Onze oogjes doen misschien nog een beetje pijn van dat felkleurige broekpak dat Chantal Acda droeg tijdens de behoorlijk beklijvende en intense set die ze samen met haar band neerzette in de Rotonde van de Botanique. Een afleidingsmanoeuvre was het nauwelijks, de aandacht ging vanzelf naar de prachtige muziek. Beklijvend? Ja, onze oortjes werden ongelooflijk hard verwend. In de veel te korte set was het ronduit genieten van de bakken melancholie en pure schoonheid waarin Chantal Acda en band het aandachtige publiek liefdevol wist te verdrinken. Ja, het was mooi, soms zo mooi dat het haast pijn deed.
Er hoeft al lang niet meer verwezen worden naar haar succesvolle doortocht bij Isbells. Als solo-artiest is Chantal Acda al jaar en dag een begrip in de muziekwereld. Steeds weer weet de Nederlands-Belgische zangeres te verrassen met knap songmateriaal, al dan niet met donker randje. En steevast wordt het oor gestreeld met dat mooie stemgeluid van haar. Op Saturday Moon, het nieuwe album, is dat niet anders. En die plaat werd dinsdagavond 21 september 2021 voorgesteld in de Rotonde tijdens Les Nuits. Een ware traktatie op een veelheid aan schoonheid.
Om 20u30 stipt begonnen Acda en co aan hun set. Veel tijd was er niet te verliezen, want later zou blijken dat hun maar een korte tijd was toegemeten, al bracht de band op het einde toch nog ‘stiekem’ een bisnummer. Tussen de nummers door nam Acda toch wel eventjes de tijd om enkele nummers te duiden, waarvoor dank. En de zangeres besloot te communiceren in het Engels. Dat had niets te maken met een communautaire kwestie. Nee, het was voor de Italiaanse fans in het publiek. Tijdens een subliem Wolfmother smeet de chanteuse er trouwens wat woordjes Italiaans tussen ook.
Het nieuwe album stond centraal in de set en de nieuwe songs, zusterlijk naast het al wat oudere werk, toonden zich stuk voor stuk absolute donkere melancholische parels in hun live-jasjes. Het was ook absoluut geen straf om gitarist Alan Gevaert, percussionist Eric Thielemans en euphonium-wonder Niels van Heertum, die ook aan de plaat meewerkten, hier mee in de live band te mogen horen. Want hoe betoverend mooi was dat totale geluid; met natuurlijk dat immer aangename stemgeluid van Acda, die ook vaak de gitaar ter hand nam. Maar ook gulle gitaargloed, strakke bassen, machtige blazers – met die prachtige euphoniumklanken van van Heertum en dat subtiele, soms net wat luider klinkende, percussiewerk van Thielemans.
Saturday Moon was hoogzwanger van melancholie en was bloed en bloedmooi, ons enthousiasme over Wolfmother gaven we je al weg: zo ongelooflijk knap. En mogen we een serieuze lans breken voor, misschien wel hét hoogtepunt in de set, Dissapear? Dit ‘duyster’ juweeltje heeft een hoog Cowboy Junkies-gehalte, maar tegelijk schurkt het ook wat aan bij het betere werk van Throwing Muses en op gegeven moment uitbarstend in gitaargeweld met heuse Crazy Horse-power. Of ook flirtend met post rock. Enorm knap!
Conflict of Minds klonk behoorlijk en bekoorlijk beklemmend, Time Frames ging door merg en been en ging gepaard met een overdosis melancholie. De al wat ‘oudere’ songs These Terms en Still We Guess die de set besloten, werden als een tegenstellingen-tweeluik gepresenteerd, “over het niet meer zien zitten als je de krant leest, en dan toch ook weer hoop hebben”, aldus Acda.
De zangeres had zich de voorbije twee dagen niet zo goed gevoeld, wist ze te vertellen. “Maar nu ben ik heel gelukkig” kon Acda ons verzekeren. En ze wou wie dat wenste gerust ook knuffelen. “We hebben cd’s en vinyl bij, kom gerust even langs na de show, of kom voor een knuffel. Nu mag dat he? Ik ga alleszins mensen knuffelen!”.
Na deze uitnodiging moest de band eigenlijk al besluiten maar Acda & co mochten toch nog één extra liedje brengen. Acda bracht helemaal alleen The Lifer, van Distance, Light & Sky, “opgedragen aan een lifer die in het publiek zit, en wat voor een!”
Stiekem dus toch één song extra.
Natuurlijk was de set met 10 liedjes en die ene bis veel te kort. Maar wat zeggen ze weer over mooie liedjes. Het zal dan ook wel gelden voor een collectie mooie donkere composities tijdens een beklijvende avond.
