Magasin 4, de nacht is ondertussen reeds over Brussel gevallen en in de zaal zien we alleen maar glunderende gezichten. Van fans, maar ook van bands. Om meteen maar het sujet uit de kast te halen, ondanks de vele (goede) releases uit de gothrock slaagt dit genre er maar niet aan om een nieuw publiek aan te snijden. Wie een paar maanden geleden Clan Of Xymox aan het werk zag in Kortrijk weet waarover we het hebben. Hoe de organisatie van Fantastique Nights het voor elkaar kreeg is ons een raadsel, maar de Brusselse zaal zat op vrijdag nokvol. Het was duidelijk dat de drie bands opgetogen waren om het feit dat ze voor meer dan 400 man konden spelen, en het waren niet alleen de dragers van puntschoenen die genoten van The Arch, The Breath Of Life en Clan Of Xymox. Gothrock naar een ruimer publiek brengen, en hoe!
Jammer genoeg hingen er ook wat grijze wolken boven het feestje. Clan Of Xymox mag zeggen dat ze het laatste concert in de Magasin 4 ooit hebben gespeeld, want politici vinden blijkbaar dat een concertzaal in Brussel voor de undergroundscène niet hoeft. Een tweede afscheid was nog pijnlijker. Zowel The Arch en The Breath Of Life droegen een song op aan de maandag overleden Ward De Prins. Een man die zich in zijn sas voelde achter de schermen, maar een enorme grote rol speelde in het dark wave-milieu. Niet alleen als concertorganisator, maar ook als bezieler van Peek-A-Boo: de website die talrijke gothbands een forum bood en waaraan ondergetekende meer dan vijf jaar aan mee hielp. Iets zegt ons dat Ward in de hemel glimlachend toekeek op de Magasin 4 om vast te stellen dat zijn teergeliefde genre toch nog een toekomst lijkt te hebben. Het ga je goed lieve Ward…
The Arch is het gewoon om voor veel volk te spelen, alleen doet deze Belgische bands dat alleen maar in andere landen zoals Duitsland. Toen Dimitri van de Wool-E Shop (tegenwoordig gewoon Wool-E Tapes & Discs) ons achteraf toefluisterde dat The Arch in feite alsmaar beter wordt, dan hebben we daar maar weinig aan toe te voegen. Natuurlijk maken de buddies van Clan Of Xymox goth rock (wat zou het anders zijn?), maar sinds 1986 wel een band die weigert om zich neer te leggen bij de clichés van het genre (lees wij apen The Sisters Of Mercy na) en voor een zeer aparte sound zorgt. Eind dit jaar verschijnt een nieuwe plaat van de groep, en in Brussel mochten we al genieten van de zeer knappe single Blood Crystals en natuurlijk veel songs uit die laatste plaat Fates, en de hit waarmee het allemaal wat begon: Babsi Ist Töt. Een charismatische zanger (dat menen we Gerd!) en een sound die je omver blaast. Afsluiten met No Tears van Tuxedomoon, voor Ward. Slik.
The Breath Of Life dan. Opgericht in 1985 en dit jaar drie keer te zien op iets meer dan een maand, maar het mag (en moet!) gezegd worden: niet voor zo’n voltallig publiek als gisteren. Wat geldt voor The Arch kun je eveneens goed over The Breath Of Life. Zangeres Isabelle Dekeyser is gezegend met een engelenstem. Ideaal om er een Cocteau Twins-geluid mee te btrengen, maar dat doen deze eigenzinnigaards niet. De viool van Giovanni Bortolin geeft er een vreemde folktouch aan, terwijl de sublieme gitaren van Didier Czepczyk en Philippe Mauroy voor een knappe wall of sound zorgen. Heel wat nummers uit de nieuwe prachtschijf Under The Falling Stars (uit op Wool-E) en er een oudje tussen steken als Nasty Cloud. De band was opgetogen, en Isabelle duidelijk onder de indruk en haar fans in de twee landstalen bedankte. En ja, ook terugkomen, niet alleen omdat het publiek het wilde, maar ook omdat een nummer moest worden opgedragen aan hun vriend en één van hun steunpilaren Ward.
Clan Of Xymox, mogen we dat een instituut noemen? Ja, doen we, want in het begin van de jaren 80 simpelweg de uitvinder van het darkwavegenre en sindsdien al honderd keren gekopieerd, maar nog nooit geëvenaard, zelfs niet tot aan de enkels. Een band die wel hun klassiekers als A Day, Cry In The Wind, Stranger, Louise of Back Door boven haalt, maar nooit vergeet dat ze een nieuwe plaat hebben gemaakt.
De band (en met terug Mojca erbij) was ontzettend goed gezind, en ondanks de gitzwarte synthpopgoth, had zanger Ronny Moorings zin in het tappen van leuke mopjes. Het publiek in alle mogelijke talen begroeten, en blij dat hij in de Belgische hoofdstad stond, ook al moet je er de ellendige file bijnemen.
Zelden vlogen 105 minuten zo snel voorbij als gisteren. Alles zat goed, het geluid en natuurlijk de songs, niet dat we van Clan Of Xymox ooit anders hadden verwacht. Nieuwe songs als Loneliness of tijdens de bis Your Kiss (ook al was het een beetje zoeken), of het onverwoestbare Farewell of Jasmin And Rose, and dan hebben we het nog niet eens over Obsession uit hun derde meesterwerk (onnodig woord omdat alle albums van Clan Of Xymox sowieso meesterwerken zijn).
Iedereen die Ronny een beetje kent weet dat de artiest hoog oploopt met Schoking Blue. Toegegeven, we hadden liever Heroes van David Bowie gehoord, maar het waren wel de ideale drie minuten om ons glimlachend naar huis te sturen. Of neen, wacht dat mocht niet, Ronny gaf ons de opdracht om te blijven voor de afterparty. Een meer dan sublieme avond, en tegen alle verwachtingen in, één van de meest succesvolle gothrockevenementen van de laatste jaren. Il faut le faire, Fantastique Nights.
