Alles moet kapot, moeten ze bij de Cosa Nostra gedacht hebben. In het relatief kleine cafeetje een gestoord energieke punkband als Cocaine Piss programmeren, dat kunnen we alleen maar moedig noemen. En zelfdestructief. Maar hey: de Kinky Star in Gent doet het ook, en zij overleven het telkens weer. In een vergelijkbaar kleine ruimte.
Wie Cocaine Piss zegt, zegt driftige punkrock die het publiek doet exploderen: de kans dat er iets breekt, is dan niet bepaald gering te noemen. We zijn er niet zeker van, maar we denken dat alles gelukkig heel is gebleven. Zelfs de neus van de jongeman die met bebloed gelaat beweerde er niets van te voelen. Zelfs de flessen boven de bar, waar de voeten van de crowdsurfende fan gevaarlijk dicht bij kwamen. Zelfs onze oordoploze oren hebben het miraculeus overleefd – al verdenken we onze overdosis adrenaline ervan op één of andere manier de nodige bescherming te hebben geboden. De pieptoon is ondertussen weer verdwenen.
In het kleine half uur dat de band op het podium raasde werd iedereen in het kleine gangetje meegesleurd in een wilde moshpit, tot schreeuwerige zangeres Aurélie Poppins het publiek inwandelde om kennis te maken met het publiek. ‘Nog vijf nummers’, beloofde ze, en het werden net geen zes laatste minuten.
Na afloop was er niemand die kloeg over het korte optreden. Dat is nu eenmaal Cocaine Piss: een dertigtal minuten pure muzikale agressie, waarbij elk normale mens de drang voelt los te barsten in tomeloos gespring tot het laatste dropje energie het lichaam verlaat. Na een half uur kan je niet meer.
Tot de volgende dag, uiteraard. Dán wel weer. Wij kijken uit naar de passage van Cocaine Piss in de Gentse Vooruit, op 21 december. Dan spelen ze samen met Brutus en Kapitan Korsakov.
