Hoewel ze al eventjes bezig is en geen onbekende naam is voor de muziekwereld, is er eindelijk een bundel van nummers dat Clairo een album kan noemen. Immunity doet het behoorlijk goed en werd al met lof ontvangen door reviewers en critici, maar ook omarmd door een ondertussen behoorlijk loyale fanbase. Dit album kwam ze presenteren in de Orangerie van de Botanique, een locatie bij uitstek voor een programma zoals Clairo.
Het voorprogramma werd onder handen genomen door niet één, maar twee groepen, namelijk Dreamer Boy en Laundry Day. Beiden kregen een klein half uurtje vlak na elkaar om de zaal op te warmen. Beiden slaagden er wel in om het publiek op gang te krijgen, maar minder om muzikale harten te veroveren. Hoewel ze zeker vlekkeloos aansluiten bij het bedroom dreampop genre vonden we het net iets te veel geroep, gehype en autotune. Naast een E-boy esthetiek en een brok enthousiasme brachten ze niet veel meer naar het podium. Dat staat in een merkbaar schril contrast met de tederheid van Clairo en al zeker met haar stem dat je bij de aandacht grijpt en niet meer loslaat.
Dat de nieuwe generatie kan feesten werd al duidelijk bij het voorprogramma, maar daar leden onze oren ook nog eens aan bij het verschijnen van Clairo op het schemerend podium. Even dachten we dat oordoppen overbodig gingen zijn bij een kalm shoegaze optreden, maar het publiek bewees ons het tegendeel. Hun enthousiasme en volume leek geen bovengrens te kennen. Met Alewife bijt ze de spits af op haar album en dan ook maar op haar optreden. De eerste toon werd gezongen en gezet voor de rest van het concert. Zachtheid, tederheid en emotionaliteit stromen van haar noten. Elementen die ze al jaren op tafel smijt. maar ook elementen die bijna onmerkbaar in elkaar overvloeiden gedurende haar optreden, wat het hele gebeuren nogal eentonig maakte. Pas na het zesde nummer Get With U kwam er een korte pauze waar ze Brussel even begroette, maar deze bleef ook eerder oppervlakkig. De podiumverlegenheid mag dan wel haar lieflijke uitstraling sieren, het staat ook wel een beetje haaks op de intimiteit die haar nummers uitstralen. Haar nummers vertellen verhalen over relatiebreuken en liefde en onzekerheid, maar haar gesprekken vertellen niet meer dan wat small talk. Een beetje spijtig.
Haar bekendste nummers zoals Bags en 4Ever brachten dan weer wat nuchterheid in de dromerige zaal en deden talloze stemmen meezingen. Zo droomden we niet het hele concert weg bij de projecties van wolkjes en natuurbeelden. Tijdens haar doorbraakhit Pretty Girl werd deze projector trouwens gebruikt om de bijhorende videoclip af te spelen. Een negentienjarige Claire in haar slaapkamer die wat aan het rondzeveren is. Putting the bedroom in bedroompop.
Het concert sloot ze af met een nummer dat ze recent geschreven had en wel leuk vond. Ze zocht nog waar ze ermee naartoe wou en hoe beter om dat te ontdekken door het te spelen voor een zaal vol enthousiastelingen. Clairo in de Botanique was hartig intiem met momenten, maar wat onpersoonlijk in de tussenmomenten.
