Stond Circa Waves niet in de Orangerie te spelen, dan had het populaire bedroomhiphopduo Coco & Clair Clair uit Atlanta, Georgia, wellicht een dubbele promotie gemaakt. Aanvankelijk was het de bedoeling hen in de Witloof Bar op te stellen maar ze kregen een upgrade. De rotonde in de Botanique stond een uur vóór het hopeloos uitverkochte concert al vol. We zijn al vaak genoeg in die zaal geweest om te onderstrepen dat dit behoorlijk straf is. Anderhalf uur later konden we de balans opmaken. Hieronder volgt het relaas van het kortste maar grootste feest ooit in de Rotonde.
Raven Artson was de vreemde raaf die op het podium stapte waar voor de rest enkel een soort behangtafel stond met wat keyboards en kabeltjes.
Ja, Raven Artson is het audiovisueel soloproject van Raven Aartsen, de drummer van het Nederlandse Mozes and the Firstborn. Hij droeg een jeansjas waarvan de mouwen afgeknipt waren en die bengelden gewoon rond zijn polsen. Even bizar als zijn podiumprésence. Hij leek aanvankelijk te croonen op banale hitparade r&b maar kreeg gaandeweg de zaal mee en daar was een reden voor.
Raven was een dusdanige kluns met onbeholpen danspasjes maar tegelijk zong hij lekker Jimmy Sommerville-matig steeds groovier r&b nummers in. Het werd schattig en zelfs gewoon aanstekelijk hoe hij de speakers beklom, zonder reden door de knieën ging of molenwiekend op zijn behangtafel kroop en de fotografen vroeg mee te dansen. Iemand riep “you are hot”. Na een klein half uur was zijn nog magere muzikale bron uitgeput maar zijn ontblote bast en sympathieke présence maakten de beentjes los en daar draait het uiteindelijk om bij live concerten. Bezieling en beleving voelden we dus hij mocht tevreden met polsverwarmers het podium vrijmaken voor… zichzelf.
Een complete aha-erlebnis maakte zich van ons meester toen Raven op dezelfde manier opkwam als een klein uur eerder. Want wat bleek? Hij stond gewoon achter de knoppen bij Coco & Clair Clair. Zijn hoofdtaak bestond er echter in met gsm het volledige optreden te filmen. Vanuit zijn standpunt moet de aanblik inderdaad kolkend geweest zijn. Een volle rotonde met alleen rechtstaande danslustigen wekt de illusie van een auditorium waarbij de fans in golven op het podium lijken te zullen rollen. Dat was één van de eerste opmerkingen van Clair die “wow” zei, gevolgd door “this is the third leg in our first European Tour and our first time in Brussels. How amazing is this venue!”
Coco is de hiphopper en dansende lachebek die de nummers oppompte en het publiek genadeloos meesleurde in wat op een kolkend feestje zou uitdraaien. Best opmerkelijk want beiden haalden non-stop het tempo uit het optreden, niet op een irritante manier zoals dat vaak bij Princess Nokia het geval is, maar op een geestige en bijwijlen hilarische wijze.
Ze pleegden vooral in het begin van de set overleg en schoten in de slappe lach. Zou de vodka op de behangtafel daar voor iets tussen gezeten hebben? Het duo combineerde hiphop met pop. Daarvoor was de zoetgevooisde en aan Poppy verwante stem van Clair een enorme troef. Haar soms betuttelende zangstijl combineerde ze met een heuse diva-look. Lange haren en dito benen met sierlijke pumps vormden een leuk contrast met de gigantische broeksriem – niet normaal echt – en sportschoentjes bij Coco.
Coco & Clair Clair zijn Taylor Nave (Coco) en Claire Toothill (Clair Clair), de zelfverklaarde pioniers van “demon glamrock”. De set begon al stomend met Be With You, dat een nogal hoog Renaissance gehalte had. TBTF klonk als Doja Cat en Clair zei ook dat dit Doja Cats favoriete nummer is. Daar kunnen we ons zeker iets bij voorstellen. “It’s my booty from the front, it’s my curves from the side”. Kijk, Coco en Clair gaan de Pulitzerprijs niet binnenrijven met hun teksten maar ze weerspiegelen wel wat de jeugd bezighoudt. En ze combineren dat op de koop toe met een verslavende mix van pop en hiphop.
De door Clair gedragen nummers hebben echt iets extra zwoel en zomers dromerig, neem nu 8 AM. Of waarom niet het heerlijk rappende Wishy Washy (take me shopping). En dat gold nog het meest voor single Crushcrushcrush dat uiteraard enkel tienerproblemen omarmt.
Clair overhandigde op een bepaald moment de microfoon aan een jongen op de eerste rij omdat ze vond dat wij de teksten beter kenden dan zijzelf. Die vond er niet beter op dan zijn liefde te verklaren aan een jongen die een paar rijen achter hem stond in plaats van te beginnen zingen. Clair ontfutselde hem de microfoon met de hilarische uitspraak “Let’s get on with the show before we get a marriage proposal on our hands here”. Mooi kortgesloten Clair! Claire taal zeg!
Voorts werd er ook stevig wat afge’bitch’ed, vooral dan in het tekstmatig erg opruiende Bitches. In Love Me werd flink geëxperimenteerd met drum-’n-bass en dat gebeurde zeker overtuigend. Publiekslieveling Pretty met de van zelfvertrouwen overlopende zinsnede “I’m feeling pretty no matter the city” is bovendien een geweldig nummer dat zoals hun meeste songs heupwiegend bezit nam van ons meezinggeheugen.
Naast ons stond een Parisienne die geen ticket meer kon bemachtigen voor het optreden van Coco & Clair Clair in Parijs op 25 februari en blijkbaar net op tijd was voor Brussel. Dit is wel toewijding natuurlijk, het scheelt gauw 6 uur heen en terug. Maar zo waren alle fans. Er was er zelfs eentje speciaal uit Atlanta afgezakt. Toen dat duidelijk werd kregen we een geanimeerd gesprek over wie uit welk deel van de stad afkomstig was. Een andere fan wilde het nummer Water horen waarvan Clair zei “we haven’t played this song for like 7 years but we should give it a try”. Kennelijk kon ze Coco niet overtuigen want het kwam niet meer aan bod. Toch opmerkelijk dat ze al zolang muziek maken.
Tussen al die fratsen door kregen we wel een uitstekend staalplaatje van hun kunnen. Vrijwel elke song haalde best wel een hoog niveau. We hoorden de fans alles tot de laatste noot meezingen en live zijn ze zeker onweerstaanbaar. De live vibe ontbreekt wel wat bij het beluisteren van de plaat Sexy waarvan de naam wat pompeus klinkt maar in de Botanique absoluut te rechtvaardigen viel. Het is natuurlijk ook allemaal best behapbaar, ze moesten geen instrumenten bespelen of knopjes intoetsen, ze konden zich voluit concentreren op de teksten en het showgedeelte van het optreden.
Hit Cherub heeft een leuke percussie en onderkoelde raps van Coco over een ronduit zalig stoute tekst van Clair. “She’s a little bitch, she’s a mini-me, wannabe”. Popstar was het laatste nummer van een heel korte maar superplezante set.
Uiteraard vroeg een extatische zaal om méér en dat kregen we met bisnummer Sims 2 dat niet alleen een knappe song is, maar vooral perfect weergaf waarom dit duo zo succesvol is. Entertainment van de bovenste plank, cool en sexy, gevat, humoristisch en opzwepend. Nave & Toothill vormen echt de stem van een generatie, gaan gretig op diens leefwereld in maar trapten nooit in de val te serieus genomen te moeten worden. Ze steken genoeg de draak met zichzelf en willen zich eerder voluit amuseren op een podium dan een spreekbuis te moeten vormen. Coco & Clair Clair speelden de verzamelde tegenstand tijdens de tijdspanne van één helft voetbal genadeloos naar huis, en we hadden dit niet zien aankomen.
Raven Artson: Facebook – Instagram
Coco & Clair Clair: Facebook – Instagram
