Een support act die het merendeel van het volk op de been krijgt? Waarschijnlijk dringt het nog niet zo goed door bij de vijf van Pavlove, maar de veroveringstocht naar het hart van de muziekliefhebber is zich volop aan het voltrekken. Give Me All You’ve Got staat steevast op de playlist van Radio 1 en andere leuke zenders. Eigenlijk niet meer dan logisch, want dit is een band die het juiste recept in handen heeft van hoe catchy indiepop dient te klinken.
Pavlove als support van de Cults in de Trix dus. Wat opvalt is de vastberadenheid van de band. Hadden ze vroeger misschien iets te veel het imago van studentikoos indiebandje dat twijfelt tussen drempelvrees en doorbraak, is Pavlove nu een band die weet wat ze wil. Doorbreken, omdat ze het kunnen.
We hebben het niet echt bijgehouden (bij goede optredens kijk je nooit naar je gsm), maar Pavlove speelde in Antwerpen een halfuur heerlijke indiepop. Wij onthouden vooral een voortreffelijke cover van Time Of The Season van de Zombies waarbij gitarist (en zanger) Fabian voluit op de grond ging liggen, maar vooral die twee heerlijke singles. Because Of You en (ja) Give Me All You’ve Got.
Heerlijke vocals van Reina gecombineerd met voortreffelijk gitaarspel van Helena Mayorga-Paredes. Er werd afgesloten met een gloednieuwe song die de werktitel Cupid mee kreeg. En na drie minuten wisten we eigenlijk wat we al een hele poos weten: Pavlove weet hoe verslavende songs moeten geschreven worden. Niet te verliefd worden, want volgens Fabian zijn ze allen bezet, op de nieuwe drummer na.
Geen seconde maakt Pavlove het zichzelf moeilijk, gewoon geloven in je eigen magie volstaat. De toverkracht ervan is al lang begonnen….
Cults, ooit een hype en nu niet eens in staat om de Trix-bar te vullen. Soms loopt niet alles in je leven zoals je wil en daar zit de platte derde plaat Offerings voor iets tussen. Fantastische popsongs, alleen klinken ze één voor één hetzelfde waardoor je het na drie songs voor bekeken houdt. Dus ja, het was een beetje bang afwachten wat de Amerikanen er in Antwerpen zouden van maken.
Het meeste materiaal kwam zoals verwacht uit de nieuwe. Niets op tegen, bands die alleen maar hun oude songs spelen hebben alleen maar een museumsbestaansrecht. En een geluk bij een ongeluk, het zijn wel geen straffe klassiekers die songs uit Offerings, maar ze worden met de nodige power gebracht waardoor je de zwakte ervan wat vergeet.
Van de kleffe pop die je op plaat wel hoort is op het podium geen snars te horen, en dat is maar goed ook. Een enthousiaste band die op het einde van de set zelf de fans de handjes gaat schudden voorgeleid door de charismatische Madeleine Follin.
Electropop met een Phil Spector-sound en niet onterecht vaak vergeleken met Chvrches, wel een klasse lager. Leuk, maar gedoemd om snel te vergeten.
