Wie van Gent is en zich bezig houdt met alternatieve muziekjes weet het een al een tijdje, maar voor wie niet vaak in de stad met postcode 9000 komt, herhalen we het met veel plezier. Kontzert is een initiatief van twee muziekmaniakken die op zeer regelmatige basis (ons lijkt het meer dan maandelijks) concerten organiseren in De Charlatan. Voorwaarde om op de planken van de Vlasmarkt te geraken: het moet goed zijn en je moet Belgische papieren op tafel kunnen leggen. Twee keer bingo voor Fornet en Sunflower, de gasten van dienst.
Misschien stond er tussen de lijntjes voor deze woensdag dat er ook een hoek af moest, want ook hieraan beantwoorden de twee bands met verve. Trouwens, zouden er überhaupt nog normale Belgische bands bestaan? Wellicht, maar helaas geldt voor hun de wet van de sterkste, en daar moeten deze twee zich geen zorgen om maken.
Sunflower. Een band waar veel over wordt geroddeld. Ze zijn goed naar het schijnt. Een Westtalent-winnaar word je niet zo maar. Geselecteerd uit 163 bands en de Bruggelingen bewezen in De Charlatan waarom dat was.
De sporadische Slowdive- of Ride-gitaartjes zullen er wel voor gezorgd hebben dat men er de naam dreampop of shoegaze op plakt, alleen is het jammer dat de term “wervelwind” niet bestaat om er een band mee te catalogiseren.
Wat Sunflower liet zien was van een bijzonder hoog niveau, niet in het minst door het excentrieke gedrag van zanger Brent De Wulf. Niet het soort kerel dat je normaal op een podium treft.
Vol overgave, een stem waar een modaal mens kippenvel van krijgt omdat hij je bij de nek grijpt en af en toe eens het publiek instormt zoals Aurélie Poppins dat met zo veel stijl kan. En op blote voeten en van de flesjes Vedett van het publiek schroot maakt, maar op de tonen van meer dan goede muziek. Hallelujah, België heeft zijn Iceage en wat zijn we daar trots op!
Het leven kan vlug gaan. Zo wat minder dan een half jaar geleden zaten we in de café naast De Charlatan (voor cafékenners de Kinky Star dus) te praten met dit vijftal dat toen volgens insiders één van de beloften van het moment was.
Vooruit gedreven door de schouderklopjes van de Whispering Sons zaten we te kletsen over de genialiteit van Mark E. Smith. Hoe konden wij weten dat de peetvader van de postpunk op dat moment zonder succes kanker aan het bekampen was. Wat we wel wisten was dat we van Fornet nog veel zouden horen. Wel niet zo vlug. Maar kijk, een trofee van de Limnomania in de kast en een goed gevulde zaal.
Eenvoudig zal de muziek van deze vijf nooit worden. Of beter gezegd dat hopen we niet, want dit is postpunk die zijn naam waardig is. Een groep op karakter. Luid en die eigenlijk geen fuck heeft over hoe een traditionele song in elkaar hoort te zitten.
Wel eens vergeleken met The Fall (mja, we deden het zelf), maar laat het dan vooral de eigenzinnigheid zijn die ze van de band uit Manchester hebben overgenomen, want voor de rest blijft Fornet mooi zichzelf. Weeral zieltjes gewonnen in Gent, verdiend zelfs. En als neusje van de zalm nog een gastoptreden van Mattias De Craene cadeau!
