Al het koningsgebroed bijeen in de Trix voor de 25ste verjaardag van het legendarische Dog Eat Dog-album All Boro Kings! De bijna uitverkochte zaal liep al vrij goed vol voor de Finnen van Waltari.
Ze noemen zich een crossoverrockband, maar we kregen een nogal all over-crossoverband te horen. Met psychedelische zang en navenante instrumenten kregen we een mix van rock, punk, industrial, rap en metal met een elektronische synth-insteek in een uitgesproken ninetiessfeer te horen. De invloed van de twee sterke metalgitartisten is intens, zowel in hun riffs als met verve gebrachte melodische solostukken. Zanger Kärtsy laat zijn stem in al zijn facetten horen in zowel pittige raps, melodische zanglijnen als stevig doorrockend. In een nummer als Skyline doet hij ons aan Maurice Engelen met Praga Khan denken, terwijl er even later een vrij klassieke metalsound klonk en de heren zonder problemen in rapmodus overgingen. Zo rood als Kärsty’s haar is, zo warm is deze dankbare band, die er op stond om een tiental minuten eerder te beginnen, zodat ze langer konden spelen.
Wanneer hardcorepunk en hiphoprap elkaar ooit ontmoetten, was het Dog Eat Dog die er in slaagde een langdurig huwelijk mee uit te zingen. 25 jaar na hun legendarische album All Boro Kings blijven ze in de crossoverscene regeren met zachte hand, een ijzersterke sound en rake woorden. Mager strak en op krukken kwam John Connor het podium op. Het verbaasde dan ook niet wanneer hij vertelde dat hij zijn achillespees scheurde op het podium, maar de dokter gipste hem in en de operatie kon wachten tot na de tournee. Maar zelfs van op een krukje, was hij is nog steeds die warmhartige ‘madman’ achter de microfoon, die welgeteld een halve zanglijn nodig had om een pit te doen ontstaan die geen seconde stil kwam te staan. En ook al is hij geen Dan Nastasi, qua gitaarwerk hoefde gitarist Roger Haemmerli na al die jaren ook niet onder te doen. Connor verwoordde wat bassist Dave Neaborne met een grote glimlach op zijn gezicht uitte, wanneer hij het publiek ging begroeten, fans herkende en het podium op trok: Dog Eat Dog speelt nog steeds enorm graag in België, het enige land waar het album All Boro Kings ooit op één stond. En dat album werd vanavond rijkelijk en integraal in de picture gezet.
Startend met If These Are Good Times gaven ze het publiek meteen de nodige ‘juice’ om er meezingend en met stevige drumslagen van Brandon Finley tegenaan te gaan.
Met bruisende gitaren en in hoog tempo volgt Think, waarna in eenzelfde energie Pull My Finger volgt, met de heerlijk breed uitgesmeerde rap van Connor, die zonder nonsens overgaat tot het het energieke refrein. Dat hun culthit Who’s The King het publiek nog steeds uit het dak laat gaan, bewezen ze ook vanavond. 25 aar oud, maar ook de – opvallend veel – jonge mensen in het publiek kennen deze door en door.
Voor diegenen die ondertussen nog niet oververhit raakten, bracht Dog Eat Dog Jump Around (House Of Pain) als tussendoortje. De ongelofelijke saxofonist Boosie, liet serieus van zich horen in Strip Song , dat ze even inleidden met een stukje It’s getting hot in here! Heel wat kerels trokken de shirts uit, maar Queen werd opgedragen aan alle dames die nog wel een shirt droegen. Galante humor, hij heeft het nog steeds, die Connor…
In The Doghouse blijft voor ons nog steeds het nummer met het meeste agressiviteit in. Grimmig sterk zetten ze dit neer. De sterkste oversteek horen we nog steeds in Funnel King terug: drums en gitaren alsof het metal was, opgekruid tot een hiphop-reverence. Heerlijk! De saxofoon krijgt opnieuw een sterke plek in What Comes Around. Een instrument dat binnen het genre een zeer knappe rol kan spelen!
En dan nog twee cultnummers met No Fronts en Rocky die ons omarmden ons alsof het een oude, brandende liefde was. Neaborne nam met de perfecte badjas en attitude de Rocky-rol in, wanneer hij in dit nummer de leadvocals voor zich neemt.
Ook drummer Finley staat zijn drumstel even af aan zijn Waltari-collega om mee te komen zingen en de Waltari-gitaristen komen mee om af te ronden met Step en XXV.
Eén ding is zeker: Dog Eat Dog deed het opnieuw. Dit is één van die bands die live nog nooit teleurstelde. Inwendige inventaris bij het buitenstappen van de zaal: adrenaline – 170%. Blauwe plekken – 8 stuks extra. Stem – 0%. Muzikaal gelukshormoon – 250% !
Afsluiten deden we nog even in het Trix-café, waar Belgian Asociality de veel te krappe ruimte overvol liet lopen voor een afterparty. Ze kondigden aan dat ze nog steeds even asociaal zijn en het publiek wordt nog steeds even gek van deze Belgische punkband. Het gevolg: een pit met potentieel voor de grote zaal, met het omver duwen van de boxen, bloedneuzen in de pit en een dolgelukkige zanger Mark Vosté, want “het was lang geleden dat hij nog eens een micro in zijn bakkes had gehad”. Bompa Punk, Van Mijn Erf, Den Afwas, Eurogongshow, Morregen… ondertussen klassiekers in de Belgische punkscene, die erg levendig bleek vanavond!
Bekijk hier het volledige fotoverslag door Kris Croonenberghs van deze concertavond.
