Whispering Sons, Pink, Tool, Tamino of The Cure. Het waren allemaal namen die op Werchter het festivalseizoen een knallende startschot bezorgden, maar buiten Werchter waren er ook tal van kleinere festivalletjes waar het ook goed vertoeven was. Nou ja, klein. Je kon op de snikhete vrijdag en zaterdag bij Copacobana over de koppen loppen. Een gratis festival dat voornamelijk grossiert in reggae en wereldmuziek, maar er werd twee dagen lang een podium gegund aan het rockgeweld. Vrijdag mocht de Kinky Star cureren en op zaterdag zorgde de Democrazy voor een avondvullend programma. Vier acts, en vier keer viel onze mond open. Niet zo zeer van de droogte, wel van verbazing.
Om vijf uur mocht Heisa aftrappen. Zanger Jacky Willems was nog zeer onder de indruk van Tool (hun grote voorbeeld) en grapte dat HEISA voor een semi-akoustische set zou zorgen die er in feite geen is. De Heisa-songs werden dus niet omgevormd tot kampvuurliedjes, dit was geen akoestische set omdat akoestisch per se moest. HEISA speelt wel meer dan eens zo’n set en de hyperritmische noisesongs worden hierop uitgekleed tot een heel ander niveau.
Even geniaal, maar emotioneler. Ondanks de blakende zon en de vrolijke festivalgezichten werd Het Salon tot een duistere plaats omgetoverd, een gevoel dat je ook krijgt als je in leven voor de eerste keer MTV Unplugged van Nirvana hoort. De meeste songs kwamen uit hun eerste plaat, aangevuld met wat nieuws. Want jawel, de drie jongens van HEISA duiken in oktober de studio in om een opvolger op te nemen van hun excellente debuutalbum dat vorig jaar uitkwam. Feit is dat Koen Castermans, Jonathan Frederix (wat een drumtalent!) en Jacky Willems nog maar eens hebben bewezen dat de lofwoorden van talrijke zines niet gestolen zijn. De Belgische muzikale toekomst heet een klein beetje HEISA.
Terwijl op het grote podium Uberdope stond kozen wij voor Vito. Niet alleen omdat we bij aanvang hadden gezworen het Democrazy-terrein niet te verlaten, maar ook omdat Vito op weg is om de titel van belofte eindelijk te gaan verzilveren. Muziek die ideaal bij dit warme weer past en zanger Vito Dhaenens koos ervoor om in zijn bloot lijf het podium op te gaan. Het gaf de band een iewat nonchalante indruk, maar never judge a band on the clothes, want wat Vito toonde was ontzettend goed.
Het is moeilijk om Vito in een muzikaal hokje te duwen. Hoeft ook niet, maar toch is Mac DeMarco een ideale referentie al was het maar omdat een Vito-song op het eerste gehoor simpel is, au contraire. Waarom Ever Since I Got To Town geen grijsgedraaide single geworden is, weten we niet. Maar dat succes komt, want Vito heeft alles in zich om zich te profileren. Niet in het minst door showbeest Mauro Bentein die de band dat tikkeltje extra geeft. We geven geen sterren aan concerten, maar mochten we dat wel doen dan zou Vito met hun vertoon op Copacabana Festival niet ver van het maximum hebben gezeten. Wordt deze zomer vervolgd op Boomtown, Melkrock in Tielt en Dioniss in Sint-Denijs Westrem.
2019 lijkt wel het jaar voor Reena Riot te zijn. Haar debuut met de ontwapenende cover (Nix) wordt terecht als één van de Belgische platen van dit jaar beschouwd. Intelligente indie-bluesrock met een stevige wall of noise. Uiteraard een beetje het project van de Gentse Naomi Sijmons (dochter van), maar door de verregaande deskundigheid van Jan Myny, Alan Gevaert (dEUS), Bernd Coene en Thomas Werbrouck absoluut een band waar je ogen voor te kort hebt. Muziek die ontzettend intens is en de luisteraar zo meesleept dat je de blondine met gemak tot de Vlaamse evenknie van PJ Harvey zou kunnen bombarderen. Een band die je moet ervaren, een catharsis voor de verwarde ziel. Deze zomer nog te zien op het Herbakkersfestival en op het Walter De Buck-plein tijdens de Gentse Feesten.
Het was middernacht en na de doordringende tristesse van Reena Riot hadden we best zin in een feestelijke afsluiter. Put on your dancing shoes, want Rheinzand mocht de Democrazy-stage afsluiten. Reinhard Vanbergen deed dat naar zijn goede gewoonte letterlijk, want zijn gouden schoenen gaven meteen aan dat het volgelopen plein zich aan een überfunky set mocht verwachten.
Rheinzand is in feite een supergroep. Zeg zelf: Mo Disko van The Glimmers, Reinhard (uiteraard Das Pop), Charlotte Caluwaerts (Tundra), Stéphane Misseghers (dEUS/ex-Soulwax) en Bruno Coussée (Manngold). Allemaal artiesten waarmee je al eens naar buiten kan komen. De band liet niets aan het toeval over, en aan een verschroeiend tempo werd een set gebracht waarin het beste van de funk, soul, disco en ritmische muziek gekatapulteerd zit. Het is zeker en vast geen toeval dat Slippery People van de Talking Heads in de setlist zat. Een excellent dansorkest met dirigente Charlotte Caluwaerts die met haar synthgitaar zo uit Back To The Future kon komen. Vakmanschap tot in de kleinste details.
Foto: Wouter De Sutter
