Tekst: Geert Verbist – Foto’s: Dirk Wouters
Er zijn maar weinig bands uit de vroege jaren tachtig die vandaag meer bieden dan louter nostalgie. Maar bij Marcel Vanthilt, binnenkort 70 en nog steeds relevant op Willy Radio, rekenen we op meer dan memorylane. Bovendien waait er hier en daar een opstekende darkwave-wind door het landschap en zijn we zeer benieuwd om de nieuwe plaat Arbeid Adelt! live te zien.
Ook de nieuwe songs putten nog steeds uit de Stop making sense-vibe met simplificado-tekstlijnen die, bij voldoende herhaling impact krijgen. “Pom-pom-pom stompzinnigheid”, “het proletariaat wil laminaat” of “happy is geen Nederlands” zijn geen vlotbekkende oneliners maar worden tot mantra’s verheven en werken aanstekelijk. Nee, dit soort zwart tegendraads Nederlands is nog niet versleten. De Vlaamse oertrack van het genre Rendez-vous wordt halverwege de set door de mangel gehaald en mijn kop is toe. Inderdaad, Talking Heads is nooit ver weg, en de pyscho killer-mashup met Death Disco zet de dansvloer in gang. Ondertussen hebben de drumbeats en synths de bovenhand. Toch wel opmerkelijk voor een band met 2 gitaristen op het podium.
De set weigert te verstarren en blijft keren en draaien in de kraut-synth-rock-newwavevijver. Met genoeg ruimte voor wanorde en onvoorspelbaarheid maar zeker ook mee gedragen door de vocale inbreng van Emma Rotsaert. In de verte galmt ze zowaar als Dani Klein, terwijl ze net zo goed de kille, repetitieve Pas-de-Deux-cool binnenbrengt. Ze houdt zich moeiteloos staande naast de heerlijke chaos van Vanthilt, die zich duidelijk bewust is van het dreigende nostalgiemonster, maar dat houden ze samen vakkundig afzijdig.
“Waar komt die pelikaan vandaan?”, uit Van Thilt zijn stroomstootbrein, tiens!
Arbeid Adelt!: Facebook
Macca Club: Facebook – Instagram
