Dry Cleaning is echt een buitenbeetje in het postpunkgenre. De leden van deze band leerden elkaar kennen op een karaokeparty, wat op zich al bijzonder is, en hun muziek kent weinig overeenkomsten met de Idles’s van deze wereld. Terwijl de muziek vrij stevig en hoekig is declameert zangeres Florence Shaw haar poëtische teksten op een heel ingetogen manier.
Na twee ep’s tekende de band bij het legendarische 4AD-label waar vorig jaar het debuutalbum New Long Leg op verscheen. Het album werd in eigen land tot album van het jaar gebombardeerd en de hype was geboren. Terwijl Dry Cleaning in Europa in alle grote zalen speelt, kwam deze unieke band een stevig concert spelen in de kleine Orangerie van de Botanique.
In het voorprogramma stond de Ierse Maria Somerville die folk, postpunk, drone, ambient en dreampop combineert. In 2019 bracht ze haar debuutplaat All My People uit in eigen beheer. Ze werd overal positief onthaald en in een mum van tijd was de plaat uitverkocht. Vorig jaar werd ze gevraagd voor de 4AD-verzamelaar Bills & Arches & Blues waarop artiesten covers brengen van 4AD-artiesten. Somerville maakte een sublieme bewerking van Seabird van Air Miami en speciaal voor de Japanse versie van deze verzamelaar maakte ze een eigen versie van Kinky Love van Pale Saints.
Sommerville bracht een magische set van een dik halfuur. Op de backingstrack stonden zweverige soundscapes met af en toe subtiele drums, die de Ierse aanvulde met shoegazegitaren en haar mooie warme stem. Terwijl ze haar nummers bracht, speelde ze met een hele resem effecten waardoor we een knap, intens geheel kregen. Haar muziek is heel origineel en is moeilijk om in één vakje onder te brengen; een combinatie van ambient, drone, shoegaze en dreampop. Maria Somerville kon ons helemaal overtuigen en we hopen dat ze snel terugkomt naar ons land voor een headlinershow.
Na dit subliem mooie voorprogramma waren we volledig opgewarmd voor Dry Cleaning, al brengt deze band een compleet ander geluid. Het viertal begon redelijk ingetogen met Leafy. Terwijl Florence Shaw met veel expressie in haar gezicht de tekst declameerde, raasde Tom Dowse met vurige gitaarriffs over het podium. Bassist Lewis Maynard stond erbij als was hij weg gelopen uit een of andere metalband en headbangde op de stevige drumsalvo’s van Nick Buxton. Het was een surrealistisch zicht. Shaw bleef op haar plaats staan, deed enkel theatrale bewegingen en had een expressie op het gezicht alsof ze net een gruwelijke moord had gezien.
We kregen een meeslepende set van een uur vol krachtige songs waar tegelijk veel subtiliteit in te horen was, dankzij het straffe basspel van Maynard, de snedige gitaarsolo’s van Dowse en Buxton die lekker strak de maat aangaf. Shaw tuurde met grote ogen naar het publiek terwijl ze af en toe een cassettebandje liet spelen met daarop vreemde geluiden. Dat wisselde ze af met ritmische maraca en tamboerijn aanslagen.
We kregen vooral nummers uit het album New Long Leg met af en toe een track uit de ep’s Sweet Princess en Boundary Road Snack. Vorig jaar bracht de band de single Bug Eggs uit, een nummer dat wel toepasselijk zou zijn om op een paaszondag te spelen, toch kozen ze voor de b-kant Tony Speaks!
Al bij al speelden ze een perfecte set die eigenlijk veel te snel voorbij ging want het Dry Cleaning-geluid werkt echt enorm verslavend.
We beleefden een sublieme avond met twee topconcerten waar we enorm van genoten. Wie op zondag 3 juli afzakt naar Rock Werchter kan Dry Cleaning nog aan het werk zien aan The Slope.
