Blonde Redhead is in het land en uiteraard werd daar maandenlang op uitverkochte wijze naar uitgekeken. De eerste passage was er eentje in de Orangerie van de Botanique. Het New Yorkse trio met roots uit Milaan en Kyoto was hier ruim 6 jaar niet meer geweest en ze kwamen langs met een reden: touren met een nieuwe plaat, Sit Down For Dinner. Een plaat waarvan wij albumgewijs eerder het gevoel hadden dat het eten niet zo vlot verteerde want in ons hoofd wilde het niet echt lukken met die plaat. Blonde Redhead live is echter een ander verhaal en hun fantastische live-reputatie indachtig, konden we wel eens met veel honger aan tafel plaatsnemen voor een lekker gekruid diner.
Opwarmen deden we met een heel braaf, maar best wel intens mooi optreden van de 27-jarige Núria Graham uit Catalonië. De Spaanse speelde gitaar en synth en liet zich begeleiden door iemand op klarinet en saxofoon. Even bracht ze, op de avond waarop tal van ouders een schoentje klaarzetten, een flinke portie zomer in de zaal. Ze heeft al een vijftal platen uit in zowat acht jaar tijd en begin dit jaar lanceerde de Spaanse het bejubelde Cyclamen. Rustig golvende gitaarriedels schuiven op die plaat meer op richting jazz en dat ging haar erg goed af. Núria was ook piekfijn uitgedost in een sierlijk witte blouse. De plaat verwijst ook naar de Zuid-Mediterraanse cyclaam wat het zomers gevoel nog meer deed ontluiken.
Haar gitaarsongs klonken zalvend en nooit stereotiep. Bovendien is Núria gezegend met een warme en tegelijk lieflijke stem. Met haar songs was het even dagdromen in een set die kort genoeg duurde om eenieders aandacht en appreciatie vast te houden. Vergelijkingen met Destroyer en vooral Aldous Harding zijn niet uit de lucht gegrepen maar Graham heeft toch vooral een eigen geluid ontwikkeld. Ze was Blonde Redhead erg dankbaar om een uitverkocht publiek de kans te geven kennis te maken met de zomer volgens Núria Graham.
In 1997 maakten we kennis met het Blonde Redhead-nummer Symphony Of Treble dat toch al op hun derde langspeler stond en noiserock liet horen geheel volgens de traditie van Sonic Youth. De band werd in de States opgericht door de ééneiige tweeling Simone (drums) en Amedeo Pace (zang, gitaar, bas) met als opvallend uithangbord de Japanse Kazu Makino (zang, gitaar, keyboards).
Hun sound was bevlogen, complex en gevarieerd en nam ons volledig in de greep. Dit resulteerde in vijf epische platen in de periode 1994-2000, vreemd genoeg platen waaruit de band niet meer plukt, op een uitzondering na. Is het omdat de zanglijnen in die jaren hoger en ijler waren dan in de periode nadien die ook vijf platen opleverde, weliswaar over een tijdspanne van 23 jaar uitgestreken? Hmmm 23…. Waar hebben we dat nog gehoord? Is het voor Amedeo en Kazu moeilijker om de oude complexere zanglijnen te brengen zoals ze het zelf willen, perfectionisten als ze zijn? Of zijn ze gewoon uit de jaren ’90 gegroeid? Het kan soms ook simpel zijn.
Het zorgde ervoor dat de drie beslisten om zowat de volledige set op te bouwen rond drie platen. De helft van de songs kwam inderdaad van de nieuwe plaat. De andere helft werd fijn verdeeld tussen nummers uit albums 6 en 7, Misery Is A Butterfly en het lichtjes magistrale 23, voor velen hun ultieme plaat. Deze laatste plaat liet een verfrissend melodieus geluid horen dat minder noisy was maar vooral de ene parel na de andere opleverde.
De drie platen werden in een mix gegooid en de rustige nieuwe songs kregen een serieuze injectie met de felle gitaren van Kazu en Amedeo waardoor het optreden een uitgebalanceerd golvende pracht etaleerde en er een spanningsboog geweven werd die de fans non-stop bij de les hield. Het herkenningsapplaus bij opener Falling Man rolde al meteen door de zaal en de extase was al snel een feit toen Kazu op zang en gitaar de bloedstollend mooie parel Dr Strangeluv inzette, dat soort nummer waarvan je spontaan de tranen voelde opwellen. Hoe mooi kan een nummer zijn?
Amedeo en Simone waren uitgedost als kwamen ze recht van hun dagtaak als stukadoor, de haren wit van de plaaster. Oei neen, hun haren zijn ondertussen van nature uit al lichtgrijs. Het contrast met Kazu kon nauwelijks groter zijn. De Japanse diva had een niemendalletje aan met ontblote rug en het glinsterende minirokje zette haar befaamde benen en al even traditionele botjes in de kijker. Het contrast op het podium was altijd al groot. Amedeo stapte behoedzaam over het podium. Kazu danste voor- en achterwaarts en haar typische dansstijl had iets van pogoën op glad ijs. Het leek ook vaak op eieren lopen want er hing een gespannen sfeertje waarbij vooral Kazu in haar blikken naar de broers gewag maakte van een erg kort lontje, een beetje zoals haar rokje dus. Simone en Amedeo keken elkaar vaak aan met vragende blik maar ze durfden de ‘uitdrukking van het onuitdrukkelijke’ (een woordspeling voor de fans van het vierde uur) niet te fel laten blijken.
Blonde Redhead is altijd een strijd geweest en het lange stilzwijgen sinds Barragán was eerder een niet-aangekondigd afscheid dan een hiatus. De muzikale ambities combineren was van oudsher een twistpunt. Simone luisterde naar eclectische muziek met Zuid-Amerikaanse inslag, Amedeo hield van jazz en Kazu was de noiserocker. Aan boord genomen worden door Steve Shelley en Guy Picciotto (Fugazi) was vooral voor My Bloody Valentine-fan Kazu een godsgeschenk.
In Elephant Woman, nog zo een parel uit 2004, danste Kazu al zingend tot op de rand van het podium. Dit nummer maakte mooi de brug naar nieuwe songs Snowman en het bijzonder veel indruk makende Melody Experiment. Jammer dat ze daar geen nummer van het puike Melody Of Certain Damaged Lemons achteraan gooiden.
SW was opnieuw een knaller van formaat van 23 en de rust kon tijdelijk weerkeren voor het duo Sit Down For Dinner Pt1 & 2. Dit zijn verdomd complexe en moeilijk te doorgronden breekbare nummers die best wel een kippenvelbevorderende werking hadden. We keren even 26 jaar terug in de tijd naar het album Fake Can Be Just As Good. Op die plaat staat een nummer dat tijdens deze tour bijna elke avond de setlist sierde maar bijna altijd geschrapt werd.
In Brussel stond dat nummer, Bipolar, zelfs niét op de setlist maar plots vroeg Kazu – de broers wisten niet waar ze het hadden – wat wij ervan zouden vinden als ze het zouden spelen. Wat volgde was een kwartier dat wat ons betreft één van de beste kwartieren uit vijf jaar concerten was. Zware woorden, maar het trio Bipolar / Spring And By Summer Fall / 23 was een casu voor Kazu, van alle remmen los met de gekende gecontroleerde gitaarchaos en de prachtige overgang naar het melodisch orgasme van het titelnummer van de plaat uit 2007.
Kazu danste altijd al uitgebreid, niet alleen met de micro in de hand maar zeker ook achter haar keyboard. In de Botanique leek ze wel demonen van zich te werpen want het was allemaal net dat tikkeltje verbetener en passioneler dan we gewend waren. De storm ging dan drastisch liggen met het uitstekend gecaste en van verstilde pracht doordrongen nieuwe Rest Of Her Life.
De zaallichten bleven gedoofd nadat de band even van het podium verdween om onder luid applaus terug te komen voor een rustig slot in drie delen. Here Sometimes van het naar ons gevoel mislukte Penny Sparkle (album 8) verraste als keuze, ook al omdat Amedeo achter de keyboards plaatsnam.
De afsluiters van dienst waren nieuwe songs, Not For Me en het prachtige emotioneel gezongen Kiss Her Kiss Her. Het gewelddadige leven, La Mia Vita Violenta, maakte album na album plaats voor melodie waarbij de melodie eerst nog beschadigde citroenen bezong en nu een gelouterde band op topniveau op een podium samenbracht voor een diner voor fijnproevers. Kazu bleef maar rondjes maken op de eerste rij en alle fans bedanken, handjes schuddend. De broers waren backstage al aan hun dessert bezig. Hoe een blondine roodharig kan zijn, is even moeilijk te doorgronden als de dynamiek van dit trio. Geen gebrek aan dynamiek bij de security die zelfs met een geïmproviseerde afrastering de chaos aan de merchandise stand moesten zien te stroomlijnen. Het woord van de avond was ‘bipolair’ en we konden ons geen beter woord voor de geest halen. Er is geen band als Blonde Redhead. Hopelijk hoeven we nu geen 6 jaar te wachten op een nieuwe doortocht.
Núria Graham: website – instagram – facebook
BLONDE REDHEAD: website – instagram – facebook
