Foto’s: Bart Marescaux
Een memorabele zondagavond is het geworden daar op de hoek alweer we twee bands die zich in het spectrum outsidermuziek (of oudsidermuziek als ze de leeftijd van ondergetekende zouden hebben) een plek hebben veroverd. Eggrock en autismecore op één affiche, dat spreekt uiteraard tot de verbeelding. Piss Rules verzon het genre zelf en sloot uiteindelijk hun zeer gewaardeerde en speelse set af met een hilarisch liedje over eieren terwijl Billiam op zijn meest recente plaat Animation Cell, die na hun show trouwens als zoete broodjes de merchtafel overstaken, op het inlegvel duidelijk de term autismecore (in grote letters) propageert, tegelijk met de term Billiamwave.
Maar eerst tijd voor Piss Rules uit Leuven. Eggman Meringuewell had wat tijd nodig om zijn smikkel wit te schilderen en zus Grandma’s Special wilde alvast beginnen maar moest eerst nog een pieske doen, alvorens ze hun set begonnen, die ons vanaf de eerste noten verbaasde en verraste. Zij wild aan het rondspringen en nonsensicale, grappige of naïeve teksten zingend en de toets van de cassettedeck (of drumcomputer, we konden het niet zo goed zien welk knopje ze nodig had) en Eggman die de wildste nowave-akkoorden uit zijn gitaar haalde, terwijl hij mee zong, het publiek nu en dan een vraag stelde (iemand die al eens karate deed, waarna een liedje over karate volgde als voorbeeld) en verder compleet uit zijn dak ging, waardoor hun set door het ruim aanwezige publiek heel erg werd gesmaakt.
Waar bij veel bands er altijd wel een paar onverlaten zijn die voortdurend heen en weer moeten, om te pissen, groenten te roken of te gaan leuteren, bleef iedereen binnen, kijkend, genietend, glimlachend. Ze hebben nog maar één single uit, Carsick (Pang Pang Records en Ronny Rex). We duimen dat ze ons snel van meer vinyl voorzien, want dit was een fantastisch zotte show waarbij ze ons wat deden denken aan de urgentie van een Teenage Jesus & The Jerks indertijd. Origineel, zottekes, minder Daniel Johnston en meer Shockabilly dan op hun ep, maar o zo leuk.
De wissel liep uitermate vlot, gezien de drums er al stonden en het kwintet dat Billiam And The Split Bills vormde, gezwind alles op het podium. Billiam had er te veel zin in. Het moest vooruit gaan. Het ongeduld droop ervan af. Hoeveel leden ASS hebben weten we natuurlijk niet, maar dat er hier en daar wat hoeken af zijn, dat was van bij aanvang zeer duidelijk. Iemand zei dat het hem deed denken aan Servotron, maar die band kennen we niet goed genoeg om het te beamen.
Wel was het outsiderpunk om vingers en tenen bij af te likken, met Billiam die de gekste bekken trok en niet zo goed begreep dat het publiek, dat ook nu voltallig binnen bleef, voortdurend riep om meer, applaudisseerde en dies meer. Billiam snapte er niets van, want meestal riepen mensen om ermee te stoppen, minder lang te spelen en hier wilden ze zelfs bisnummers! Hun rammelaar waren ze de dag ervoor al kwijt gespeeld, dus deed de dame die ook de synths met volle overtuiging en eenvoud bespeelde, maar alsof ze ermee stond te rammelen in het nummer waarin het hoorde.
Punkrock die dansbaar is, zeker door de synths, het spelplezier van elk lid waardoor ze onderling elkaar aanstaken met alsmaar meer enthousiasme en sottise, het was heerlijk om te horen en te zien. Op de platen is het altijd alleen Billiam, die teksten schreeuw over Sonic The hedgehodg, Knuckles the Echidna, kartonnen dozen of het autismespectrumstoornis. Live was het maar al te duidelijk dat hij heel blij is met zijn bandleden, die perfect spelen wat hij in zijn warhoofd heeft. Snel, gedreven, verpletterend en knettergek, een beetje zoals we het zelf het liefst hebben. We hebben Billiam na de show met volle overtuiging bedankt voor een heerlijke show. Een brede glimlach en twinkelende ogen waren zijn reactie. Meer moet dat niet zijn.
