Debuteren met een album dat de naam Brilliant Career draagt zou nog een idee geweest zijn van de gebroeders Gallagher, maar het was Greg Bertens (half Nederlander, half Italiaan) alias Krayg Burton die er in 2001 voor koos om voor het eerst zijn songs uit te brengen onder de naam Film School en die titel dan ook op het album kleefde. Een geweldige carrière heeft de band er echter niet op zitten. In 2003 tekende de Film School een contract bij het legendarische label Beggars Banquet maar na twee albums en een ep was het contract al afgelopen. Daarna probeerden ze op de derde langspeler Fission om hun dreampop- en shoegazegeluid meer naar de achtergrond te brengen en meer te experimenteren met andere stijlen. Het resultaat: de fans haakten zelfs af. Deze plaat heeft de band zelfs niet meer op hun Bandcamp vermeld…
Daarna werd het aantal jaren stil rond Film School. Tot in 2016 de ep June uitkwam met een terugkeer van de vertrouwde shoegazesound waar ze nu al een aantal jaren mee rondtoeren. Het zestal uit Los Angeles heeft in augustus hun zevende album Field uitgebracht waar ze nu mee op tour zijn in Europa en waarmee ze vooral in kleine zalen spelen. Op deze nieuwe langspeler komt de band dicht in de buurt van het Slowdive-geluid, zeker met de afwisselende stemmen van Bertens en Noël Brydebell. In België stond er enkel een optreden gepland in de Antwerpse Djingel Djangel. We waren dan ook super benieuwd of deze Amerikaanse shoegaze-legende live ook kan imponeren zoals ze dat nu op plaat doen.
Het viel onmiddellijk op dat dat de band twee bandleden thuis had gelaten. Zangers Brydebell nam ook de synths voor haar rekening en liet soms een backingtrack meelopen met extra keyboardgeluiden en gitaarlijnen. Muzikaal viel het dan ook niet echt op dat Nyles Lannon en Jason Ruck er niet bij waren. De band had gevraagd om het maximum van echo op de stemmen te zetten wat een echte hel is voor iemand die dat allemaal moet mixen zonder feedback te krijgen. Maar Greg en Noël kregen wat ze gevraagd hadden zodat ze nauwelijks te verstaan waren tijdens het zingen. En in de aankondigingen kregen we een geluidsbrij te horen en kreeg de band niet veel reactie omdat het publiek bijna niet verstond wat ze aan het zeggen waren. Daarbij kwam nog dat het volume van de zangmicro van Noël zo luid moest staan omdat ze fluisterde, met als gevold dat deze micro ook het geluid van de drums op pikten, zodat we in de rustige stukken naast het pure geluid van de drummer ook nog eens de drums kregen met de lading echo, wat wel een heel raar effect gaf.
Met andere woorden: het waren niet echt perfecte omstandigheden om deze band te beluisteren, maar ze hadden er zelf voor gekozen. De nummers kwamen niet echt tot hun recht, De band gaf zich vol overgave, zeker Brydebell die over het podium sprong als enthousiast konijn. De gitaarklanken van Bertens klonken subliem en de de ritmesectie was strak en vurig. Maar door de stem van Greg – die meer klonk als een gruntende metalzanger door de echo en het volume – plus Noëls’ stem die ook heel vreemd klonk, was het niet altijd aangenaam om naar te luitsteren. We hoorden wel de kwaliteit van Film School en zolang er niet gezongen was, of dat we de zang niet hoorden, was het wel ok. Maar een mooi visitekaartje leverde de band niet af, bij hun eerste bezoek aan ons land…
Aangezien Bertens en co voor de eerste keer in ons land stonden, kregen we een set vol nieuw en oud materiaal waarin we -door hun eigen bizarre wensen – toch wel straffe dingen hoorden. Naast dromerige shoegaze doken er ook flarden postpunk, krautrock en psychedelische garagerock op, zodat er genoeg afwisseling in de set zat.
Het is moeilijk te begrijpen dat een band live zover wil afwijken van hun studioplaten. We weten dat Greg Bertens en co al jaren indruk maken. Maar als ze live de zang zo ondergeschikt vinden van de muziek brengt dat heel het niveau naar beneden.
