Het podium opstormen en zeggen dat je dringend naar het toilet moet. Het is een intro die kan tellen en meteen aangeeft dat Emmy The Great, het muzikale alter ego van Emma-Lee Moss, zichzelf geen seconde serieus neemt. Hoe kan je dat in een wereld die iedere seconde iets meer krankzinnig lijkt te worden?
Beginnen met een Chinese versie van Dreams van The Cranberries is nog meer gewaagd. Neen, Emmy The Great lapt alle “concertwetten” aan haar laars. Een optreden is een gezellig onderonsje, zelfs al volstaan twee handen om het opgedaagde volk te kunnen tellen. Nadat ze haar bewondering voor de Gentse Stadshal niet onder stoelen of banken stak (eindelijk iemand op de aardbol die er de schoonheid van inziet) verzocht ze het publiek om niet te blijven rechtstaan. Alles wat in de zaal kon dienen als zitmeubel werd op een paar minuten voor het podium gesleurd, kwestie van er alsnog een knus onderonsje van te maken.
Dat de singer-songwriter die op haar debuut Virtue Tom Flemings van Wild Beasts hulp kreeg een roddeltante eerste klas is, werd met verve bewezen. Aan iedere song was er een ontwapend verhaaltje verbonden waarmee de artieste zeer interactief met het toch wel luisterwillige publiek werd, zo weet de muzikante dankzij onze fotograaf voortaan wat de Joepie is en weten wij op onze beurt wat Bliss Magazine voor Britse tienermeisjes betekent.
Maar goed, er moet ook nog muziek zijn. Wat opvalt bij deze Engelse, in Hong Kong geboren, artieste is hoe haar stem gelijkt op die van Suzanne Vega. En tja, dat is een gave, maar tegelijkertijd een vloek. Songs heeft ze, ballen sowieso, maar misschien is het beter om iets minder te improviseren.
Slecht werd het nooit, daar is haar talent net iets te groot voor, maar niemand kon zich gisteren van het idee ontdoen dat er meer in deze gezellige dame zit, of hoe verklaar je anders dat haar derde album Second Love op Bella Union uitkwam? Maar goed, ze slaagde er ten minste in om de zaal geregeld te doen schaterlachen en dat is ook iets wat we tegenwoordig best kunnen gebruiken!
