Op 30 november 2017 wordt de Mechelse muzikant, componist en kunstschilder Chris Joris 65. In Mechelen werd dat het afgelopen weekend deftig gevierd. Vrijdag 24 november was er het optreden met gelegenheidskwartet Eric Person, Sal La Rocca, Free Desmyter en Chris Joris zelf in de Mechelse Jazzzolder, en zondag 26 november vond in het auditorium van Cultuurcentrum Mechelen het grote feest plaats. Voor een afgeladen volle zaal zette Chris Joris een spetterend optreden neer. Samen met bevriende muzikanten en de al even muzikale dochters en zoon bracht de meester-percussionist twee erg gevarieerde sets, waarbij het hem zo kenmerkende eclecticisme en het gevoel voor de juiste groove regeerden.
Het werd een avond waarbij je oren en ogen te kort kwam, niet in het minst door de veelheid aan muzikanten en instrumenten, zeker ook door de diversiteit aan stijlen alsook variatie binnenin de composities. Jazz en wereldmuziek en zovele genres daartussen gingen hand in hand. Een unieke avond was het, een mens wordt nu eenmaal maar één keer 65, uniek ook omdat het allicht niet evident zal zijn om alle twaalf de muzikanten opnieuw samen in één zaal en op een podium bij mekaar te krijgen op hetzelfde tijdstip.
“Ik ben al een hele week bezig met mijn verjaardag te vieren. En vanavond maken we er een feestelijke finale van, met mijn familie en vrienden, waaronder sommigen van ver komen. Ook in de zaal zitten mensen met wie ik al samenwerkte”, verwelkomde een enthousiaste Chris Joris het publiek. Hij waarschuwde ook: “zet je maar comfortabel want we gaan heel veel muziek spelen, maar er is ook een pauze!”. Joris nam plaats achter zijn geïmproviseerde ‘percussie-hoofdkwartier’, het feest kon beginnen.
De eerste noten waren letterlijk voor Joris’ dochters Saskia en Naima die de eerste compositie a capella inzetten, waarna saxofonist Bart Borremans, pianist Free Desmyter, contrabassiste Lara Rosseel, conga-speler Christophe Millet en gitarist-zanger Yassin Joris Naima, Saskia en Chris Joris vervoegden op het podium. En, neen, dat waren nog niet eens alle muzikanten. Ook saxofonist Frank Vaganée, trompettist Nico Schepers, contrabassist Sal La Rocca én, speciaal afgereisd uit de US, saxofonist Eric Person waren van de partij op het verjaardagsfeestje. De line-up op het podium wisselde dus regelmatig tijdens de twee sets, zonder dat dat ooit de vaart uit het optreden haalde. Wanneer dan uiteindelijk alle muzikanten, tijdens de finale samen op het podium stonden was dat vanzelfsprekend behoorlijk indrukwekkend.
Afrikaanse ritmes, latino-grooves, flamenco, een vleugje blues of dat alles met elkaar verweven en gebracht met passie en brio waren ons deel. Tijdens de twee sets was het voor velen een hernieuwde kennismaking met de prachtige composities die Chris Joris de voorbije jaren op de muzikale meerwaardezoeker losliet, voor sommigen was het misschien een eerste kennismaking. Het album Home and Old Stories uit 2016, met alle protagonisten van de cd aanwezig (Chris Joris dochter Naima en zoon Yassin en verder Lara Rossseel, Bart Borremans, Christophe Millet en Free Desmyter), kwam ruim aan bod in de set.
De muzikaliteit zit duidelijk in de genen bij de familie Joris. Zoon Yassin is een uitstekend gitarist en toonde zich een uitstekend crooner. Dochter Naima is behalve begenadigde gitariste, percussioniste en fluitiste ook een fantastische zangeres. Met haar zwoele jazzstem zorgde ze voor een aantal absolute kippenvelmomenten. Zeker wanneer ze op adembenemende wijze Both Sides Now van Joni Mitchell bracht, of Fall een nummer dat ze zelf schreef. Maar vooral -we zijn er nog kapot van, ontdaan en in de war– een intens, broeierig en beklemmend Grinnin’ in Your Face was ronduit subliem. Slik! Naima over deze song van Son House: “vele rockers hebben dit gecoverd, ook Jack White, ik heb het ietsje zachter gearrangeerd”. Wow, Naima!
Maar ook Saskia Joris, die notabene voor het eerst voor een publiek de lead vocals voor haar rekening nam, zong prachtig. Zij bracht ons een heerlijke interpretatie van Fiona Apple’s Extraordinary Machine.
Bij de hoogtepunten zaten zeker ook het Monk-tribute dat door Frank Vaganée, Bart Borremans en Eric Person gebracht werd, maar ook Green Thumb, waarin Frank Vaganée een glansrol kreeg toebedeeld. En dan was er natuurlijk Missing Person, geschreven over Eric Person, die geamuseerd toekeek toen Chris Joris het verhaal – naar verluidt voor de zoveelste keer – deed over de destijds met een geleende fiets verloren gereden Person die toen in België verbleef voor opnamesessies. Person zou wel van de studio met fiets naar Joris’ huis rijden. “We wachtten al lang op Eric. Hij bleef maar weg. Uren later belde de politie. Ze hadden Eric en de fiets bij: horen die bij u, mijnheer?” (lacht).
Feestvarken Chris Joris speelde diens rol als meesterpercussionist vanzelfsprekend met verve, maar het was ook genieten van de conga’s van Christophe Millet, en ook dochter Naima liet zich niet onbetuigd op percussie. Lara Rosseel en Sal La Rocca zorgden voor de prachtige baslijnen. De piano van Free Desmyter was altijd aanwezig, veelal subtiel maar ‘nodig’ en nooit weg te denken. De trompet- en saxofoonpartijen van Nico Schepers, Frank Vaganée, Bart Borremans en Eric Person waren een heus feest. Al was het natuurlijk, de som van alle delen, die deze avond zo mooi maakte.
Wanneer alle muzikanten zich op het podium begaven, kon dat maar één ding betekenen: we naderden het einde van de avond. Vooraleer het voltallige gezelschap ons nog op een machtig klinkend slotakkoord zou trakteren, sprak Joris: “Dit is het einde van de tweede set, nu volgt de derde set, en dan… nee, het is bijna gedaan hoor! En we gaan eindigen met… het einde!”.
