Een volledig uitverkochte De Roma heeft Daniel Norgren enkel aan zichzelf te danken. Bij elk bezoek aan de havenstad weet hij op een geheel organische en harmonieuze wijze het publiek te betoveren met zijn intense, en bij wijlen psychedelische, roots muziek. Voor een Zweed ziet hij er eerder uit als een grote, sjofele, derde echtscheiding verterende straatmuzikant, of een eenzame Admiral Freebee zonder lief.
Shabby gekleed in een t-shirt dat zijn gloriedagen kende bij drie eigenaars geleden, met het opschrift Mississippi Records, en zijn gezicht half verscholen onder een pet, komt hij alleen op om de piano in een eenrichtingsstraat te sturen tijdens de avondspits. De toetsen gaan van links naar rechts om het tegenliggende verkeer te ontwijken. Zijn ritmische vrienden zien hem klungelen en begeleiden de warme toetsen naar een plaats die desolater is.
Een troosteloze Everything You Know Melts Away Like Snow doet ons een eerste keer smelten als onfortuinlijke ijsbergen. Daniel bezingt hier zijn kleine gelukjes, nog niet beseffend dat hij na afloop een groot gelukje de zaal ging insturen. We zagen het nog niet helder tijdens het prille begin, maar de onzekere Zweed had een missie.
Vroeg in de set maakt hij tijd om de geweldige begeleidingsband voor te stellen, kort en duidelijk. Het gaat tenslotte om de prachtige songs, en die heeft Daniel wel degelijk meegebracht! Met onverslijtbaar vakmanschap en een stoffige ritmesectie brengt hij na semi droge jaren enkele nieuwe nummers die doen vermoeden dat er in de toekomst weer een pareltje van een plaat gaat uitkomen.
Melancholie greep ons bij het nekvel en nam ons mee door een bezwerende, en frequent, psychedelische trip langs Zweedse america. De performance voelde aan als een verlaten,organisch krakende, boerderij in prairie, waar buiten crackproducenten enkel nog nostalgische zielen herinneren komen ophalen. De soundscapes, die Daniel opsmukte met zijn snaren en toetsen versterkten dat gevoel.
Subtiel weerklonk er verzoenende samenzang en werd er zorgvuldig omgesprongen met arrangementen, wat uitzonderlijk niet het geval was bij de kierewiete dwarsfluit die De Roma even meenam op een vlucht boven de Turnhoutsebaan, en de band tijdens de slotakkoorden meenam op een ronkende stoomtrein. Het moet geleden zijn van Ozric Tentacles dat een dwarsfluit onze haren deed rijzen van genot. En toen Norgren een mondharmonica tevoorschijn haalde na een standaard begroeting, deelde hij aarzelend mee dat hij blazend de show om zeep ging helpen. Wat volgde was de geduldige pracht van I Waited For You.
Het geheel werd secuur opgebouwd naar een wervelend tweeluik met Why May I Not Go Out And Climbing The Trees? en het bluesy Moonshine Got Me, terwijl de hele set vooral bestond uit alleen maar geweldig uitgevoerde wijsjes. De vonken spatte uit de gitaren wanneer Daniel in een worsteling zat met zijn snaarinstrument, of wanneer hij in een geflipte muzikale dialoog ging met Andreas Filipsson, die voor de gelegenheid de leiding mocht nemen. Een enkele keer transformeerde hij een tekst naar pompidompidom, of veranderde hij plots in een koekoek “Coockoo!”. Nonsens die de opmerkzame fans omarmden en het geheel luchtig hielden.
Tijdens Let Love Run The Game bereikte de zaal een kookpunt met de warme gloed van een soulvol orgel. Een minutenlang applaus volgde en stuurde de band even de coulissen in om het nog steeds aanzwellende geklap vervolgens te temperen met het hartbrekende instrumentale My Hobo Is Rambling, en ons met verstomming te slaan met zijn laatste single The Road, dat live meer om handen had dan de studioversie. Een intens huwelijk tussen Daniel en zijn aftandse piano dat uitmondde in een fluitend dronkenmans duet met een verdomd denderende dwarsfluit!
De band begroette het publiek met een diepe buiging, en als een klein kind waar ouders goedkeurend naar knikken, droop Daniel Norgren met een fonkeling in zijn ogen af. Een prachtige avond waar geen voorprogramma nodig was!
Setlist: Leaves – New Home – Everything You Know Melts Away Like Snow – Music Tape – You’re Fine – Are We Running Out Of Love? – I Waited For You – Like There Was A Door – Why May I Not Go Out And Climbing The Trees? – Moonshine Got Me – I Hear You – As Long As We Last – Let Love Run The Game
Bis: My Hobo Is Rambling – The Road
