“Een band die steeds maar strakker wordt”. Niet onze woorden, maar soms is het meer dan interessant om eens het gedacht van een ander te horen. Onderwerp van het gesprek : Falling Man in Trefpunt, voor kenners het centrum van Gent.
Sinds het viertal met Sander Van den Broecke de ideale opvolger van Louwyck in huis heeft gehaald zijn ze meer dan alive and kicking. Vorig jaar verscheen de nieuwe plaat Ghost (een aanrader trouwens) en het bleek een avond waarop er ook wat nieuw werk werd gebracht. Altijd leuk, want het betekent dat het een band is die bezig is.
Uitgenodigd door Scratch + Snuff (een organisatie met het juiste oor voor muziek) en als onze teller goed zijn werk heeft gedaan dan moet het de derde keer zijn dat Falling Man in hun eigen thuisstad Gent met Sander stond, en jawel, de zaal stond alweer meer dan aardig vol.
Voor wie het nog niet weet of ontdekken wil, Falling Man staatvoor stijlvolle rock ’n roll met een passie voor art rock. De set werd aangevangen met het rustige The Grid en de perfecte introductie voor het knappe gitaarspel van Paul en Lode. Ook al rust er een zware last op Sanders schouders (Louwyck vervangen) heeft de frontman geen last van zenuwen. Weten wat hij kan, en op zijn manier een lolbroek. Maar goed laten we het voortaan niet meer hebben over de vorige zanger. Falling Man is de Falling Man van nu, en die is goed!
Mark E. Smith is niet meer, en dus schreven de Gentenaren de perfecte ode aan de überpostpunker. Logisch, in Falling Man zat altijd wel wat van The Fall. Een knappe song waarin heel wat titels van de beste band ooit zijn verwerkt, Smith zou er waarschijnlijk nog mee kunnen hebben lachen.
Van de ene dode naar de andere, Mr. Vega, een eerbetoon aan Suicide. Ook niet toevallig. Nog eentje over Colin Newman en de cirkel is rond.
Red Haze is eigenlijk het beste Tarantino-lied dat nooit in een Tarantino-film is gebruikt. Falling Man speelde luid (doen ze altijd). Ofschoon het wat jammer was dat de set had af te rekenen met piepende gitaren (een zanger die zijn vingers in de oren steekt is nooit een goed teken), was dat in feite geen seconde een domper op het rock ’n roll-feestje.
Robot Kaput is en blijft grappig (en goed), en dan is er Ghost. Wat Lode precies met zijn pedalen uitsteekt zal je nooit snappen als je technisch niet aangelegd bent, maar wat een tour de force is dit steeds.
Daarna twee nieuwe. Het potige Miami en Hyaena. Toegegeven, bij dat laatste is het wat voorspelbaar dat Paul de woo-hoo toer opgaat, maar het werkt wel. Falling Man werkt eigenlijk altijd, zelfs als ze als titel iets als Wrong Song verzinnen.
Een dik uur rock ’n roll van de bovenste plank zonder te veel tierlantijntjes, deze vier hebben dat gewoon niet nodig. Na Tar Melting was het afgelopen, fijn trouwens hoe Sander perfect omgaat met die oudjes.
Hot Hotel en Mr. Matucheck als toegiften. Falling Man altijd een beetje vuil, weliswaar proper genoeg om veel mensen aan te spreken. Dit was goed, ook al wisten we twee uur eerder dat we dit zouden kunnen schrijven…
Op 14 april staat Falling Man in Scherpenheuvel, op 5 mei in de N9 en op 12 mei in in Sint-Denijs Boekel.
