Tekst: Mark Van Mullem
Beelden: Björn Comhaire
Was dit nu écht het laatste einde? Werkelijk waar? Als we Elvis Peeters mogen geloven wel. Al leken hij en kompanen Fred Angst en Lo Meulen dat al evenmin écht te kunnen vatten als het publiek. Halverwege de set, wanneer het publiek de band weerom allerlei favoriete titels toeriep, klonk het plots “we komen terug” er snel aan toevoegend “voor een bisnummer!” Plaagstok!
Veertig jaar na de triomf op Humo’s Rock Rally is taalkunstenaar Elvis Peeters nog even rad van tong, spitsvondiger dan ooit en klinkt de band nog even hecht en intens als relevant. Haast even urgent als in 1982. Maar laten we elkaar geen Liesbeth – of beter Lisa – noemen. De puike show in een goedgevulde AB Box, woensdag 14 december 2022 gaat allicht de geschiedenis in als de laatste finale van Aroma di Amore.
Alvorens afscheid te nemen van onze favoriete helden van de Belpop, had Butsenzeller de eer om de beentjes los te maken van het publiek, of misschien ook de melomanen in een soort hypnotische trance te brengen, de realiteit lag er een beetje tussenin.
Butsenzeller is het pseudoniem van muzikale duizendpoot, deejay en producer Geert ‘Bootsie’ Budts, die onder meer zijn sporen verdiende als drummer bij DAAU, Traktor, Skunk en Kapitein Winokio, en tegenwoordig actief is solo én bij ondermeer Stovepipe, Hersencellen en Zool, jawel, samen met Aroma di Amore’s Fred Angst.
Butsenzeller bracht recent een split-album uit, samen met Zool. “Ik ga enkel mijn deel van de plaat doen, want Fred Angst wil vanavond geen twee keer spelen”, aldus Butsenzeller, ons trakterende op het geweldige aanstekelijke 999999999999 Blankets, “zoveel dekens heb je nodig om de mensheid te verwarmen”. Ook Nuis(d)ance klonk erg lekker.
Dan was het tijd voor deuntjes “uit de oude doos”, met een bijzonder groovy en spacey Warp Speed en bij het van zware technobeats zwangere Rhythmic Shapeshifter, met knipoogjes naar Los ninos del Parcque (Liasons Dangereuses) was het gewoon onmogelijk om niét te bewegen.
Dé uitsmijter van de set was zonder twijfel de industrial punk ‘verkiezingsslogan’ en energiebom, Vote Shut Up Work Consume, en wie verscheen daarbij plots toch ten tonele om de gitaarpartijen voor zijn rekening te nemen? Fred Angst, né Gerry Vergult! Hypnotische drums en manische screams van Butsenzeller, de geweldige gierende gitaar van Angst. Feest!
Koppig géén blik geworpen op de setlist van de voorlaatste show in de Hninta Hoeve, vermoedden we wel dat de show van Aroma di Amore vooral zou draaien rond hun jaren tachtig periode, al dan niet met een uitstapje naar het latere werk. Dat bleek exact het scenario, een goed scenario, met een uitstekende selectie aan cultclassics, al hadden wij ook nog graag andere favorieten gehoord.
Maar vanaf een simpelweg subliem, poignant en intens Overleven tot en met een ronduit pakkend Moeder Gaat Neer was het genieten met de grote G, meezingen en natuurlijk “dansen dan”, zoals Peeters dat declameert in De Radio Is Gek Geworden, dat ook in de set zat.
Elvis Peeters, Lo Meulen en Fred Angst lieten zich bijstaan door gitarist Jan Peeters en saxofoniste Roos Janssens (De Kift). Die saxofoonpartijen waren een absolute verademing en meerwaarde, gaf sommige van de donkerste kroonjuwelen uit het oeuvre extra glans. Al weten mede-Aroma di Amore-fans wel dat de sax sowieso een prominente rol speelt in het repertoire van de band. Als vanouds, kwamen effecten en percussie uit de ritmebox. Al stond Peeters op een gegeven momenten tegen een cimbaal te slaan. “De eerste keer dat ik drum”, aldus de flamboyante frontman.
Geen Doe De Maffia, noch Gorilla Dans De Samba, ook geen Zonder Omzien, El Macho of Wir Haben Es Nicht Gewusst maar met zovele andere prijsbeesten in de set, een diepe duik nemend naar de jaren tachtig, met als enige uitzondering Hoor Hoe Weent Mijn Ziel. “We spelen ook iets uit 2016 (eigenlijk uit 2012?, red.) om te tonen dat we het nog kunnen. Maar jawel, we stoppen”, verzekerde Peeters.
“Ha, dit applaus herinnert mij aan de rockrally van 1982” wierp Elvis Peeters het publiek toe dat nog aan het bekomen was van die stomp in de maag die met Overleven werd uitgedeeld. Om dan een loodzwaar Lauwe Oorlog op ons los te laten, gevolgd door het hilarische Een Hoofd in de Supermarkt. Met ook donkere parels als Het Gesticht, Een Mens Met Een Mes en ronduit sublieme vertolkingen van NV Verdriet en De Aarzel in de set.
Er was ook Een Plaatsje onder De Zon. Gelukkig ook plaats in de set voor een behoorlijk beklemmende interpretatie van Sporen Van Lisa, die ons een instant krop in de keel bezorgde. Jawel, beklemmend als fuck! Oh, laat ons niet vergeten om de magistrale versie van Fé te vermelden, met een tekst die anno 2022 helaas nog steeds actueel is. Mogen we ook een lans breken voor Koekoek In De Stad? Wat een versie!
Publieksfavoriet Zij Is Blij werd opgespaard tot het allerlaatste nummer vóór de bisronde. “Mijn ogen staan vol water, het is niet meer tof”; wie het lustig meezong, deed dat misschien ook omdat dit de allerlaatste show van de band was? Wie zal het zeggen.
Zich bewust van de strakke curfew, verdween de band niet langer dan een minuut van het podium om vervolgens iedereen murw te slaan met een imposant en puntig Voor de Dood. Mee gescandeerd door zowat de hele zaal? Check!
De Radio Is Gek Geworden volgde nog, waarbij Butsenzeller ten tonele verscheen om als statief te dienen voor het cimbaal waar Peeters tegen tikte. Hilarisch! En na een prachtig ingetogen Moeder Gaat Neer waren de laatste noten gespeeld van het aller-aller-allerlaatste optreden van Aroma di Amore.
Het blijkt waar te zijn. Deze keer menen de heren het écht. Maar de Mechelaars laten een imposant repertoire achter. De muziek blijft, de spitsvondige teksten van Peeters ook. Check zeker De Zwarte Doos, een box met héél veel lekkers, die pas uit is.
Maar, het laatste afscheid is een feit. Hoor hoe weent mijn ziel, mijn ogen staan vol water, het is niet meer tof. Richten we NV Verdriet op?
Bedankt voor alles Elvis, Lo en Fred !
