Ik bevind me in een klein stadje in Limburg. Stad is misschien wat te groots zelfs. We zullen het houden op een groot dorp. Je raadt het goed: Herk-de-Stad. Jeugdhuis XL waagt zich aan zijn zoveelste editie van Exlent. Wat kan je hier verwachten? Zowel onontdekt talent als vaste waarden in het Belgische muzieklandschap.
Om half acht begeef ik me naar de ingang van het jeugdhuis. Ik ben versteld. Slechts een tiental mensen zijn reeds aanwezig. Het eerste optreden begint nochtans over een kwartier. Ik neem vlug iets te drinken en rook nog vlug een laatste sigaret. Natuurlijk wil ik het begin niet missen.
Het is kwart voor acht en daar is A Band Called Murphy. Kortweg Murphy. Ik heb nog nooit van hen gehoord, maar na wat opzoekwerk besluit ik dat ze zeker de moeite zijn om te checken. Ik had geen ongelijk. Twee mannen met een gitaar, een bassist en een drummer. Ze zorgen voor een resem aan strakke nummers die me doen denken aan een mengeling tussen The Black Box Revelation en The Black Keys. Het valt me direct op dat de bassist het warm voelt worden onder zijn voeten, hij beslist dan maar om blootvoets het optreden te doorstaan. Na een tweetal songs laat de zanger zijn gitaar voor wat het is, gooit zijn trainingsjack uit en richt zich volledig op zijn vocals. Superstrak.
Een uurtje later Mantis staat klaar om te beginnen. Het volk begint massaal toe te stromen. Er lijkt een klein probleempje op te treden tijdens de soundcheck. Geduld, dat moeten we hebben. Maar… geduld wordt beloond. We zijn een kwartiertje verder. De gitarist begint een meeslepende riff. De rest springt in. Ik ben onmiddellijk verkocht. Van de eerste tot de laatste seconde word ik helemaal meegesleurd in de psychedelische klanken. Ik kan geen betere vergelijking vinden dan het Duitse Colour Haze.
Ondertussen is het tien uur. De verwachtingen zijn ondertussen zeer hoog gesteld. One Man Brawl gaat serieus zijn best moeten doen om mee te gaan in het niveau van zijn voorgangers. Geduld? Dat is niets voor hen. Ze vliegen er direct in. Power. Dat is de beste manier om One Man Brawl te beschrijven. Ook hier moet ik aan The Black Keys denken. Maar dan gecombineerd met twee overdosissen speed.
Elf uur en daar zijn Equal Idiots. Een van de redenen waarom ik naar Exlent wilde komen. Tijdens de soundcheck beslis ik om oordopjes te gebruiken. Ik sta vlak langs de rechterspeaker. Mijn oren gaan me dankbaar zijn. Vanaf moment één breekt het feest los. Rauwe punktonen gecombineerd met hemelse riffs staan op het menu. Crowdsurfende chiromensen zweven over het publiek. Gekke klanken worden de microfoon gejaagd. Jawel. Equal Idiots zoals je hen verwacht.
Middernacht en dus is het tijd voor de afsluiter van de avond: Double Veterans. Inderdaad. Die band waar twee ex-X!nkers in meedoen. Ze passen perfect in een balzaal. Vrolijk makende nummers waarop je niets anders kan doen dan je heupen losgooien. Ze doen wat denken aan The Sore Losers, maar dan met een punkingesteldheid. Ze hebben echter één regel: geen bier op de pedalen. Of was het nou net wel? Zowel het publiek als de andere bands geven hun uitersten. Op een bepaald moment zie ik Pieter (de drummer van Equal Idiots) de lucht ingaan, trachtend de lampen van het plafond te trekken (ja, letterlijk). Zoals alle sprookjes komt ook dit tot een einde. Of niet? Na heel wat gejuich, besluit Double Veterans iedereen nog even te verwennen met een bisnummer. Zanger Lee Swinnen besluit dat ie het warm heeft gekregen van al dat gedans en betreedt dan maar zonder hemd opnieuw het podium. Maar niet voor lang. Er is nog geen half woord uit zijn mond gekomen of hij bevindt zich al tussen het publiek. Ja. Dat is hoe het hoort.
Om één uur besluit ga ik om te gaan kijken of mijn wagen me nog niet mist. Mijn avond was alleszins geslaagd. Ik kan vredig gaan slapen. En dromen over het volgende optreden natuurlijk.
MATHIAS BEX
