Het is dit jaar tien jaar geleden dat Kind Of Diversion, het debuutalbum van Stadt, verscheen. Ondertussen brachten Fulco Ottervanger, Frederik Segers, Joris Cool en Simon Segers net hun vierde langspeler Meerstadt uit en ondering de sound van dit eigenzinnige viertal al wat veranderingen. Het enige wat steeds terugkeert is de krautrock vibe maar Stadt zou Stadt niet zijn als ze ook daar niet weer hun eigen ding mee deden.
Voor Meerstadt trok het gezelschap naar de Nederlandse Domburg waar ze een strandhuis ombouwden tot studio. Deze unieke locatie had duidelijk een positieve invloed op de heren want de plaat kent een duidelijk frissere aanpak dan vorig Stadt-materiaal. We waren benieuwd of ze diezelfde vibe in de Trix konden neerzetten.
Eerst kwam Elias Devoldere aka Elias zijn debuutplaat Bloomed >Exploded voorstellen. Devoldere kennen we als drummer van Nordmann, Hypochritsmutreefuzz, Suwi, Robbing Millions en John Ghost maar solo doet hij iets helemaal anders. Hij laat de jazzinvloeden even achterwege en vindt inspiratie in de muziek van James Blake, Kendrick Lamar, Moses Sumney en Connan Mockasin. Elias gaat op avonturentocht met een laptop, een interface en een gitaar in de hand met als resultaat een prachtige warme langspeler. Niet zo evidente songs ook, allemaal met een donkere, sfeervolle vibe.
Aan de ingang van Trix stond een gigantische rij mensen aan te schuiven. We hadden niet verwacht dat Stadt of Elias zoveel volk zouden trekken en de rij stond er dan ook niet voor hen maar voor de nieuwe popsensatie Only The Poets die in de grote zaal speelden. Minder volk was er helaas voor Stadt die de avond mochten openen in de bar. De 20 aanwezigen hadden zich allemaal gepositioneerd aan de toog. Fulco begroete het publiek dan ook met de fijne woorden: hallo tooghangers!
Het viertal opende met het dromerige Domburg By Night, waarin we al merkten dat de live uitvoering intenser klinkt dan op de plaat. Dat was ook zo voor de andere songs op de setlist. Live doet Stadt er graag een schepje bovenop en is er ruimte voor improvisatie waardoor de nummer soms een stuk heftiger overkomen. Het oudere Afraid Of Being Fed Up klonk enorm funky en dansbaar net als Zandplaat dat nog aanstekelijker klonk dan op de plaat.
Tidal Slide is zo’n track die op het album al redelijk overweldigend overkomt, live doet Stadt er nog wat hete pepers bij en klinkt het alsof er een vuurbal door de kamer vliegt. Wat een song! Het krautrockkantje wordt live ook meer in de verf gezet. Op Meerstadt ging het viertal iets breder maar live halen ze de oude trukendoos terug boven en wordt er stevig met kraut-invloeden gespeeld. Het enige verschil is dat ze, in tegenstelling tot nogal wat 70’s krautbands, niet monotoon uit de hoek komen. Stadt staat bekend om hun speelse en gevarieerde arrangementen en dat is live zeker niet anders. Na een uurtje zat de set er al op. Spijtig want wat ons betreft mocht Stadt nog wel een uur doorgegaan zijn.
Tijd voor Elias. Devoldere blikte zijn debuutplaat vooral in zijn eentje in, op het podium krijgt hij echter versterking van Nordmann-collega Dries Geusens op bas en keyboards; Cyriel Vandenabeele (Kosmo Sound) en Cesar De Sutter-Pinoy (Peenoise) vullen aan op gitaar en backings. Ook hier viel op dat Elias live niet voor de cleane, subtiele aanpak gaat, iets wat op zijn studioalbum zeker wel het geval is. Bij The Noise nam de frontman de akoestische gitaar ter hand terwijl hij tijdens de andere songs de nummers invulde met stevig drumwerk. Zijn kopstem klinkt niet altijd even toonvast, zijn gewone stem komt een stuk beter over, omdat ze krachtiger klinkt en hij er meer subtiliteit in legt.
If You Think You Can Win kondigde Devoldere aan als zijn “hitje” ook al zegt hij zelf dat hij eigenlijk geen hits heeft. Maar wat maakt het uit? De man heeft genoeg overtuigende songs die dan misschien niet het etiket “hit” dragen, maar wel veel indruk maken.
Dankzij het vurige gitaarwerk van de twee gitaristen en de stevige drums van Devoldere, hadden we de indruk dat de nummers een stuk heftiger binnenkwamen dan op het album, wat zeker een meerwaarde was. Het enige klein minpuntje was wel dat Devoldere het duidelijk nog niet gewoon is om als frontman op een podium te staan (of te zitten) en ook zijn bindteksten kunnen wel nog een upgrade gebruiken. Maar dat zijn details.
