Tekst: Kurt Sybens
Foto’s: Dirk Wouters
Daan Stuyven, één van de steunbetuigers van de Hnita Jazz Club, trad twee dagen na elkaar op voor een uitverkochte zaal. Om de crowdfunding voor de renovering te ondersteunen nam Daan eerder nog een grappig spotje op waarin hij allerlei bouwmaterialen opsomt. Zijn grootmoeder woonde vroeger in Heist, vandaar onder meer de speciale band met Heist en de Hnita Jazz Club.
Daan (zang, gitaar en piano), Isolde Lasoen (drums, vibrafoon, klokken, trompet, zang) en Jean-François Assy (cello, zang) wisten vanaf het eerste nummer de zaal te begeesteren. Voor het openingsnummer pakten ze uit met een aparte versie van Addicted uit het album Victory van 2004, gevolgd door Everglades waarbij Daan droogweg vroeg of er tandartsen in de zaal waren. We zullen het nooit weten. Everglades uit 2013, geïnspireerd op het repertoire van zijn grote voorbeeld, de in 1991 overleden Serge Gainsbourg, oogstte een welverdiend applaus en de zaal was meteen mee en op weg gezet naar een sfeervolle avond. Zei Daan niet ooit dat als hij teksten schrijft hij zich altijd afvraagt wat Gainsbourg ermee zou doen. Ashtray en Brenner zetten de forse aanloop in naar Crawling from the Wreck. En dat laatste nummer mogen we letterlijk nemen want Daan belandde in 2007 in Heist met zijn wagen op zijn dak en bengelde aan zijn ceintuur ondersteboven. Maar zijn harde schijven waren gelukkig gered.
A Single Thing klonk mooi en ingetogen en La Crise blijkt helaas nog altijd heel actueel voegde Daan eraan toe. Er volgden nog Exes en Drink and Drive die geen inleiding kregen, daarna Decisions, iets waar Daan het zijn hele leven al moeilijk mee heeft, vertelde hij er terloops bij. Bij Housewife murmelde of prevelde hij iets onverstaanbaars van geen stem hebben en Victory zou hij ooit gecoverd willen zien door K3. Soms een aparte wereld, die van Daan Stuyven.
Afsluiten deed hij met Icon, de single uit 2009 die destijds goud behaalde en hem een MIA-nominatie opleverde voor Hit van het Jaar. Het bezorgde hem ditmaal het zoveelste luide applaus van de hele zaal.
Het dient gezegd, het publiek was helemaal mee in de wereld van Daan die de hele avond heerlijk ondersteund werd door Isolde Lasoen en Jean-François Assy.
Voor het eerste bisnummer The Player kwam Daan echter alleen uit de coulissen en bracht het nummer rustig en ingetogen. Heerlijk. Dan volgde nog een ode aan Charles Aznanour met J’en déduis que je t’aime om af te sluiten met Swedish Designer Drugs. Een dankwoord voor iedereen die de heropening van de legendarische Hnita Jazz Club mogelijk gemaakt heeft ontbrak uiteraard niet en Daan voegde er tussendoor nog aan toe dat hij niet het meeste van zichzelf houdt na al die jaren op het podium maar van het publiek.
En het publiek… dat had duidelijk enorm genoten van deze avond.
