Zaterdagavond 2 november 2024 werd de in een mum van tijd hopeloos uitverkochte Hnita Jazz Club, gul ondergedompeld in psychedelic turntable blues, countryfied blues, southern rock en americana. De bevriende bands Red Red en David Ronaldo & The Dice rockten er de spreekwoordelijke pannen van het dak en maakten er een absoluut memorabele avond van. Eerst schitterde Red Red, daarna volgde het onnavolgbare David Ronaldo & The Dice, waarna de bands ons met een flinke krop in de keel huiswaarts stuurden met een ronduit subliem The Weight (The Band) dat ze samen brachten. Een avond om in te lijsten, wie er bij was zal dat ten volle getuigen.
Dat het dubbelconcert uitverkocht was, en al redelijk snel, leek beide bands aanvankelijk te verbazen. Maar dat is valse bescheidenheid, want hier speelden twee topbands van internationaal niveau. David Ronaldo & The Dice hebben hun sporen in het circuit al meer dan verdiend met hun geniale mix van aanstekelijke countrified blues en southern rock.
In januari verschijnt het vijfde album Six Strings Preacher, waaruit we zaterdag al enkele nummers te horen kregen. The Alabama Kid, het debuutalbum dat Red Red vorig jaar uitbracht, is een lekkere eigenzinnige mix van blues en psychedelic rock, folky stuff, etnische klanken en hippe grooves uit de toekomst, zonder de roots uit het oog te verliezen. Een verrijking voor het muzikale landschap, zoveel is duidelijk, en live klinkt dat al helemaal geweldig, zo ook zaterdag, en hoe.
Red Red trapte hun set op op gang met The Alabama Kid; snedige gitaren én plaatjes van dj Courtasock, en Tom Bardslee die dan inviel op zang. Meteen een signature song van Red Red: zompige blues, funky grooves, geweldige gitaarpartijen van Steve Ceulemans en Tom Beardslee, de machtige ritmetandem Chris Forget en Pieter Vandergooten op bas en drums. Geweldige zang van Beardslee, op deze wereldsong. Overduidelijk. Met The Cuckoo werd even een versnelling lager geschakeld, genieten was het van de soulvolle stem van Beardslee, mooie backings door Ariane Van Hasselt, alsook samenzang met Beardslee, en weerom fijne gitaarklanken.
Beardslee stelde de band voor, bekende dat hij onze taal niet zo goed spreekt om er meteen aan toe te voegen: “Ik kom uit Ohio, en neen ik stemde niet voor die man!“ Vandergooten tikte I Gotta Know van start, etnische klanken vanaf de draaitafel, de stem van Beardslee, lekker vuil gitaarwerk, en dat geweldige drumritme. Of we “I Gotta Know, I Gotta Know” nog in ons hoofd verder zingen nu? Misschien!
I Gotta Know ging haast onopgemerkt over in het aan Willie Dixon ontleende slepende Spoonful, ingeleid door oosterse klanken van aan de draaitafel, zompige en slepende gitaren én met een machtige gitaarsolo van Steve Ceulemans. Blues, maar blues van de toekomst. Naar het einde van de song toe werd het alsmaar broeierig en heel even moesten we spontaan aan Crazy Horse denken.
Chanteuse Ariane Van Hasselt mocht nu naar de voorgrond treden met het zomerse, countryesque Send The Sun. Wat een mooi stemgeluid, en wat een catchy poppy groove, maar de geweldige gitaren waren er niet minder om hoor.
“Dit lied gaat gewoon over seks”, had Beardslee Lay Me Down Marie aangekondigd, een geweldig groovy nummer, waarbij beide vocalisten zich gul smeten, gulle gitaargloed, geweldig ritme. En het feest ging verder met een hedendaagse versie van Robert Johnsons Come Into My Kitchen, geweldig gezongen door Van Hasselt, later vervoegd door Beardslee, die ons ook al had verwend met diens heerlijke slide-gitaar.
Velen refereren misschien eerder naar Nirvana die het nummer in 1994 de onsterfelijkheid in zongen met als titel Where Do You Sleep At Night, maar deze traditional, in de jaren veertig eerst opgenomen door Leadbelly en Bill Monroe, kennen we ook als In The Pines. Daar bracht Red Red een succulente, sublieme versie van, lekker stevig en slepend, met krachtig keelwerk van Beardslee en een fenomenale gitaarsolo van Steve Ceulemans. Wow!
Beardslee had het nog even over de politiek in de VS. “Gelukkig is het hier politiek gezien allemaal wat stabieler”, en hij kon een monkellachje niet onderdrukken. “Dit nummer gaat over politiek!”, Tear It Down inleidend, een lekkere vuige rocker, die halverwege even stilviel met machtige zang van Beardslee en Van Hasselt, om dan verder te ontploffen. Wow!
Beardslee dankte David Ronaldo, de Hnita Jazz Club én het barpersoneel, om dan stijlvol te eindigen een swingend Long Black Train. Wat een ritme, wat een fantastische sound, ook hier spatte het spelplezier ervanaf, en voor het laatst gaven alle bandleden zich ten volle. En zo zat de set van Red Red er alweer op. Dat uur en tien minuten vloog veel te snel voorbij.
In het kleine halfuurtje dat nog restte vooraleer David Ronaldo & The Dice er zouden aan beginnen, werd de weg naar de merchstand van Red Red goed gevonden, en terecht.
Ongeveer op schema namen David Ronaldo & The Dice plaats op het knusse podium van de Hnita Jazz Club. De Hammond speelde de eerste noten, gitaren volgden, de ritmesectie, meer gitaargeweld en de ondertussen gekende intro Palmyra weerklonk, meteen gevolgd door het gloednieuwe Southbound Again, in januari te horen op de nieuwe plaat, zaterdag voor ons als primeur. Snedige country-rock-‘n-roll met ballen zoals wij die graag hebben. De toon was meteen gezet en alsof er geen tijd te verliezen was, volgde alras de immer lekkere rocker Laid-back & Easy, uit Tunes for a Dime (2023).
Ondertussen hadden we opnieuw die knappe Hammond van Pieter Akkermans gehoord, de gulle gitaargloed waarin David Ronaldo, Charly Verbinnen en Dirk Lekenne grossieren, en maakten we alvast kennis met nieuwe ritmesectie: Hans Boeye op drums en Ilse Van den Broeck op bas.
We bleven nog even bij Tunes for a Dime, en dan nog bij het fantastische slepende titelnummer, doorleefd gezongen door Ronaldo, met mooie samenzang en ingetogen maar gretig gitaarspel. Pakkend ook, “voor ne maat die we moesten afgeven aan de gevolgen van seks, drugs en rock-‘n-roll”, had Ronaldo de song ingeleid.
De gitaren zetten groezelig in, we moesten spontaan aan Neil Young & Crazy Horse denken, of nee, Crosby, Stills, Nash & Young. Toen Ronaldo aan de zanglijn begon, viel het kwartje en werden we pas echt zot. Ja!!. David Ronaldo & The Dice brachten zo maar eventjes een adembenemende interpretatie van Almost Cut My Hair (Déjà Vu, 1970), van jawel, CSN&Y, maar met dus de power van Crazy Horse, enfin The Dice. De grain in Ronaldo’s stem hier paste perfect.
No rest for the wicked en The Dice keerde terug naar Tunes for a Dime om ons vervolgens te trakteren op de zalige country-rocker What Have You Really Done, met een machtig zingende Ronaldo en een fraai gitaar-een-twee-drietje. De gitaren gierden lustig, wat een powerhuis.
“De nieuwe plaat is voor 24 januari, maar vandaag spelen we er al een paar nummers uit”, aldus Ronaldo en de band blies ons simpelweg omver met Got The World Going Down The Drain Blues. Zompig, groovy, nog zo’n powerhuis, en met al twee nummers gehoord kunnen we nu al niet meer wachten op dat nieuwe album.
“De volgende mogen jullie meezingen”, en Fix It, opnieuw uit Tunes for a Dime, werd hier en daar toch meegezongen: “Please won’t you help me, help me to fix it, please won’t you help me cause I’m doing it all wrong”. En na deze wat meer ingetogen americana sing-a-long, bleven we bij hetzelfde album en werd er weer vurig gerockt met World’s End Blues, dat met een beetje fantasie een gelijkaardig ritme en klankkleur als When Love Comes To Town heeft, van U2 with B.B. KIng, maar dan beter en ruiger. Fenomenaal mondharmonica-spel van Ronaldo, en die passage waarin de Hammond en de mondharp in duel gingen met de ritmesectie was zalig.
Sinds zaterdag horen we I’m Too Old To Die at 27 in ons hoofd, de oorwurm gaat echt niet meer weg. Want jawel, uiteraard zat deze perfecte single ook in de set zaterdag. En live klonk dat dubbel zo goed. En dansbaar! Maar daar was in de volgepakte Hnita Jazz Club jammer genoeg geen plaats voor. Ja, die nieuwe plaat wordt echt gewéldig.
En van dansen gesproken, hoe subliem en vlammend was die Substance Boogie (uit Shoot Them With Words, 2021), nog gitaar galore, en meer mondharpgeweld. Blij om ook het bezwerende, slepende Haunted Man (Parts 1& 2) in de set te hebben, “Haunted Man, there’s a ghost on your trail”, met die geniale gitaarsolo aan het einde, de fijne Hammond klanken. Meer hammondpracht in Burn Up My Love, heerlijk funky, met een prominente rol voor de bas van Van den Broeck, geweldige vibe ook, en jawel lustig meegezongen.
“Onze dank aan Red Red, een we roepen ze er graag nog even bij”. Ariane Van Hasselt, Tom Beardslee en Steve Ceulemans vervoegden The Dice en toen volgde iets wat we niet hadden verwacht. Het gezelschap bracht, we gaven het al weg in de inleiding, een ronduit sublieme vertolking van The Weight van de onvolprezen The Band. Kippenvel bij menig muziekfan in de zaal, wat een versie ook. Dit was genieten, met zowel Ronaldo, Beardslee, Van Hasselt, als ook Dice-slide-gitarist Dirk Lekenne op vocalen. Wow!
Wat een finale zeg. Het was even voor elven, muzikanten af, maar luid en aanhoudend applaus, dus keerden David Ronaldo & The Dice, duidelijk vastberaden ons nog een laatste keer omver te blazen, terug. Dat lukte wonderwel met bijzonder vitale en stevige uitvoering van The Whipping Post, van The Allman Brothers Band (1969). Wij kenden de song nog het best in de Frank Zappa-versie uit Them or Us (1984), de meesterlijke interpretatie van David Ronaldo & The Dice deed beide versies eer aan en klonk behoorlijk stevig. Klasse!
Even na elven keerde de rust terug in Hnita Jazz Club, werd er nog gezellig nagepraat, beseffende dat we toch wel twee heel erg sterke bands aan het werk zagen, die veel meer roem verdienen. Zeg dat wij het gezegd hebben.
Tekst & Uitleg: Mark Van Mullem
Foto’s: Erik Janssens
RED RED – Facebook
DAVID RONALDO & THE DICE: Website • Facebook • Instagram
