Keuzes maken. Je moet ze maken, ook al valt dat niet altijd even goed mee. Muziekliefhebbers uit het Gentse maken het bijna dagelijks mee. Noem het overaanbod of verwennerij, feit is dat we op donderdagavond wederom van ons muzikale hart een onverbiddelijke steen moesten maken. In een omtrek van 100 meter stonden Jason & Rhonda in de Kinky Star en Stadt in De Afsnis. Uiteindelijk ging de derde hond met het been gaan lopen en kozen we voor De Charlatan waar Stef Chura en Dumb stonden. En of we daar spijt van hadden! Maar laten we het maar op de buitenlandse pers steken die van ordinaire groepjes net iets te veel een hype maakt. Jammer, voor Stef Chura want die was gelukkig wel genietbaar…
Geen kat die hier van Stef Chura ooit heeft gehoord, getuige de twintig man die post hadden gevat aan het podium. Maar namedropping helpt altijd en door haar samenwerking met Car Seat Headrest een naam die bij bepaalde muziekliefhebbers is blijven hangen. De band verscheen een dik half uur te laat en het enthousiasme ging vooral uit naar de cultuurschok die ze voelden. Een eerste keer dat ze in Europa waren. Of ze trots waren op Trump, vroeg iemand in het publiek. Wie een blik wierp op de vier weet dat ze zich diep schamen voor hun staatshoofd.
Nonchalant, wat de charme ervan is, maar op het einde van de set hadden we het gehad met deze muzikante uit Detroit. Vriendje Will Toledo is een muzikale vernieuwer, maar deze Amerikaanse die vaak met wisselende bemanning speelt is dat helemaal niet. Stef puurt haar passie uit 90’s indierock. Dat levert vergelijkingen op met Letters To Cleo, Veruca Salt of godbetert Magnapop mocht iemand ze zich nog herinneren, maar verder dan dit gaat het niet. Rommelige indiegitaarrock die innemend wordt gebracht, maar dat is dan ook het enige positieve wat erover te vertellen valt…
Dumb dan maar. Onder de noemer the big next, maar met drie ep’s en 3 lp’s achter de kiezen is er nog veel werk aan de winkel. Om maar niet te zeggen dat de muren van de winkel er niet eens staan… Dit viertal uit Vancouver is al meermaals vergeleken met Parquet Courts. Op plaat komt deze rammelende postpunk af en toe in de buurt van de band rond Andrew Savage. Live daarentegen een opeenstapeling van alles wat tot geeuwen en verveling aanzet.
De band begon retestrak aan zijn set, maar al gauw hadden we door dat de Canadezen maar één song naar Gent hadden meegebracht. Honderd variaties op hetzelfde thema. Van enig charisma was geen sprake en god weet waarom de backingtapes tussen de nummers alsmaar door bleven doorspelen. Wellicht had de met mayonaise bemodderde student die we na zijn doop in de straat naar huis zag slenteren meer fun gehad deze avond dan wij tijdens dit geeuwfeest. Next…
