Zonder oneerbiedig te zijn, Roeselare is niet meteen de stad die we met rock-‘n-roll vereenzelvigen. En toch was er bijv. onlangs het showcasefestival van collega’s Dansende Beren, komt Mark Lanegan er binnenkort langs en we hebben ook Maatwerk. Een groep mensen met veel goesting en blijkbaar met de blik op Belgisch talent. Wat kun je je nog meer wensen? Misschien nog wat meer naambekendheid, want ondanks ronkende namen als Cocaine Piss en dirk. op de elfde editie kon er altijd wel wat volk bij. Maar alle begin is moeilijk, en vooral treffend gebracht. Klokvast, een meer dan prima geluid, een leuke zaal, democratische drankprijzen en twee topbands.
We moeten er ook niet flauw over doen. Een band valt of staat met zijn frontman of -vrouw. Het toeval (hoewel) wilde dat we in de Trax twee bands zagen met telkens een zanger(es) die alle aandacht naar zich wist te trekken. Omdat ze het podium beheersten, maar ook omdat ze verdomd goed zijn.
dirk. We blijven het een vreemde naam vinden, vooral omdat er niemand met deze naam in deze band te vinden is. Maar wat Jelle Denturck, Robin Wille, Frederik Desmedt en Pieter-Willem Lauwers doen, lukt ongelooflijk. Ondertussen al een begrip in de Nederlandse underground en iedere Belg met een beetje smaak moet deze band toch minstens één keer hebben gezien, met verliefdheid als resultaat.
Stilaan komt de opvolger van hun debuut (die met de roze kaft en het kleurboek!) in zicht en daar konden we in West-Vlaanderen al eens van proeven. Tracks als Toulouse roepen gewoon om meer, maar als vanzelfsprekend kwamen de wiebelende hoofden het meest los bij hits als Waste, Sick ’n Tired, Gnome, Scumbag Teens of de meezinger Fuck Up die Jelle met plezier opdroeg aan de Vlaamse regering.
Een band waar je alles van krijgt. Topsongs die ergens tussen Nirvana en Cloud Nothings hangen, en een frontman die melodisch krijst en naast het imiteren van de duckwalk van Chuck Berry ook wel eens languit op de rond durft te liggen. Punkrock van het allerhoogste niveau, en zo veel beter dan de doorsnee Britse rommel waar men je iedere week mee denkt te kunnen paaien. Dat wordt dus uitkijken naar de zomer, en niet alleen voor de zon, want dat ze op festivals zullen staan is een certitude!
Met zo’n wervelwind liet dirk. een moeilijke taak over aan Aurélie en haar band. Hoewel, Cocaine Piss heeft zo veel ervaring op zak dat we er geen seconde aan twijfelden dat de Luikenaars dit zouden evenaren, hoewel het overduidelijk was dat het overgrote deel van de zaal dirk. wilde zien, dat bewezen de plaatjes die de fans onder de arm hadden.
Wie nu nog het woord gimmick gebruikt als hij of zij het over Cocaine Piss heeft, weet simpelweg niet waar de Luikse klepel hangt. De songs hebben nog steeds een speelduur van iets meer dan 90 seconden, maar duurden de optredens vroeger zo’n kleine 22 minuten dan is dat ondertussen opgetrokken tot 45 minuten. Aurélie is haar wilde haren nog lang niet kwijt, zal ook nooit gebeuren, maar de frontzangeres blijft op het podium zodat je als toeschouwer je ogen niet op de achterdeur dient te richten na twee nummers.
Ook deze keer was het een Cocaine Piss-concert zonder Farida Amadou, maar dat wordt zoals altijd netjes ingevuld door Sébastien Von Landau van The K. Inclusief glitterturnbroek, want we don’t belong to a gender en voor wie eraan twijfelt, Cocaine Piss is nog altijd één van de stevigste uppercuts die je in het DIY punkrockcircuit kan vinden. Luister gewoon naar het ultrapoppy Eat The Rich waar de punk van spettert. Geniaal, en ook briljant gebracht… “Je suis avec toi car je dois manger. Tu es très mignon sur mon canapé à t’écouter parler toute la journée.” Zeg zelf…
Vanaf Sociopathic Friend liet Aurélie alle demonen los en kregen we een zalige potpourri van de drie lp’s en de ep’s. Plastic Plants, Sex Weirdos, Player Without A Team, Happiness of Ugly Face On blijven klassiekers om u tegen te zeggen, en onverwoestbaar live, maar toch hebben we een boontje voor de tracks uit de laatste Passionate And Tragic waarmee het Luikse punkcombo alweer een trapje hoger is geraakt.
Soms grappig zoals Fake Tears, of Body Euphoria waarmee de band zichzelf overstijgt of afsluiter My Cake. Een één minuut durend manifest waarmee de frontvrouw de menigte toeschreeuwt dat niemand aan haar lichaam moet zitten. “Don’t touch my fucking cake, don’t touch it”, schreeuwt Aurélie en gooit met een harde smak de microfoon op de grond. We zien haar achteraf niet meer terug, ook niet aan de merchstand. In tijden als deze is punk meer dan nodig en met flair bewees Cocaine Piss nog steeds het kroonjuweel van de huidige queerpunkscene te zijn…
De volgende editie van Maatwerk is op 28 februari met BeraadGeslagen.
