Wie vrijdagavond door de Leuvense binnenstad wandelde of laat op een trein zat die uit Leuven kwam, fronste allicht even de wenkbrauwen bij het zien van heerschappen met reusachtige pinnemutsen. Die pinnemutsen waren ook alom aanwezig in Het Depot, waar Elder iedereen verblufte en omver blies met hun proggy psychedelische sound, Slomosa ons een masterclass postrockpunk gaf en het Belgische Gnome de debatten opende, mét pinnemutsen.
Al stond tot voor een uur voor de concertavond nog te lezen “laatste tickets”, Het Depot was voller dan vol. De hoofdreden was ongetwijfeld de doortocht van Slomosa en Elder, maar aan de gretig gedragen mutsen te zien toch ook die van Gnome. Sterke gimmick van de band, al is dat wel hetgeen we het meest onthouden van de set. Dat en die lastige muziekfans (?) die totaal geen respect betuigden voor die melomanen die voor de zitjes opteerden en daar gewoon prompt voor kwamen staan, al dan niet luid pratend met elkaar… het hele concert lang. En zo zagen sommigen enkel pinnemutsen ergens bovenuit priemen tijdens de set van Gnome.
Gnome had overduidelijk een schare fans of zelfs een heuse fanbase gemonsterd. De fraaie zompige sound met moddervette grooves, hinkende op progrock, stoner en funkpunk-benen wist een groot deel van de aanwezigen wel te bekoren. Sommigen brulden ook elke track mee. Wij vonden het zeker niet slecht maar hadden op duur net iets teveel overstuurde diepe basgeluiden gehoord. De weinig toonvaste zangpartijen waren ook niet echt een pluspunt. Natuurlijk geweldige ambiance met het trio met dwergenmutsen op en bij Kraken Wanker ging het dak eraf. Maar voorlopig toch niet echt ten volle overtuigd van Gnome. Geef ons en hen gerust een tweede kans.
Zodra de show van Gnome voorbij was, bleek er plots wél security aanwezig. Tijdens de show van Slomosa, en in mindere mate die van Elder (waar dat meestal ook niet nodig was) werd – wanneer nodig – letterlijk ruimte vrijgemaakt waardoor elkeen van de aanwezigen de shows ook kon zien, dus ook de mensen in de zitjes.
Slomosa vond de gimmick van Gnome duidelijk wel leuk en zodra de bandleden op het podium stonden, gingen ook bij hen even de pinnemutsen op. Slomosa plugde in, gaf hevig en stevig van jetje en wist tegelijk te overtuigen met een uniek geluid en machtig slepende melodieën, waarbij geen gitaarmuurtje teveel was. Wat een zalige gitaarsound ook, met menig fijne solo.
De nieuwste single Cabin Fever werd opgedragen aan Gnome en bij In My Mind’s Desert werd ons gevraagd om mee te zingen, want “you surely know the words tot his one…”. En het Depot-publiek kweet zich kundig van de hen opgelegde taak. Na een veelheid aan gloeiende gitaargloed, prompte baspartijen, percussie mokerslagen, heerlijke fuzz en ruis in de staart van de set, met afsluiters Kevin en Horses zat de show van Slomosa er helaas al op. Een gebalde set vol powerrock om U tegen te zeggen. Overheerlijk is die tundra rock van Slomosa, smaakt naar zoveel meer…
Klokslag tien uur verscheen Elder ten tonele. Geen toeters of bellen, geen bombastische introtape noch speciale visuals. De band zette Catastasis in en verdronk ons ‘gewoon’ meteen vol liefde in hun innemend loepzuivere, psychedelische, symfonische klankenspectrum met weerhaakjes. Vanaf dan was het genieten van A tot Z, met ook prachtcomposities als In Morgengrauen, Embers en zeker ook Merged In Dreams – Ne Plus Ultra. Breed uitwaaierende gitaarscapes, fenomenale spacey keys, soms héél subtiel, dan weer zeer zwaar aangeblazen, zuinige dan weer potige drums, fraai baswerk, felle, gloeiende gitaar-uithalen en niet te vergeten de mooie vocale uithalen van Nick DiSalvo.
Veelal slepend, naar catharsis toewerkend, dan volle vinnige ‘vitesse’, om dan weer terug te imploderen; dat scenario ontwikkelde Elder in zowat elk van de gespeelde composities met epische bravoure. Wat een finesse, wat een ritmiek en wat een ongelooflijke blend van al het beste wat progrock en psychedelica ooit voortbracht. En ook: het leek wel alsof Porcupine Tree, Pink Floyd, Mostly Autumn, Riverside, Pain of Salvation en Dream Theater een innige vrijage aan het beleven waren, waarbij de hoogtepunten niet min waren.
Eigenlijk konden we er echt absoluut niet genoeg van krijgen, maar toen DiSalvo meldde, tijdens zowat het enige moment van interactie in de set, dat ze nog wel wat songs over hadden en tot middernacht zouden spelen, beseften wij dat er nog een trein diende gehaald. We hebben het slotakkoord van Elder dus gemist. Best jammer want wat een fantastisch muzikaal traktaat!
Elder deed véél meer dan alle verwachtingen inlossen, bedwelmde en betoverde ons met hun loepzuivere sound en prachtige epische composities. Vraag het gerust ook aan de andere aanwezigen, met of zonder pinnemuts; op zijn minst zullen ze bekennen dat ze ook behoorlijk onder de indruk waren van deze magische band.
Wedden?
