Er zijn zo van die bands die je al een kwarteeuw kent en om uiteenlopende redenen nooit live gezien hebt. Het Schotse Arab Strap bijvoorbeeld beantwoordt perfect aan deze omschrijving. Trix programmeert op een gebeden verhorende manier en gisteravond was het zo ver! Arab Strap live on stage. Voor de Schotten van jetje gaven mocht Giel Cromphout zijn ding doen. Giel wie? Welja Giel die we allemaal kennen van het jammerlijk ter ziele gegane El Yunque. Hij is nu aan het soleren vanuit Diest als Novgrod. Op een podium laat hij zich wel nog omringen door piano en sampler, een bassist en een backingvocaliste. Giel heeft de punk uit het woord postpunk van El Yunque vervangen door het woordje rock. Hierdoor werd Novgrod een nagenoeg perfect voorprogramma voor Arab Strap. Veel songs hadden een heerlijke basgroove die ons terugslingerden naar de hoogdagen van Pinback maar even vaak kreeg een vreemdsoortige electro, extra vervreemd door een perfecte samenzang, de tijdelijke bovenhand zoals in Hunters en Pop of de begeesterende afsluiter Bricks. Novgrod klonk gruwelijk interessant en klonk alsof we live in de studio van Duyster zaten.
Arab Strap stak in 1996 de neus aan het seksspeeltjesvenster en maakte muziek die aansloeg ten huize Duyster. Malcolm Middleton, gitarist met een archetypisch Schotse uitstraling – zo uit een Highlands-brochure geplukt – en zanger Aidan Moffat bekwaamden zich in niet-alledaagse postrock op een bedje van wulpse electro en bedaarde indierock. We vonden dit vooral heel dwingend in albums The Week Never Starts Here en Elephant Shoe. Je band naar een seksspeeltje vernoemen is er wat om vragen natuurlijk maar Moffat deed daar altijd al een flinke scheut oversekste praat bovenop want seksuele uitspattingen allerhande vormden sinds oudsher de leidraad in 26 jaar Arab Strap. Hoewel je die 26 ook makkelijk tot 16 jaar kan terugschroeven want de band ging in een hiatus tussen 2006 en 2016. Vorig jaar kwam verrassend genoeg zelfs nieuw albumwerk op de plank. The Days Get Dark. Op Duystermaandag is dat geen holle kreet. En zeker niet in het licht van het overlijden van Mimi Parker. De immens populaire drumster van Low met de stem van een voltallig engelenkoor werd door de Schotten op serene en pakkende wijze herdacht. Long Way Around The Sea werd integraal afgespeeld tegen een fraaie sfeervolle backdrop. Je zag overal hoofden als treurwilgen omlaag hangen.
De opzwepende electro en mokerslagen die The Turning Of The Bones kenmerken maakte de ademloos luisterende zaal los uit de Low-wurggreep. Het was echt bekomen en dan was dat behoorlijk lastig met dit nummer. Zelfs tijdens Fucking Little Bastards was de knop niet volledig omgedraaid. Girls Of Summer is dan wel weer zo een nummer waarin de band meerdere songs tot één lied versmelt en meer licht en vrolijkheid toeliet. Meteen ook het sein voor Moffat om in sappig Schots aan een rondje humor te beginnen. Hij stapte rond als een boze fruitteler die zijn bevroren bloesems inspecteerde en keek ernstig de zaal in om dan van wal te steken. Hij droeg aan zijn rechterknie een steunverband dat hem echter geen seconde ter plaatse hield. Last had hij vooral van de kabel rond zijn microstatief dat constant in een kluwen verstrikt raakte. Blijven staan helpt Aidan!
Compersion Pt. 1 is een song over seks. Zijn er songs van hen die daar niét over gaan? Het meest voorkomende woord lijkt ons ‘shagging’ te zijn. New Birds werd aangekondigd als een nummer over “one of my worst relationships ever, I said one”. Om zich achteraf te verontschuldigen want hij was verkeerd, dit was een nummer over een relatie die wel goed was, althans tot het einde in zicht kwam. Love Detective kwam 5 songs later langs want dat was dan de song die hij bedoelde. Hij had de tekst op een stuk papier staan want het is beter om zijn gedachten niet te bezoedelen met haar nagedachtenis. En dan spreken we ons nog niet over de tekst van Piglet. Gore toestanden gegarandeerd.
Blackness werd aangekondigd met een anekdote over Low. In 2003 stond Arab Strap op vrijdag geprogrammeerd voor De Nachten. Een sneeuwstorm zorgde ervoor dat niemand weg kon maar vooral ook dat een paar bands van de zaterdag line-up niet ter bestemming geraakten. Zo werd Arab Strap gevraagd op zaterdag een 2de keer te spelen, en wie speelde als headliner vlak na hen? Low… ‘They were amazing, as they always have been’. Het was het laatste optreden van Arab Strap in Antwerpen, tot vanavond, en dat een dag na het overlijden van Mimi Parker.
Kebabylon en Here Comes Comus! hielden er stevig de vaart in. De Schotten overtuigden over de hele lijn met een ritmesectie die craftsmanship en branie hoog in het vaandel voerde. De reguliere set werd feestelijk afgerond met de voorspelbare tweeling Fable Of The Urban Fox en The First Big Weekend aka postrock voor dansvloeren. Een gans ander geluid kregen we voor de nagiftkiezen geschoven met een akoestische epiloog van opperstrappers Middleton en Moffat. ‘We gonna smother you in acoustic misery’. Packs Of Three en The Shy Retirer waren vooral literaire hoogstandjes uit een groezelig rendez-vous hotel en dus vintage Arab Strap. ‘Arab straf’ hoe ze klonken alsof ze al 25 jaar onophoudelijk de vinger aan de pols houden. Blij ze eindelijk gezien te hebben. Iets om te koesteren. Op de tonen van de nieuwe plaat van Low verlieten the two naughty Scottish lads hun dansvloer.
De Schotten hebben overduidelijk een diepgewortelde haat tegenover de Engelse regering. Nu we er even bij stilstaan moet gezegd dat de eerste Britse artiest die pro Engeland en pro Brexit is, nog geboren moet worden. Het niet in staat zijn om geld te verdienen aan merchandise is voor nagenoeg alle Britse bands een huizenhoog probleem. Moffat sloot af met de wel erg duidelijke ‘de pot op met Engeland. De pot op met Brexit’ en hierbij mag u de woorden ‘de pot op’ vervangen door een gekend 4-letterwoord dat begint met de letter f en we niet mogen uitspreken. Arab Strap nog aan toe!
Novgrod: Facebook – Instagram
Arab Strap: Facebook – Instagram
