Crayon Sun, de nieuwe formatie van Aldo Struyf, bewees met de vingers in de neus dat ook oude rakkers nog steeds relevant zijn tussen al het jonge gitaargeweld van vandaag. Er was niet heel veel volk opgedaagd maar dat lieten de mannen zich niet aan het hart komen.
Crayon Sun leverde eind vorig jaar hun debuutplaat af en die kwamen ze voorstellen in de Charlatan. De groep bestaat uit Aldo Struyf (Millionnaire, The Mark Lanegan Band), Dave Reniers (44 Rave, Electric Kings), Tomas De Smet (King Dalton, Zita Swoon), Antoni Foscez (DVKES, Go March, Meuris) en Dave Hubrechts (The Grave Brothers), een soort all-star band met ervaren rotten dus. Hun muziek zou je americana of country met een twist kunnen noemen door de combinatie van veel gitaar en mondharmonica maar aangevuld met samples.
Starten deden ze met Find Love And Let It Kill You, ook het eerste nummer op de plaat waar Aldo direct bewijst waarom hij ook bij Mark Lanegan aan de keyboards en de sounds staat. Het is een heerlijk bluesnummer dat wat doet denken aan een wiegende wals die tegelijk funky is. Het was de perfecte binnenkomer. Het publiek zag dat het goed was. Aldo gordde zijn gitaar om en aldus kregen we een verschroeiend A Sea Called Seia, Black sun en The Sound Of A Broken Wing, dat laatste was het eerste hoogtepunt van de avond met die zware stem van Dave afgewisselt met de snedige gitaarsalvo’s van Aldo.
De mannen hadden evenwel nog meer kippenvelmomenten voor ons in petto. Een eerste keer was bij Wayfaring Stranger – nooit klonk een roep naar mama en papa zo mooi en ontroerend. Het publiek liet zich niet onbetuigd – de waaws klonken haast in koor. Aldo en Dave waren op hun beurt ook duidelijk gecharmeerd door de appreciatie. Ook het bezwerende Where Are You was indrukwekkend, niet in het minst wegens het indianendansje van ‘Big’ Dave Reniers.
Er passeerden twee nummers die niet op die plaat te vinden zijn. Eentje was een cover van Friday’s Child van country legende Lee Hazelwood. In de versie van Crayon Sun kreeg het nummer meer power maar de oorspronkelijke tristesse was ook nog aanwezig. Het andere nummer was bisnummer Hunter.
Het was aandoenlijk om te zien hoe niet alleen het publiek maar ook de band met volle teugen aan het genieten was. Op basis van deze avond denken we dat deze mannen niet mis zouden staan op een aantal zomerfestivals. Hopelijk past dat in het speelschema van
Struyf.
