Al 45 jaar maakt Edward Sharp alias Edward Ka-Spel een bijzondere combinatie van psychedelische, folk, gothic, kraut, jazz en avant-garde als frontman van The Legendary Pink Dots. De line-up wisselde door de jaren heen regelmatig, maar Ka-Spel bleef steeds. Tegenwoordig bestaat de band uit Erik Drost op gitaar, Randal Frazier op keyboards en Joep Hendrikx die niet mee op het podium staat, maar voor de mixing zorgt.
Sinds hun debuut Only Dreaming uit 1981 levert de band elk jaar meerdere albums af waardoor we de tel kwijt zijn geraakt van hoeveel releases ze ondertussen al hebben ingeblikt. Een paar weken geleden verscheen hun nieuwe album So Lonely In Heaven dat nog even fris en avontuurlijk klinkt als hun eerste platen. We vroegen ons dan ook af of ze live nog even relevant zijn en welke songs ze in de Botanique uit hun hoed zouden toveren.
Het voorprogramma werd verzorgd door het Brusselse duo Stijn Wybouw en Arno De Bock alias De Mond. Vorig jaar verscheen van dit duo het debuut Glow op het Belgische/Nederlandse label Futura Resistenza waarop ze experimenteren met diverse invloeden en zo een bijzondere, eigen wereld creëren. Hun muziek is net als die van The Legendary Pink Dots onmogelijk in één of zelfs meerdere vakjes te steken. De perfecte opener dus voor de avond.
De Bock zat achter zijn drumstel waarop hij stevige ritmes de Witloof Bar in katapulteerde en vreemde klanken uit zijn drumpad haalde. Wybouw zat tegenover zijn collega aan een tafel waar een resem effecten en een mixer opstonden. Hij bewerkte er de geluiden mee die hij uit zijn floor tom, cimbalen en stem haalde. De instrumenten en de geluiden die hij produceerde met zijn mond kregen dan ook een heel bijzondere, unieke sound.
We kregen de indruk dat beide heren wel een aantal zaken op voorhand hadden afgesproken, maar dat er ook redelijk wat geïmproviseerd werd. Hun muziek klonk in ieder geval heel intrigerend en intens.
Nadat de instrumenten waren gewisseld was het tijd voor The Legendary Pink Dots om de uitverkochte Witloof Bar in vuur en vlam te zetten. De ondertussen 71-jarige Ka-Spel is niet meer van de jongste en niet goed meer te been, eens op het podium leek hij evenwel 20 jaar jonger. Vol passie zong hij de songs als een sjamaan op zijn blote voeten terwijl hij heftig bewoog met handen en armen. Heel af en toe keek hij op zijn iPad om zijn teksten te checken, maar de meeste kende hij nog helemaal uit het hoofd, wat zeker niet altijd kan gezegd worden van zijn tijdsgenoten.
Gitarist Erik Drost (die jarig was, maar daar weinig van maakte) haalde stevige, messcherpe riffs uit zijn gitaar en wisselde die af met warme subtiele klanken terwijl zijn collega Randall Frazier heel rustig achter zijn keyboards stond om zo het geheel mooi in de hand te houden. Ka-Spel vulde de nummers af en toe aan met een klaviertje, maar Frazier was duidelijk de man met de grootste inbreng.
Al is deze band momenteel op tour om hun 45ste verjaardag te vieren toch stond vooral het recente album So Lonely In Heaven centraal. En ook al is de plaat nog maar een paar weken oud, toch viel het op dat de nummers al heel goed gekend waren door de fans. Het oudste nummer was The More It Changes uit het album The Golden Age uit 1988. De andere songs waren iets recenter zoals Nightingale en Postcards From Home van The Museum Of Human Happiness uit 2022. Er werden ook enkele songs gespeeld uit Chemical Playschool, de tweede release van The Legendary Pink Dots op tape Chemical Playschool 1 & 2 maar ondertussen zit de band al aan 23 & 24…, het is dan ook Ka-Spel’s gewoonte om regelmatig een album uit te brengen binnen deze reeks.
Wat ons betreft mogen The Legendary Pink Dots nog jaren doorgaan, want ze brachten een heel boeiende set van bijna twee uur. Na 45 jaar klinkt deze band nog steeds uniek en origineel. Ook al blijft het recept hetzelfde, is hun sound nog zeker niet gedateerd.
De Mond: Facebook – Instagram
The Legendary Pink Dots: Facebook – Website
