Het geslaagde optreden triggerde des te meer onze nieuwsgierigheid naar het nieuwe werk van Nevel, dat ergens dit voorjaar uitgebracht wordt.
Gecontroleerde, psychedelische, elektronische chaos is het handelsmerk van Peter Moorkens dat hij onder de noemer Onsturicheit de wereld in stuurt. Het was al veel te lang geleden dat we de elektronische tovenaar nog eens solo live mochten aanschouwen. Naast Onsturicheit is Moorkens ook actief met onder andere het trio Svartur, het duo Umweltverschmutzung en de krautnoirband Moonfolks. Uitdagen, experimenteren en verrassend uit de hoek komen dat is wat Onsturicheit met zijn optreden deed.
We kregen een half uur aan eclectische, elektronische psychedelica vergezeld van eigenzinnige achtergrondbeelden waar geen speld tussen te krijgen viel. Moorkens bouwde zijn set op uit vier delen en draaide ons een dijk van een performance om de oren. Hij begon aanvankelijk rustig met tintelende spoken word samples die zich dan vervolgens verenigden met kosmische soundscapes, dreigende drones, gitaarloops, sonische gekheden en experimentele dampen. Moorkens duwde zijn optreden naar een absoluut hoogtepunt met een Steve Hillage hommage op zijn gitaar. Ja, Onsturicheit eindigde met heerlijk smerig stukje gitaarvuurwerk, begeleid door zijn zoemende en piepende elektronische machines.
Electrabelge Night werd afgerond door de presentator en medeorganisator Gerry Vergult (Fred Angst) die zich met Zool. op een eigenzinnige wijze beweegt tussen elektronica en postrock. Gehuld in het duister kneedde Vergult een resem bizarre gitaarloops aan elkaar die een raadselachtige geluidsomgeving produceerden.
De schurende drone-achtige geluidsgolven werden vergezeld van beats en donkere elektronica. Zool. liet ook heldere gitaarklanken los tussen het lekker aanvoelende geëxperimenteer van gekraak en gepiep op de achtergrond. Het balsturige en starre spel van Vergult kreeg een extra dimensie door de projecties van lijnlabyrinten die een tranceachtige sfeer van oneindigheid opriepen. Heel eventjes verliet Zool. zijn module om zich als een enthousiaste gitaarheld in het midden van het podium aan zijn interessante set een swingende draai te geven. De aanwezigen genoten met volle teugen van hoekige bewegingen die de gitarist tijdens zijn spel losliet. Vergult verraste ons niet alleen met zijn eigen optreden, hij presenteerde ook nog eens een interessante avond gevuld met elektronische avonturen waarbij er ook nog een snuifje rock aan te pas kwam.
Sebastopol – Nevel – Onsturicheit – Zool. – DjingelDjangel
